Μια βόλτα στην πόλη μου ήταν αρκετή για να μου θυμίσει για πόσα πράγματα εμείς οι Έλληνες έχουμε χίλιους λόγους να είμαστε υπερήφανοι και άλλους τόσους να είμαστε «τραγικοί».
Προσωπικά μου αρέσει να εστιάζω μόνο στα θετικά του κόσμου ετούτου, γιατί έτσι τα «θρέφω» επικοινωνώντας τα …και αυτό θα κάνω και τώρα.
Σκαρφαλωμένος επάνω σε σκάλα που είχε τοποθετήσει στον κορμό μια μουσμουλιάς, συμπολίτης μας μάζευε μούσμουλα με σκοπό να τα προσφέρει σε ένα ζευγάρι ξένων, οι οποίοι τον κοίταζαν με έκπληξη αλλά και λαχτάρα να δοκιμάσουν τον ζουμερό καρπό. «Τaste..taste» έλεγε συνεχώς… «I don’t know the right word for this fruit». Η αμηχανία του ήταν έκδηλη, καθώς και η ικανοποίηση ότι θα «τράταρε» τους τουρίστες αυτούς λίγη ζουμερή γεύση απο …Ελλάδα. «Αθάνατη Ελληνική φιλοξενία» σκέφτηκα και χαμογέλασα προσπερνώντας τους.
Πιο κάτω μια μητέρα προσπαθούσε να διδάξει την κόρη της πώς να σέβεται και να προστατεύει τα αδέσποτα ζώα. Ένας μπαμπάς πιο εκεί μάζευε από την αμμουδιά μαζί με το γιο του μικρά σκουπιδάκια και ο μικρός τα έβαζε με ενθουσιασμό στη τσαντούλα που κρατούσε. «Έχει αλλάξει κάπως αυτός ο κόσμος»… σκέφτηκα. Έχει υψωθεί λίγο ακόμη η συνείδησή μας.
Μια παρέα νεαρών κοριτσιών με προσπέρασε βιαστικά …κουβεντιάζοντας με τη ζωντάνια εκείνη που ταιριάζει στην ηλικία τους… εκείνη που όλοι έχουμε βιώσει κάποτε… και που σε έκανε να αισθάνεσαι ότι μπορείς να τα βάλεις με όλο τον κόσμο και να τον φέρεις «τούμπα».
Ενθουσιασμός, σχέδια… αλλά και έντονη αίσθηση ελευθερίας, η οποία τόσο είχε λείψει σε όλους μας τα τελευταία δυο χρόνια.
Το γηραιό ζευγάρι πιο κάτω ρέμβαζε καθισμένο στο τσιμεντένιο παγκάκι, συντροφιά με τη γάτα τους… Κάθε απόγευμα μου είπαν τους ακολουθεί και απολαμβάνει μαζί τους τα μαγικά δειλινά… «Πολύτιμη η συντροφιά των οικόσιτων πλασμάτων για τους ηλικιωμένους» αναλογίστηκα.
Συνέχισα να περπατώ, να παρατηρώ και να γεύομαι …λίγο από την αλμύρα, λίγο από το γαλάζιο, λίγο από το σύννεφο …λίγο από τις εκφράσεις του κόσμου που με προσπερνούσε. Αχ! Αυτές οι εκφράσεις κάποιες φορές αποκτούν τόσο νόημα… Λατρεύω να παρατηρώ τις μικρές φατσούλες από βρέφη η νήπια που κρατούν αγκαλιά οι γονείς ή τα κάνουν βόλτα με τα καροτσάκια τους.
Είναι φορές, (δε συμβαίνει συχνά αλλά συμβαίνει..,) που συναντώνται οι ματιές μας… και ένα πλατύ φωτεινό χαμόγελο σκάει στο μουτράκι τους. Και είναι μαγική εκείνη η στιγμή… σε συγκλονίζει. Είναι η γρήγορη, κλεφτή από τους γονείς, ματιά και το γελάκι εκείνο που λες και ξεκλειδώνει με μιας, πόρτα στον παράδεισο. Μια μυστική επικοινωνία που έρχεται για δευτερόλεπτα και σε μεταφέρει σε άλλη δόνηση… όχι του κόσμου ετούτου.
«Ευλογημένα τα παιδιά μας… ευλογημένη αθωότητα» ψιθύρισα.
Μα μήπως η ίδια η ζωή μας δεν είναι φτιαγμένη από τόσες, μικρές-μικρές στιγμές; Το ζήτημα είναι εάν εμείς μπορούμε να τις αποκωδικοποιήσουμε και να ωφεληθούμε ενεργειακά από αυτές. Προσωπικά θεωρώ ότι εάν είμαστε «ανοικτοί» σαν άνθρωποι …μπορούμε να έχουμε καθημερινά άπειρες ευκαιρίες τέτοιους είδους ψυχικής ανάτασης… η επαφή με τα ζώα και τη φύση προσφέρεται όπου και αν είμαστε… στο πιο μικρό λουλουδάκι..στα μάτια ενός αδέσποτου… στο δροσερό αεράκι… στο ζεστό χειμωνιάτικο ήλιο… στη ζεστή κούπα του καφέ μας… στην αυθόρμητη φιλική καλημέρα, στην αγκαλιά των αγαπημένων μας, στα σχέδια των σύννεφων, στα τιτιβίσματα των πουλιών… στα χρώματα μιας ανατολής η μιας δύσης… μα και τόσα άλλα.
Και κάπως έτσι …παραφράζοντας στίχο του μεγάλου ποιητή μας Κ. Καβάφη… καταλήγω: «Και τι άλλο είναι η ζωή μας παρά λεπτομέρειες;»
Που όμως εκείνες στοιχειοθετούν την πιο μεγάλη διαφορά;
Μικρές στιγμές …μεγάλης αξίας λοιπόν, ας γεμίσουμε τη ζωή μας.
Υ.Γ. Ίσως αυτοί… που τρέχουν στις ακροποταμιές ν’ ακούσουν τ’ αηδόνια… ίσως αυτοί.. που θυμούνται πάντα το άρωμα της γιασεμιάς… ίσως αυτοί… αλλάξουν κάποτε τον κόσμο. Ίσως…. (Αλκυόνη Παπαδάκη).
