Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά ενίοτε συμβαίνει. Ήρθε για να μου διδάξει τα θρησκευτικά αλλά και τη γλώσσα την ελληνική, εκείνη τη γλώσσα που όλου του κόσμου τη διανόηση με ένα μόνο νεύμα της εκείνη μπορεί να σαρώσει.
Το μολύβι της μοίρας δεν το κρατάμε εμείς αλλά κάποιος άλλος πάντα. Έτσι και τώρα η απόφαση είχε βγει το είχε ήδη γραμμένο η μοίρα. Είχαμε φτάσει στην τελευταία μέρα της χρονιάς και ο καθηγητής μας επρόκειτο εκείνη τη μέρα να επιστρέψει στους μαθητές τα τετράδια των εκθέσεων. Όταν έφτασε η σειρά μου με περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη:
– Εσένα Μανόλη, ΔΕΝ θα σου επιστρέψω το τετράδιό σου. Αποφάσισα να το κρατήσω!
– Μα κύριε, για ποιο λόγο εμένα δεν θα μου επιστρέψετε το τετράδιό μου; Έχει για μένα αξία, είναι ενθύμιο, διαμαρτυρήθηκα εγώ σθεναρά.
Το χαμόγελό του έγινε ακόμη πιο πλατύ και το βλέμμα ακόμη βαθύτερο. Μου εξήγησε ότι με είχε ξεχωρίσει ανάμεσα σε όλη την τάξη για το γράψιμό μου και προέβλεπε για μένα μια ιδιαίτερη εξέλιξη, γι’ αυτό είχε αποφασίσει να μην μου επιστρέψει το τετράδιο, ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει την εξέλιξή μου αυτή συγκρίνοντάς την με τα πρωτόλειά μου μέσα στο τετράδιο. Έτσι κι έγινε.
Δεν χαθήκαμε ούτε όταν εγώ αποφοίτησα. Ερχόταν συχνά στο ιατρείο μου όπου ανταλλάσαμε απόψεις. Τριπλούν το καθήκον των ιατρών, μου έλεγε: 1. Θεραπεύειν, ενίοτε. 2. Ανακουφίζειν πολλάκις 3. Παραμυθείν πάντοτε!
Το τετράδιό μου των εκθέσεων δεν το πήρα πίσω ποτέ. Θα πρέπει ακόμη και σήμερα να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα βιβλία του καθηγητή μου. Κρατώντας το τετράδιο κοντά του ήταν σαν να ήθελε -με κάποιον τρόπο- να με κρατήσει κοντά του για πάντα. Ακόμη μέχρι σήμερα είναι σαν να με σκεπάζει με τις φτερούγες του ο αγαπημένος δάσκαλος.
