Διαρκώς ακούμε για προβλήματα της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα, που όλο γίνονται προσπάθειες να επιλυθούν κι όλο άλυτα παραμένουν. Εύλογα, λοιπόν, θα εστιάσουμε την προσοχή μας στο αρμόδιο υπουργείο, το κατεξοχήν «νομικό» υπουργείο, θεματοφύλακα και εγγυητή του κράτους δικαίου.
Τι είναι κείνο που ξενίζει αναφορικά με αυτό σήμερα; Το λέμε ευθέως και δίχως περιστροφές, είναι η επαγγελματική ιδιότητα του προϊστάμενου υπουργού. Διότι πέραν πάσης αμφιβολίας τυγχάνει ότι το πρόσωπο του εκάστοτε επικεφαλής απαιτείται να συγκεντρώνει τις βασικές -τουλάχιστον- γνώσεις πάνω στη νομική επιστήμη, οι οποίες με τη σειρά τους δεν αποκτώνται αποσπασματικά, αλλά εμπεδώνονται μέσα από τον συνδυασμό της θεωρίας με κάποια μακρόχρονη -κατά το μάλλον ή ήττον- τριβή με το αντικείμενο.
Θα μου πείτε, ο υπουργός έχει συμβούλους με περγαμηνές στη θεωρία και την εμπειρία. Όμως, η απάντηση είναι ότι δεν είναι σε θέση να εννοήσει πλήρως τις απόψεις και τις εισηγήσεις τους και επί των επιμέρους, κατά περίπτωση ζητημάτων, εφόσον στερείται ολιστικής αντίληψης της νομικής επιστήμης.
Για τον λόγο αυτόν ακριβώς όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης (εκτός της τωρινής) πάντα είχαν νομικούς ως υπουργούς Δικαιοσύνης. Και -θα μπορούσαμε με μέγιστη πιθανότητα επιτυχίας να στοιχηματίσουμε- και όλες γενικότερα οι κυβερνήσεις από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Αντίθετα, η σημερινή κυβέρνηση έκανε για πρώτη φορά εξαίρεση. Ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης δεν είναι νομικός, αλλά, όπως μαθαίνουμε, ιατρός μικροβιολόγος βιοπαθολόγος. Πρωτοτυπία ανεξήγητη, από τα παράξενα της πολιτικής.
* Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας
