Στις 21 Ιουνίου, η πηγή ζωής, ο ήλιος, διανύει τη μεγαλύτερη διαδρομή του έτους κι αντανακλά το περισσότερο φως στη γη για αυτό έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα μουσικής.
Η «θεϊκή τέχνη» που θεωρείται ως η μητέρα των μουσών καθώς με την ενέργειά της απελευθερώνει τα πάθη για αυτό, κατά την αρχαία ελληνική σκέψη, ονομάστηκε «η δύναμη που κινεί την ψυχή».
Το θερινό ηλιοστάσιο, αποτελούσε σημείο αναφοράς για τους προγόνους μας που το όρισαν «πρωτοχρονιά» με τον θεό Απόλλωνα να «απολύει » το ιερό σύμβολο φωτός στο οποίο θεμελιώθηκε ο ελληνικός πολιτισμός.
Κατά την προσωπική μου άποψη, μουσική είναι η συμπυκνωμένη αφήγηση της ζωής και της πορείας της στον χρόνο κι ο τρόπος αναγνώρισης ύπαρξή της σε άμεση σύνδεση με ένα ευρύ υπέρτερο περιβάλλον.
Απαρτίζεται από τρεις συνιστώσες, την οριζόντια, αλληλουχίας ήχων, (μελωδία), με μια κάθετη παράλληλη ακολουθίας, (αρμονία), εντός πλαισίου μιας χρονικής οντότητας βάση της οποίας οριοθετείται (ρυθμός).
Ο Φιλόσοφος Πυθαγόρας, ήταν ο εφευρέτης αρμονίας της μουσικής που την ονόμασε «Ουσία των πάντων» γιατί ενθυμίζει μια τάξη πραγμάτων που αφυπνίζει στον άνθρωπο μια προγενέστερη ιδεατή κατάσταση.
Η καταπίεση, σε ταραχώδης περιόδους ευνοεί τη δημιουργία μουσικής της ως μέσο λύτρωσης από τη δυναστεία που εκφράζει τον πόθο επαναφοράς σε μια αρχική ισορροπία ελευθερίας και δικαιοσύνης.
Στην εποχή μας, οι συνθήκες έχουν διαστρεβλώσει τη γνησιότητα αξιών ως αποτέλεσμα εκμετάλλευσης της από μια βιομηχανία «ειδώλων» που διαμορφώνει ήθη και προάγει την «ψυχική πορνεία».
Η πλειονότητα καλλιτεχνών «φίρμες» έζησαν σε μια επίπλαστη δόξα αλλά πέθαναν από καταχρήσεις προκειμένου να ανταποκριθούν στις υπέρογκες απαιτήσεις της «εικόνας» που είχαν εγκλωβιστεί.
Δεν θα ξεχάσω ένα τσιγγανάκι που τραγούδαγε στο δρόμο ανέμελο, διαλλαλόντας τον πόνο και την αδικία της ζωής με μια ποιότητα ερμηνείας, που ξεπερνούσε για μένα τη διεθνούς φήμη σοπράνο Μαρία Κάλλας.
Ούτε εκείνο τον τύπο με το κομμένο χέρι που με το άλλο άπλωνε το χέρι του για βοήθεια, τραγουδώντας στη λαϊκή με μια βαθιά «γεμάτη» φωνή δίχως καμία επιτήδευση με μόνο κίνητρο την ανάγκη και την αλήθεια.
Τρία πράγματα, για μένα, αποζητά ένας καλλιτέχνης μουσικός, τη «μόνωση» του ήχου του, να βγαίνει σωστά ώστε να νιώθει ασφάλεια για να μεταδώσει το σήμα ύπαρξής του και την αίσθηση μιας συλλογικής συνύπαρξης.
Αυτό αποτελεί και την πεμπτουσία όταν μέσα από μια κοινή παρουσία, συνειδητοποιείται η βεβαιότητα του αναπόφευκτου επερχόμενου τέλους με ένα γνώριμο σκίρτημα του σώματος που αναβλύζει η πηγή της ψυχής.
Ένα παραδοσιακό τραγούδι με μόνο τρεις νότες, ταξιδεύει στα βάθη του σύμπαντος που εκπέμπει ο δορυφόρος «voyager και θα πετάει για 60.000 χρόνια στο Διάστημα, προς το αστέρι AC+793888 της Μικρής Άρκτου.
Ο θεός έχει χαρίσει το προνόμιο στα πουλιά να πεθαίνουν τραγουδώντας κι αυτή η ευτυχία αποτυπώνεται στην παλιά μαντινάδα: «Τον μερακλίδικο σκοπό, όποτε τον γροικήσω, ακόμη κι αν ψυχομαχώ θα τον ετραγουδήξω».
