Η υπόθεση του γνωστού ποινικολόγου που κατηγορείται για -άγριο- ξυλοδαρμό της συζύγου, επίσης δικηγόρου, ακόμα «ξετυλίγεται», οπότε δεν μπορούμε να πούμε πολλά.
Μπορούμε πάντως να πούμε μπράβο στον γιατρό που εξέτασε το θύμα και δεν αρκέστηκε στην επιφανειακή εξήγηση ότι έπεσε από τη σκάλα.
Και μπορούμε επίσης να πούμε με ασφάλεια ότι για τον μέσο παρατηρητή η συγκεκριμένη ιστορία είναι γεμάτη με δυσάρεστες εκπλήξεις.
Διότι μπορεί το προφίλ του θύτη να μην εκπλήσσει και τόσο, αλλά το προφίλ του θύματος σίγουρα εκπλήσσει. Μέσα στο μυαλό των περισσοτέρων, οι γυναίκες που ανέχονται τη βία των συντρόφων τους είναι κατά κανόνα είτε χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, είτε οικονομικά εξαρτημένες, είτε εγκλωβισμένες σε κάποια προβληματική επαρχία, είτε όλα τα παραπάνω μαζί.
Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μια επιτυχημένη δικηγόρο, με σημαντική δράση σε ζητήματα έμφυλης βίας: θρύψαλα τα στερεότυπα και τα κλισέ!
Το πρώτο και ξεκάθαρο συμπέρασμα εδώ είναι ότι η έμφυλη βία δεν έχει ταξικό ή και οποιοδήποτε άλλο πρόσημο. Οι λόγοι που κρατούν το θύμα σε μια βίαιη σχέση, ασφαλώς και μπορεί να μπαίνουν στα παραπάνω «κουτάκια» (η οικονομική εξάρτηση ας πούμε, σαφέστατα παίζει ρόλο). Αλλά μπορεί και όχι. Η διατήρηση της λαμπερής «εικόνας» ενός ζευγαριού και του κοινωνικού στάτους που απολαμβάνει, το διαχρονικό «τι θα πει ο κόσμος» δηλαδή στην αστική του βερσιόν, επίσης συντελεί, καθοριστικά κάποιες φορές, σε αδιέξοδες επιλογές. Και πολλά ακόμα που συχνά δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.
Ας κρατήσουμε ότι πίσω ακόμα και από τις πιο λαμπερές πόρτες, δεν ξέρουμε ποτέ τι συμβαίνει.
Από εκεί πέρα, με αφορμή το επεισόδιο του «γνωστού ποινικολόγου» και τις ιδιαιτερότητές του, ίσως ήρθε η ώρα να μπει στο τραπέζι και η ανάγκη να βρεθεί ένας πειστικός τρόπος αξιολόγησης των ατόμων που αναλαμβάνουν συμβουλευτικό ρόλο σε τέτοια ζητήματα. Διότι δεν είναι η πρώτη φορά (όπως ανέφερε και η κοινωνική ψυχολόγος Δέσποινα Λιμνιωτάκη στον ΣΚΑΙ Κρήτης 92.1) που κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι συμβουλεύουν άλλους ανθρώπους ή συμμετέχουν σε σεμινάρια κατά της ενδοοικογενειακής βίας, αποδεικνύονται θύτες ή θύματα σε αντίστοιχες υποθέσεις.
Και ας προσπαθήσουμε, στο μέτρο του εφικτού, να είμαστε όλοι σε εγρήγορση, όπως ο εν λόγω γιατρός ή όπως ο γείτονας που κατήγγειλε την περασμένη εβδομάδα την κακοποίηση του μικρού κοριτσιού στο Ηράκλειο, για να βοηθήσουμε αν χρειαστεί σπάζοντας το έτερο στερεότυπο του «κυρ Παντελή που κάνει τα στραβά μάτια και κοιτά απλώς τη δουλειά του».
Η ολοένα και αυξανόμενη κοινωνική ευαισθησία για παρόμοια περιστατικά άλλωστε, είναι ίσως η μόνη πτυχή του θέματος «ενδοοικογενειακή βία», στην οποία έχει συντελεσθεί πρόοδος.
