Η Ελληνική κοινωνία στο στόχαστρο… η Ελληνική κοινωνία στον πυθμένα.. η Ελληνική κοινωνία στο έλεος του παρακράτους.. Το οπλισμένο χέρι έχει ταυτότητα. Ταυτότητα κι ανοχή. Ανοχή ένοχη.. Κρύβει τρομοκρατία και φρίκη.
Εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια και το αίσθημα ανασφάλειας που έχει δημιουργηθεί και δείχνοντας ένα «φιλολαϊκό» πρόσωπο στην κοινωνία, με την ανοχή της επίσημης πολιτείας και την αμέριστη προβολής τους από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, κατάφεραν να μπουν στο Ελληνικό κοινοβούλιο για να συνεχίσουν από εκεί, «νομιμοποιημένο», να μολύνουν.
Από την κλωτσιά στο μικρό παιδί του δρόμου, μέχρι το μαχαίρι στην καρδιά του νεαρού μουσικού.
Πολιτικές πράξεις όλα, που θυμίζουν εποχές παντοδυναμίας του παρακράτους.
Η απερίφραστη καταδίκη του αποτρόπαιου εγκλήματος δεν είναι αρκετή. Το τραγικό γεγονός δεν μπορεί να αφήνει κανέναν αδιάφορο και χρειάζεται δραστική και άμεση αντιμετώπιση.
Ο στόχος τέτοιων εφιαλτικών πράξεων, είναι μια συντονισμένη προσπάθεια τρομοκρατίας, κατά το :
όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος και όπου δει και μαχαίρι..
Ένα σύστημα που ποδοπατά όνειρα, ελπίδες, ανάγκες και αξιοπρέπεια, που στρώνει τον δρόμο στην ναζιστική βαρβαρότητα, (επειδή έτσι βολεύει), που αντιμετωπίζει τις λαϊκές κινητοποιήσεις ως εχθρικές ενέργειες, και τους πολίτες που παλεύουν για την δημοκρατία ως αντιπάλους, δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα.
Η προσπάθεια αυτή δεν μπορεί παρά να είναι συλλογική.
Ο στόχος είναι κοινός, ο αγώνας είναι κοινός.
Και σ’ αυτόν τον αγώνα, κανείς δεν περισσεύει.
Η ανατροπή δεν θα έρθει μόνη της.
Μακριά από κρίσεις που αφανίζουν λαούς και βοηθούν στην αναζωπύρωση του φασισμού.
Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η αναβίωση της φρίκης , αλλά η διεύρυνση και παγίωση της πραγματικής Δημοκρατίας.
