Ας επιχειρήσουμε, συνοπτικά, να παραθέσουμε κάποια κυρίαρχα, μοναδικά χαρακτηριστικά της προεκλογικής περιόδου που ανοίγεται:
Η παρούσα είναι η μοναδική κυβέρνηση που σημειώνει δημοσκοπική υπεροχή έναντι της αντιπολίτευσης σε όλη τη διάρκεια της θητείας της. Άραγε να έχει υπερεκτιμηθεί εδώ η υπερεπάρκεια, σε επίπεδο ξένων γλωσσών, του νυν πρωθυπουργού, δηλαδή σαν παράγοντας που διευκολύνει ουσιαστικά και αναντικατάστατα (όχι απλά επικοινωνιακά) την εξωτερική πολιτική;
Είναι η μοναδική κυβέρνηση, πάνω στη λήξη της θητείας της οποίας και τόσο κοντά στις εκλογές συμβαίνει μια τέτοια τραγωδία, για την οποία τραγωδία το επόμενο διάστημα μέχρι τις εκλογές εκείνη θα υφίσταται διαρκές, ανελέητο σφυροκόπημα από τη μεριά της αντιπολίτευσης. Μια τραγωδία που είναι αδύνατο να έχει αφήσει αλώβητο, να μην έχει διαβρώσει το ηθικό των μελών της και του εκλογικού της επιτελείου και των στελεχών, που θα κληθούν να δώσουν μια μάχη που απαιτεί τουλάχιστον σθένος – ας μη μιλήσουμε για έμπνευση.
Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται και άλλο ένα στοιχείο, που πιθανότατα θα επιδράσει αρνητικά στην απόδοση των στελεχών που θα προτάξουν τα στήθη τους στην εκλογική μάχη: Πολλοί εξ αυτών είχαν ταχθεί, ήδη από το περασμένο φθινόπωρο, υπέρ της πρόωρης διεξαγωγής της, και δεν εισακούστηκαν…
Αν στα πιο πάνω προσθέσουμε τώρα και το κύριο διακύβευμα, που δεν είναι άλλο από το δίλημμα ανάμεσα σε ένα «κοινωνικό» κράτος, που ενσωματώνει τα δημόσια αγαθά, και ένα «φιλελεύθερο», τότε με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι -σχετικά με την πρωτιά- όλα μιλούν για ντέρμπι.
*Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας
