Σχετικά με τα μυθικά αυτά τέρατα, αντιγράφουμε από τη Βικιπαίδεια: «Στην ελληνική μυθολογία, ο Προκρούστης ήταν μυθικός ληστής της Αθήνας. Το λημέρι του ήταν στην περιοχή Δαφνί στο Χαϊδάρι. Προσκαλούσε κάθε διαβάτη να ξαπλώσει σε ένα σιδερένιο κρεβάτι, γνωστό ως Προκρούστειος κλίνη. Αν το θύμα ήταν ψηλό κι εξείχε από το κρεβάτι, ο Προκρούστης έκοβε το περίσσιο τμήμα του σώματός του. Αντιθέτως, αν το θύμα ήταν πιο κοντό, τότε τραβούσε τα άκρα του μέχρι να φτάσουν στο μήκος του κρεβατιού.
Ο Προκρούστης συνέχιζε την αιματηρή δράση του, μέχρι που τον συνάντησε ο Θησέας στο δρόμο του από την Τροιζήνα για την Αθήνα. Όντας πολύ δυνατός, κατάφερε να εξουδετερώσει τον Προκρούστη και να τον τοποθετήσει στο ίδιο του το κρεβάτι. Επειδή αποδείχθηκε μεγαλύτερος, ο Θησέας του έκοψε το κεφάλι και τα πόδια, που περίσσευαν».
«Στην Ελληνική μυθολογία, ο Μινώταυρος ήταν ένα μυθικό oν με σώμα ανθρώπου και κεφάλι και ουρά ταύρου. Πέρα από την περιγραφική αυτή ονομασία του, το όνομα του Μινώταυρου ήταν Αστέριος. Κάποιες φορές αναπαρίσταται ακόμη ως ταύρος με κορμό ανθρώπου, σε αντιστοιχία με τον Κένταυρο. Κατοικούσε στον Λαβύρινθο, κτίσμα που φτιάχτηκε από τον Δαίδαλο κατόπιν εντολής του βασιλιά της Κρήτης, Μίνωα. Ο Μινώταυρος σκοτώθηκε από τον Θησέα.
(Γέννηση του Μινώταυρου): Πριν ο Μίνωας γίνει βασιλιάς ζήτησε από τον θεό Ποσειδώνα ένα σημάδι που να αποδεικνύει ότι αυτός, και όχι ο αδελφός του, έπρεπε να ανέβει στον θρόνο. Ο θεός έστειλε έναν όμορφο λευκό ταύρο και ζήτησε από τον Μίνωα να θυσιάσει αυτόν τον ταύρο στον ίδιο. Ο Μίνωας όμως αντί για αυτόν θυσίασε έναν άλλο ταύρο, ελπίζοντας ότι ο θεός δε θα το προσέξει.
Ο Ποσειδώνας όμως κατάλαβε τι είχε γίνει, εξοργίστηκε, και έκανε τη γυναίκα του Μίνωα, Πασιφάη, να ερωτευτεί τον ταύρο. Η γυναίκα δεν μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος της και ζήτησε βοήθεια από τον μηχανικό Δαίδαλο. Αυτός κατασκεύασε ένα κενό ομοίωμα αγελάδας, η Πασιφάη μπήκε μέσα σε αυτό και ο ταύρος ξεγελάστηκε και ζευγάρωσε μαζί της. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Μινώταυρος.
Ο Μίνωας, μετά από χρησμό που πήρε από το Μαντείο των Δελφών, ζήτησε από τον Δαίδαλο να φτιάξει ένα κτίσμα, ώστε να κλειστεί μέσα ο Μινώταυρος, και αυτός κατασκεύασε τον Λαβύρινθο».
Ο Προκρούστης, λοιπόν, σύμβολο του απόλυτου εγωισμού, του να φέρνει και να προσαρμόζει κανείς τα πράγματα στα μέτρα του, του ψυχαναγκασμού, να επιδιώκει τον πλήρη έλεγχο, την απόλυτη κατεύθυνση των πραγμάτων. Και ο Μινώταυρος, σύμβολο της πλήρους σύγχυσης, του απόλυτου, φονικού σκοταδισμού…
Φαίνεται πως ο εικοστός πρώτος αιώνας συνιστά μια συνδυαστική αναβίωση των μυθικών αυτών τεράτων: Ο εγωισμός και η εγκληματικότητα δείχνουν να έχουν πάρει την ανιούσα, από το ατομικό στο συλλογικό και, τελικά, ένας Θεός ξέρει σε ποιό επίπεδο… Κι ούτε Θησέας διαφαίνεται στον ορίζοντα, να αποθέσουμε τις ελπίδες μας.
Σε σένα προστρέχω, λοιπόν, τέχνη της ποιήσεως, που κάπως ξέρεις από φάρμακα. Στου αρχαγγέλου Percy Bysshe Shelley – όπως έλεγε ο Ανδρέας Εμπειρίκος – τους πτερωτούς, κορυδαλλένιους στίχους:
Scatter, as from an unextinguished hearth/ Ashes and sparks, my words among mankind!/ Be through my lips to unawakened Earth/ The trumpet of a prophecy! O Wind,/ If Winter comes, can Spring be far behind?
Και μεταφράζω: Σκόρπια, σαν από τζάκι που δεν έχει ακόμα σβήσει/ Στάχτες και σπίθες, τα λόγια μου στον κόσμο!/ Μέσ’ απ’ τα χείλη μου στην κοιμισμένη Γη/ Το σάλπισμα μιας προφητείας! Ω Άνεμε,/ Αν ο Χειμώνας την πόρτα μας χτυπήσει, πόσο μπορεί ακόμα η Άνοιξη να αργήσει;
