Τέλη δεκαετίας ’70, στη γειτονιά μου ήμασταν πάνω από δώδεκα παιδιά (σήμερα δεν είναι ούτε ένα!), μεγαλώναμε γεμάτα λαχτάρα για παιχνίδι και ο τόπος έσφυζε από τον παλμό της ζωής που ξεχείλιζε στους δρόμους και στις πλατείες.
Ακόμη ηχούν οι παιδικές φωνές από εκείνες τις ημέρες με τη ρυθμική υπόκρουση μιας χιλιομπαλωμένης μπάλας που τραγουδούσε ακατάπαυστα μια ανέμελη, αθώα παιδική επιθυμία, προκαλώντας την αντίδραση των γειτόνων. Όσο κι αν μας μάλωναν, τίποτα δεν σταματούσε την ανάγκη εκτόνωσης και το πάθος μας για ποδόσφαιρο, συμπαρασύροντας και τους «μεγάλους» που έρχονταν να παρακολουθήσουν τον αγώνα, μέσα σε μια «αγκαλιά αγάπης».
Από τότε άλλαξαν οι συνθήκες… Δημιουργήθηκε ένα κατεστημένο σε άλλα επίπεδα, που αμείλικτο «τρώει τα παιδιά» και «ροκανίζει» το μέλλον του τόπου μας που μαστίζεται έντονα από το φαινόμενο της υπογεννητικότητας.
Κατά τη γνώμη μου, η Ελλάδα είναι κατακερματισμένη σε τρία «βοσκοτόπια» και καταβροχθίζεται από ανάλογα πανίσχυρα «τέρατα» που την εκμεταλλεύονται ύπουλα, δημιουργώντας μια «αέναη» δομική αποσάθρωση.
Το πρώτο είναι το νομικό λόμπι που ασκεί μια «σκιώδη εξουσία», την ερμηνεία κι εφαρμογή ενός νεφελώδες συστήματος απονομής δικαίου και κανονιστικής συμμόρφωσης, το οποίο πολύ συχνά δημιουργεί αδιέξοδο κι απελπισία στους πολίτες. Χαρακτηριστική ένδειξη, το γεγονός ότι βάσει διεθνούς επίσημης αξιολόγησης, η Ελλάδα κατατάσσεται τρίτη από το τέλος επί συνόλου 148 κρατών, συμπεριλαμβανομένων χωρών όπως Νιγηρία και Ουγκάντα, στον τομέα της επίλυσης διαφορών.
Το δεύτερο κατεστημένο είναι του τεχνικού επιμελητηρίου, το οποίο ουσιαστικά υπερασπίζει μια επιτηδευμένη μεθόδευση που αποσκοπεί στην εξασφάλιση εισοδημάτων στα μέλη του μέσω δυσνόητων και κακογραμμένων νομοθετήσεων. Δίχως ολοκλήρωση εθνικού κτηματολογίου για εξασφάλιση αξιοπιστίας, απαιτούνται ατέρμονες εγκρίσεις μελετών, με αποτέλεσμα την εξόντωση πολιτών και τον ηθικό εξαναγκασμό για εύλογη καταφυγή σε αυθαιρεσίες.
Ενώ η χώρα μας πρωτοστατεί στην υποχρέωση αδειοδοτήσεων, υποτίθεται για λόγους ασφαλείας, προηγμένα κράτη έχουν νομιμοποιήσει την τοποθέτηση ελαφριών κατασκευών π.χ. τροχοβίλλας για κάλυψη στεγαστικών αναγκών. Όλοι οι περιβαλλοντικοί νόμοι που ψηφίζονται στην ελληνική βουλή, απαιτούν έγκριση του Δ.Σ του τεχνικού επιμελητηρίου Ελλάδας, του οποίου ο πρόεδρος συμμετέχει ενεργά στο υπουργικό συμβούλιο και εισηγείται θέσπιση διαδικασιών κ.λπ.
Τέλος, το πλέον δυνητικά καταστροφικό «λόμπι», είναι το τεχνοκρατικό που η επιρροή του διαχέεται σε όλο το φάσμα της δημόσιας διοίκησης με την εγκατάσταση ανεπαρκών συστημάτων καταγραφής κι ελέγχου. Οι εταιρίες πληροφορικής που έχουν αναλάβει τη μηχανοργάνωση και λειτουργία των ελληνικών δημοσίων υπηρεσιών, νέμονται τα πνευματικά δικαιώματα μέσω συνεχών αναβαθμίσεων και τροποποιήσεων. Το Λογισμικό ανοιχτού κώδικα (Open source software) παρέχει ευελιξία προσαρμογής με τις εκάστοτε ανάγκες και έχει τη δυνατότητα άμεσης αποκατάστασης προβληματικών τεχνικών συστημάτων, απλά, ανέξοδα και αξιόπιστα. Δεν είναι τυχαίο ότι η δημόσια διοίκηση της Γερμανίας έχει επιλέξει ανοιχτό λογισμικό για την ασφάλεια και την ψηφιακή ανεξαρτησία για αύξηση αποδοτικότητας υπηρεσιών του κρατικού της μηχανισμού (Bundesmessenger, κύρια πλατφόρμα του γερμανικού κράτους, βασιζόμενη στο αποκεντρωμένο ανοιχτού κώδικα πρωτόκολλο matrix).
Η βασανιστική κατάσταση από την ανεπάρκεια μηχανογράφησης, δημιουργεί στους πολίτες ανασφάλεια και σύνδρομο εξουσίας με τις «ορμόνες να κοχλάζουν» από αγανάκτηση και την ψευδαίσθηση ότι τα προβλήματα λύνονται με «προσωπικό τρόπο».
Η φαυλότητα υπερνικά κάθε αποσπασματική ενέργεια και προκρίνει ως μόνη λύση, μια εργώδης δημοσιονομική προσαρμογή στις σύγχρονες ανάγκες ενός κράτους υπό την εγγύηση ενός κεντρικού σχεδιασμού θεσμικής οργάνωσης.
Η Ακρόπολη ορθώνει το ανάστημά της με την σπονδυλωτή αρχιτεκτονική της, σύμβολο δομής της δημοκρατίας με την ισοβαρή κατανομή φορτίου απορρόφησης κραδασμών κι αποτελεί ένα διαχρονικό σημείο αναφοράς. Η Ελλάδα ως κρατική οντότητα, κατά την άποψή μου, δεν υπήρξε ποτέ στην αρχαιότητα. Η ιδέα και σύλληψη ονόματος, γεννήθηκε μετά το 325 μ.Χ. στη συνθήκη της Νίκαιας Βιθυνίας για την ανασυγκρότηση του Βυζαντινού κράτους. Η σύσταση μιας δημοκρατικής χώρας, έγινε κατόπιν συνονθυλεύματος διαπλοκής αμέτρητων αντικρουόμενων αγώνων και εν τέλει ιδρύθηκε «υβριδικά» για εξυπηρέτηση συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων.
Έστω κι έτσι, με τον γαλανόλευκο σταυρό και την οικουμενικότητα της θάλασσας, καταφέραμε κι επιβιώσαμε για να γιορτάσουμε πρόσφατα, με εύλογη περηφάνια τα διακόσια χρόνια εθνικής παλιγγενεσίας. Πορευτήκαμε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, με όπλο ένα βαρύ υπαρξιακό φορτίο που συνδέεται άμεσα με τη βασική αξία της ζωής και η αίσθηση αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς απόκτησαν ταυτόσημη έννοια στη συλλογική μας μνήμη.
