Η πρόσφατη εξύβριση του ΠΑΣΟΚ από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο σε «προσωπικές» στιγμές του τελευταίου θα ήταν κουτό να θεωρηθεί σαν αυθόρμητη, ή κάτι που δείχνει πως η ΝΔ φοβάται το ΠΑΣΟΚ αυτοτελώς, βλέποντάς το ικανό, μεσοπρόθεσμα, να εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και μακροπρόθεσμα και αυτή την ίδια.
Μάλλον θα έπρεπε να τη δούμε σαν προσπάθεια να υποβάλει αυτή την ιδέα στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ώστε εκείνοι να εμμείνουν στον κομματικό προσανατολισμό τους, θεωρώντας ότι την επόμενη τετραετία θα μπορούσαν να εκτοπίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την οποία θα κατελάμβανε το κόμμα τους.
Αν το πιο πάνω ισχύει, ποιό θα μπορούσε να είναι το κίνητρο του κυβερνητικού εκπροσώπου για να δώσει αυτή την «παράσταση», με άλλα λόγια ποιός ο πραγματικός φόβος της ΝΔ ως προς τη στάση του ΠΑΣΟΚ;
Ευχερώς και εξ αντιδιαστολής συνάγεται, πως ο φόβος αυτός σχετίζεται με ενδεχόμενη στροφή ικανού αριθμού ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ, για ν’ ανακόψουν την πορεία της ΝΔ για την πρώτη θέση και ν’ ανέβει έτσι και το ΠΑΣΟΚ στο άρμα της εξουσίας. Κάτι που, προφανώς, η ΝΔ δεν θα ήθελε να συμβεί.
Στο σημείο αυτό θα μπορούσε ν’ αντιταχθεί ότι τέτοιος φόβος της ΝΔ είναι απίθανος, τη στιγμή που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη θέσει διττή προϋπόθεση για κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ: Αφενός πρωθυπουργός να μην είναι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου το ΠΑΣΟΚ να σημειώσει στις εκλογές «ισχυρό» διψήφιο ποσοστό.
Όμως, οι κάθε λογής όροι θα μπορούσαν, κάλλιστα, να είναι υπερβάσιμοι και ανταλλάξιμοι με περισσότερα υπουργεία για το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή με ευρύτερη συμμετοχή του στο κυβερνητικό σχήμα, και μάλλον αυτό πρέπει να φοβάται κυρίως η ΝΔ.
Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «σάρκα από τη σάρκα» του ΠΑΣΟΚ και είναι απόλυτα λογική και αναμενόμενη μια κυβερνητική ενοποίησή τους, ώστε καθένα από αυτά να μπορεί να διεκδικήσει, μελλοντικά, την ηγεσία ενός ενδεχόμενου ενοποιημένου σχήματος, είτε, απλά, οπαδούς – ψηφοφόρους από τον κομματικό χώρο του άλλου.
Δηλαδή, η ΝΔ βάσιμα μπορεί να φοβάται και να θέλει να αποτρέψει – πέρα από τον σχηματισμό κυβέρνησης – και τη μελλοντική ενοποίηση των δυο κομμάτων, ή, έστω, τη μονομερή ενίσχυση ενός εξ αυτών από τις τάξεις του άλλου.
*Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας
