Είπε ο Μυρτίας, Αθηναίος σπουδαστής στο Ρέθυμνο:
Δυναμωμένος με θεωρία και μελέτη, εγώ τα πάθη μου δεν θα φοβούμαι σα δειλός. Θα παραμένω πάντα -και πεισματικά- ένας μοναχικός καβαλάρης στις ιδέες μου. Ένας μελαγχολικός και μόνος καουμπόη. Ένας γνήσιος Λούκυ Λουκ. Γεννήθηκα αυτόνομος και τέτοιος θέλω να μείνω. Και η σκέψη μου, αυτόνομη θέλω να μείνει κι αυτή. Δεν θα θεωρήσω τίποτα εξ αρχής σαν δεδομένο, θα τα εξετάζω όλα πρώτα εξονυχιστικά και ύστερα θα τα υιοθετώ ή ενδεχόμενα θα τ’ απορρίπτω.
Γεννήθηκα πεισματάρης και αμετανόητος! Δεν παραβλέπω, δεν παραχωρώ, δεν υποχωρώ, τη σημαία δεν υποστέλλω. Δεν επιζητώ το χειροκρότημα ούτε το χαραμίζω μ’ ευκολία στην κάθε μετριότητα. Δεν με συγκινούν η σεμνότητα και η ταπεινότητα με τον τρόπο που λανσάρονται σήμερα, συνήθως μέσα σ’ ένα ψεύτικο κοστούμι υποκρισίας. Διότι, κύριοι, ποιος είναι εκείνος που θα καθορίσει τα όρια της σεμνότητας; Ποιος θα ορίσει τι είναι σεμνό και τι δεν είναι;
Υποβαθμισμένες αξίες. Η πολιτική νοσεί, η παιδεία νοσεί, η υγεία νοσεί, η κοινωνία νοσεί, πάει τ’ αποφάσισα, θα γίνω γιατρός μήπως και καταφέρω κάτι ή κάποια απ’ όλα αυτά να γιατρέψω… «Μην περιμένετε από την πολιτική σπουδαία πράγματα. Μη ματαιοπονείτε», μου είπε κάποιος και είχε δίκιο.
Νοσεί δυστυχώς και η γλώσσα μου. Μιλώ μεγαλόφωνα τα ελληνικά αλλά ελάχιστοι με καταλαβαίνουν. Προσέξτε πόσο εύκολα υιοθετούνται πολυάριθμοι ξενικοί όροι. Φαίνεται ότι ο Ποσειδώνας ενώ θα μπορούσε ν’ αναταράζει με θυμό τα πέλαγα με τη φοβερή του τρίαινα, μένει άπραγος.
Κάποιος που τον λένε κι αυτόν Οδυσσέα (Ελύτη) σταυροκοπιέται: «Μονάχη έννοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου». Και όμως: Στη γλώσσα την ελληνική -τι γοητεία- βρίσκεις όχι μόνο τις αδρές έννοιες αλλά και τις πιο λεπτές τους αποχρώσεις. Άλλο πράγμα είναι η επιθυμία κι άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα κι άλλο το μαράζι. Λεπτομέρειες χωρίς σημασία, θα μου πεις φίλε. Έτσι νομίζεις; Λάθος, αλλά δεν θα προσπαθήσω να σε πείσω, χάνω τα λόγια μου.
Είπε ο Μυρτίας, Αθηναίος σπουδαστής στο Ρέθυμνο:
Δυναμωμένος με θεωρία και μελέτη, εγώ τα πάθη μου δεν θα φοβούμαι σα δειλός. Θα απολαύσω το θέαμα και την τεχνική ενός αγώνα ποδοσφαίρου αλλά το πάθος του ποδοσφαίρου δεν θ’ αφήσω να με κυριεύσει παντελώς. Θα παρακολουθήσω μια παράσταση, ακόμη κι ένα πρόγραμμα στην τηλεόραση, αλλά δεν θα εμπιστευθώ τις βασικές ιδεολογικές μου τοποθετήσεις ή τις κοσμοθεωρίες μου σ’ αυτήν».
Κατάκοπος και απογοητευμένος ο Μυρτίας έπεσε τελικά να κοιμηθεί τις πρώτες πρωινές ώρες. Η αναζήτηση της αλήθειας και της ιδεολογικής συνάφειας στην καθημερινή ζωή ήταν όντως επώδυνη διαδικασία. Σε λίγο, ακριβώς όπως το φαντάζεστε, είχε βυθισθεί σ’ έναν βαθύ -χωρίς όνειρα- ύπνο.
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
