Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα στην ανθρώπινη ζωή διαχρονικά είναι η τεμπελιά, η γνωστή σε όλες τις κοινωνίες ως ραθυμία ή οκνηρία.
Ως τεμπελιά, όπως λένε και τα λεξικά, ας λογαριάσουμε την επιθυμία που εκφράζει ένας άνθρωπος να μην καταπονείται σωματικά ή ψυχικά. Είναι, δηλαδή, η διάθεσή του να μένει αδρανής και άπραγος, ώστε να αποφεύγει κάθε ταλαιπωρία.
Κατά καιρούς, έχουν γραφτεί πολλά για την τεμπελιά και τους τεμπέληδες. Επίσης, έχουν ειπωθεί αρκετά για την οκνηρία και τους οκνηρούς.
Στον αντίποδα, θεωρώ πως δεν είναι λίγα όσα, επί σειρά ετών, έχουν κατατεθεί υπέρ των άοκνων και των φίλεργων. Σημαντικά είναι και αυτά που έχουν τονιστεί, στο διάβα των καιρών και παρά τις διαφορές των κοινωνιών, για την εργατικότητα και τη φιλοπονία των ανθρώπων.
Στο παρόν σημείωμα, απευθυνόμενοι ιδίως στη νέα γενιά του καιρού μας, θα θέλαμε, λοιπόν, να σταθούμε σε κάποιες από τις αρνητικές επιπτώσεις της τεμπελιάς στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Οι τεμπέληδες έφηβοι και νέοι δεν πειθαρχούν στους γονείς, τους δασκάλους, τους άρχοντες και τους νόμους. Έτσι, παίρνουν δρόμους που διαφέρουν από των δικών τους ανθρώπων και όχι σπάνια τους οδηγούν στο περιθώριο, στην κοινωνική απομόνωση.
Η ζωή των νέων σε ηλικία τεμπέληδων δεν είναι καθόλου εύκολη και είναι «καταδικασμένοι» στην «αποξένωση» από την υπόλοιπη κοινωνία, εφόσον μόνον όποιος εργάζεται νομίζω ότι έρχεται κοντά στους άλλους και συνεργάζεται με όλες του τις ψυχοσωματικές και πνευματικές δυνάμεις μαζί τους για την επίλυση ή/και την αντιμετώπιση κάθε καθημερινού μικρομέγαλου ή χρόνιου και δυσεπίλυτου προβλήματος αντίστοιχα.
Δεν είναι λίγοι όσοι από τους οκνηρούς μιας νεολαίας καταλήγουν – αφού έχουν χωρίς κόπο και σύνεση διασκορπίσει εκείνα που τους είχε κληροδοτήσει ο κόπος των γονιών ή των παππούδων τους – στην ψευτιά και την κλεψιά για τα προς το ζην. Αρκετοί επίσης εξ αυτών καταντούν να πάσχουν από δυσίατα ψυχικά νοσήματα, απότοκα της προαναφερθείσας, κατ’ επιλογήν, μοναξιάς τους.
Τέλος, καθώς με την αεργία του ένας τεμπέλης νέος δε συμβάλλει στο παραμικρό στον αγώνα για το κοινό καλό, αναπόφευκτα δεν δικαιούται και δεν απολαμβάνει μερίδιο από την υλική πρόοδο και την πνευματική ευημερία του κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκει.
Καταλήγοντας, πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε πως η ζωή των οκνηρών, από την εφηβεία και τη νιότη ήδη, σε γενικές γραμμές, είναι σαν ελιά χωρίς καρπούς και όμοια με πηγάδι δίχως νερό. Έτσι δεν είναι;
