Του ΜΑΝΟΛΗ ΠΕΤΡΑΚΗ
Έχω αρχίσει να γίνομαι άθλιος… Από πότε ακριβώς δεν ξέρω και δεν ξέρω μήπως τελικά, άθλιος ήμουν πάντα…
Πόσοι άραγε είπαν πως ήταν αυτοί οι νεκροί στο ναυάγιο; 85, 87, 400…; Πόσοι οι αγνοούμενοι…; Πρέπει ν’ ανοίξω τη google για να ενημερωθώ, γιατί η αθλιότητα μου δεν μου επιτρέπει πλέον να ξαγρυπνήσω, να πανικοβληθώ, ν’ αγωνιώ έστω και για έναν άνθρωπο που πλέον αγνοείται γιατί είχε απλά την ατυχία να γεννηθεί φτωχός….
Η ίδια αθλιότητά μου αυτή, βέβαια, δεν μου επιτρέπει να βγω απ’ τα ρούχα μου, να εξοργιστώ, να σπάσω ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει γύρω μου που επέτρεψα και επιτρέπω ακάθεκτος την δημιουργία μεταναστών. Μ’ αυτά εξάλλου τα σούργελα που τους ανθρώπους αυτούς τους είπαν εισβολείς, δεν ασχολούμαι καθόλου εδώ και καιρό…
Με μένα είπα επιτέλους ν’ ασχοληθώ, (γι’ αυτό και γράφω τώρα), που με την αδιαφορία μου κατάντησα τελικά πιο άθλιος κι απ’ αυτούς που δεν θεωρούν ανθρώπους τους πεινασμένους.
«Τι θα ‘κανες»; θα μου πεις τώρα… Το ίδιο θα μπορούσα να ρωτήσω τον εαυτό μου αν ήθελα να δικαιολογήσω την αθλιότητα μου. Να παρουσιαστώ κι εγώ σαν «καλός άνθρωπος» που λένε, φιλήσυχος, που προσπαθεί να επιβιώσει, που κοιτάει δηλαδή την πάρτη του και μόνο. Εγώ όμως φίλε είμαι άθλιος. Άθλιος που επέτρεψα και επιτρέπω την δημιουργία πείνας, άθλιος που εξοντώνω όνειρα, άθλιος που δεν έκανα, όχι «κάτι» που είπες, αλλά τίποτα απολύτως κοιτώντας τελικά μόνο την πάρτη μου.
Γιατί στα γράφω τώρα θα μου πεις…. Γιατί φίλε σίγουρα αύριο, μεθαύριο, μια άλλη μέρα, μια άλλη μάνα θα ‘χει ξανακλειδωθεί στο αμπάρι ενός δουλεμπορικού, κάποιος πάλι θα της έχει πιει το αίμα για να τη βάλει μέσα, ένα μωρό πάλι δεν θα καταλαβαίνει την παγωνιά μιας θάλασσας και γιατί το νερό της που τώρα αναγκαστικά πίνει, είναι τόσο μα τόσο κακό….
Εγώ όμως είμαι άθλιος κι αναρωτιέμαι τώρα για να σου γράψω, πόσοι να ‘ταν οι νεκροί, όταν ένας μόνο δικός μου νεκρός μου προκάλεσε κάποτε πόνο σχεδόν μιας ζωής…
Και τώρα, σ’ ένα μικρό διάλειμμα της αθλιότητας μου αυτής σκέφτομαι αυτό το παιδάκι… Σκέφτομαι πως θα ‘θελα να ‘μαι μαζί του στη θάλασσα, να το αγκαλιάσω, να το τραβήξω, να του δείξω την άλλη πλευρά της, να προσπαθήσω να το κάνω έστω για λίγο να γελάσει τραβώντας το προς μια ακτή…
Μα είναι μόνο διάλειμμα….
Η αθλιότητα μου δεν μου επιτρέπει ούτε σ’ αυτήν τη θάλασσα να μπω, ούτε να το αποτρέψω να μπει σ’ αυτό το σαπιοκάραβο αυτών που, σαν κι εμένα, καθόλου δεν νοιάζονται για ‘κείνο…
Δεν θέλω φίλε να σου πω κάτι άλλο γιατί η αθλιότητα μου που λέγαμε, ίσως με κάνει να δικαιολογηθώ.
Όχι λοιπόν φίλε. Εγώ να ξέρεις, είμαι άθλιος.
Εσύ;
*Ο Μανόλης Πετράκης είναι δικηγόρος στο Ρέθυμνο
