Όλο και πιο συχνά στις μέρες μας έρχονται κάποια γεγονότα που αδυνατείς να πιστέψεις ότι συμβαίνουν …που καθηλώνουν την σκέψη σε ένα τεράστιο «γιατί» …που σε πνίγει το άδικο και η ψυχή σου σε ωθεί να περάσεις στη δράση…να φωνάξεις να διαμαρτυρηθείς, να ουρλιάξεις ένα τεράστιο «’Ωπα ρε!» στη θέση του «’Οξω ρε!» που μας στοιχειώνει τις τελευταίες ημέρες εκτός των άλλων που συμβαίνουν στη χώρα και τον πλανήτη μας.
Κάποτε στερεύουν τα δάκρυα…στερεύουν και οι λέξεις…
Η περίπτωση του άδικου πνιγμού του Αντώνη είναι μια από αυτές…όπως και του Βαγγέλη πριν λίγα χρόνια.
Κάπου διάβασα: «Ό,τι πετάει ο άνθρωπος το μαζεύει ο Θεός»… Πόσους ακόμα αλήθεια θα μαζέψει; Πόσες αγνές ψυχές θα θυσιαστούν για να ανοίξει μια χαραμάδα από φως μέσα στο βαθύ σκοτάδι που φαίνεται να κυριαρχεί;
Είναι αλήθεια πως όταν συμβαίνουν πολύ άσχημες καταστάσεις, στον αντίποδα συμβαίνει κάτι πολύ όμορφο και ένα τεράστιας σημασίας πνευματικό γεγονός. Ένα γιγαντιαίο κύμα συμπόνιας και αγάπης δημιουργείται και ξεπηδάει μέσα από τις καρδιές των αγνών και καλοπροαίρετων ανθρώπων….και αυτό το κύμα γίνεται δράση στο ανθρώπινο πεδίο, αλλά κινεί κάποια νήματα ενεργειακά και στον πνευματικό κόσμο. Τότε όμορφα πράγματα συμβαίνουν ή ανοίγουν δρόμους για να συμβούν. Το κυριότερο…ξυπνούν συνειδήσεις.
‘Όμως υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να αφήνουμε να συμβαίνει …και αυτό είναι η λήθη… το βόλεμα..η ρουτίνα..ο καναπές.
Ένα μελαχρινό αγόρι…με θέματα υγείας και επιβίωσης. Ένας ιδιαίτερος άνδρας-παιδί με ταλαιπωρημένο σώμα αλλά μάτια όλο φως και ψυχή ανοιχτή για όλο τον κόσμο…που βοηθούσε …μόνο βοηθούσε με ένα μόνιμο χαμόγελο ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του. Αυτό το παιδί έγινε ένα ακόμη θύμα μιας ρατσιστικής συμπεριφοράς από άτομο ή άτομα που είδαν αλλιώς τη σκιά τους…νομίζοντας ότι κατέχουν αυτή την εξουσία επιλογής ψυχών στην «μπουκαπόρτα» των πεπαλαιωμένων πεποιθήσεών τους…
Ένα φασιστικό «’Οξω ρέ!» γιατί είχαν την εξουσία…γιατί μπορούσαν…γιατί αυτοί όριζαν το «νύχι» του καταπέλτη στη διαστρεβλωμένη ηθική τους.
Όμως καλέ μας Αντώνη…τώρα ίσως το γνωρίζεις… Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο «άψυχοι». Δεν λειτουργούν όλοι με τον ίδιο αρρωστημένο τρόπο σκέψης. Δεν βαδίζουν όλοι συνειδησιακά στα ανάλγητα μονοπάτια του ρατσισμού και της διαχωριστικότητας ούτε αξιολογούν όλοι τις ψυχές των ανθρώπων ανάλογα με το χρώμα…το χρήμα… τα αξιώματα …την αναγνωρισιμότητα ή την εκάστοτε διαφορετικότητά τους.
Ίσως καλέ μας Αντώνη να θυσιάστηκες για να μας στοιχειώνουν αυτά τα αγνά γεμάτα αγάπη και παιδιάστικη περιέργεια μάτια σου…και να μας θυμίζουν ότι οφείλουμε σαν άνθρωποι να καλλιεργούμε μόνο την αγάπη και την συμπόνοια…την κατανόηση και το ανοιχτό πνεύμα που αγκαλιάζει… που απλώνει το χέρι …που βοηθάει που αντιστέκεται σε όλες τις ανάλγητες και χαμηλών δονήσεων νοοτροπίες και συμπεριφορές κάποιων ψυχικά και πνευματικά ανώριμων και ακαλλιέργητων ανθρωπάκων.
‘Όμως εσύ Αντώνη μου είμαι σίγουρη ότι τους έχεις ήδη συγχωρέσει…
Τώρα από εκεί ψηλά τους κοιτάς με αυτά τα ολόφωτα γεμάτα καλοσύνη μάτια σου και αναρωτιέσαι…ίσως και να έχεις πάρει ήδη τις απαντήσεις σου…ποιος ξέρει…ίσως από τη μητέρα σου… ίσως από τη Μεγάλη Μητέρα της αγάπης και της συμπόνοιας που είμαι σίγουρη ότι σε μάζεψε τρυφερά στο «φόρεμά» της, όταν το σώμα σου στριφογύριζε αποκαμωμένο στα απόνερα της αναλγησίας μας.
Καλέ μου Αντώνη συγχώρεσέ με που αδυνατώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου τώρα που αποτυπώνω όλα τα παραπάνω στη ψυχρή οθόνη του υπολογιστή… Ξέρω πως δεν τα θέλουν τα δάκρυα οι ψυχές… και σου ζητώ συγνώμη από όλους εμάς που σαν κοινωνία δεν καταφέραμε να σου δώσουμε τη ζεστή αγκαλιά που σου άξιζε.
Όμως θαρρώ πως δε σε νοιάζουν τώρα πια οι συγνώμες μας, μα ούτε και θλίβεσαι πάνω εκεί στο λευκό το συννεφάκι που αλαφροπερπατείς. Έχεις μαζί σου εκείνο το ταλαίπωρο ποδήλατο που σε συντρόφευε και αναχωρείς με περιέργεια περισσή εκείνη την παιδιάστικη που διάβασα στο βλέμμα σου. Ισορροπείς στα ιριδίζοντα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και μας χαρίζεις εκείνο το χαμόγελο όλο φως και ορθοπεταλιά ζωηρή… ιχνηλατώντας πια στα ουράνια αγγελικά πεδία που δικαιωματικά σου ανήκουν…
Αντώνη μ’ ακούς; Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ… Κέρδισες με την αγνότητά σου την αιωνιότητα.
