Ψάχνοντας και εγώ τα αίτια της κρίσης των ανθρώπινων σχέσεων και τους λόγους που κάθε μας σκέψη ή πράξη είναι γεμάτες με άγχος, φτάνω στο συμπέρασμα, απ’ όσα ακούω και ό,τι βλέπω, ότι δύο πράγματα κυρίως φταίνε για όλα. Πρώτα – πρώτα, το ότι οι άνθρωποι αφενός αφήνουν όσα από χτες κουβαλούν πίσω στην πλάτη τους να «βαρύνουν» όσα οι ίδιοι κάνουν σήμερα ή θα κάνουν αύριο και αφετέρου που συγκρίνοντας «πρότυπα» και ανθρώπους ειδωλοποιούν τα μεν, πληγώνουν τους δε. Και δεύτερον, το ότι οι περισσότεροι βιάζονται να ζουν το σήμερα και κοιτούν μονάχα το ατομικό τους συμφέρον, δίχως να νοιάζονται για το αύριο και το μεθαύριο και αδιαφορώντας για το κοινό καλό και την κοινωνική ηθική…
Ως ηθική, λοιπόν, ας λογαριάσουμε το σύνολο των υποκειμενικών κανόνων που διέπουν τη συμπεριφορά συγκεκριμένων ανθρώπων και των κοινωνιών τους δίχως – είθε!- να τους αγχώνουν ή να τους πιέζουν και ενίοτε διχάζουν τις με διαφορετικά μεταξύ των μελών τους πρότυπα κοινωνίες.
Την ίδια στιγμή, το μόνο αντικειμενικό στη ζωή μας και ό,τι θα τη βοηθούσε να προκόψει πραγματικά και θα της έδιωχνε κάθε άγχος, αφού έρθουμε μονοιασμένοι κοντά στους άλλους κατά την κοινωνική μας συμβίωση, είναι ο σεβασμός της ύπαρξης, της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων. Ναι, νομίζω ότι ο αμοιβαίος σεβασμός θα συμβάλλει τα μέγιστα και στον κοινό μας αγώνα για την αληθινή έξω από τα καθημερινά δεινά αθανασία της ψυχής των ανθρώπων…
Αθανασία, η νίκη κατά της φθοράς. Αθανασία, η χωρίς τις αλυσίδες του χρόνου ύπαρξη. Αθανασία, η γεμάτη αγάπη και πληρότητα ανθυποστιγμές ζωή. Αθανασία, η σύνθλιψη κάθε εξωτερικής και εσωτερικής πίεσης.
Και καταλήγω ρωτώντας αφού η αθανασία έρχεται, εάν απαλλαγείς από το άγχος των παρόντων και των μελλοντικών, γιατί αφήνουμε το άγχος να μας κυριεύει κάθε στιγμή;
