«Γάμος εστί ένωσις ανδρός και γυναικός
και συγκλήρωσις (συνάφεια) του βίου παντός,
θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία».
(Ορισμός του γάμου κατά τον Ρωμαίο νομοδιδάσκαλο Μοδεστίνο τον 3ο μ.Χ. αι. Ενσωματωθηκε στο Ρωμαϊκό Δίκαιο από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και κράτησε ως τα σήμερα, στην «Καθ’ ημάς Ανατολή».
Η συζήτηση που προκλήθηκε μέσα και έξω από τη βουλή και τον τύπο για το νομοσχέδιο που αφορά στον λεγόμενο γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, δημιούργησε σοβαρές αναταράξεις στην κοινωνική και φυσικά στην πολιτική και κυρίως την… πολιτισμική μας ζωή. Ο πρωθυπουργός πανηγύρισε και το θεώρησε ως ένα σοβαρό βήμα προόδου. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας από το άλλο μέρος, κληρικοί και λαϊκοί πόνεσαν θεωρώντας ότι ο νόμος αυτός θίγει καίρια τον πανάρχαιο θεσμό της οικογένειας, αφού εγκαινιάζει μια νεόκοπη και ξένη προς την πολιτισμική μας παράδοση αλλαγή στον πυρήνα αυτού του θεσμού. Ένωσις ανδρός και γυναικός, συγκλήρωσις παντός του βίου, κοινωνία.
Οι γραμμές που ακολουθούν εκφράζουν αποκλειστικά την άποψη του γράφοντος, απηχούν όμως τα αισθήματα συμπολιτών μας, που νιώθουν μέλη του Εκκλησιαστικού Σώματος. Για όλους αυτούς πλανάται οδυνηρά το ερώτημα: Δεν μπορούσε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τις αδικίες και την καταπάτηση των δικαιωμάτων των ομόφυλων συνανθρώπων μας, εντός του πλαισίου του ήδη ισχύοντος συμβολαίου συμβίωσης, με όλες τις «στοχαστικές προσαρμογές» που απαιτούνται προς τούτο; Γιατί αυτή η σπουδή; Γιατί να παραμεριστούν χαίνουσες πληγές που ταλανίζουν τη χώρα και τον λαό της; Γιατί να επιδιωχθεί εδώ και τώρα λύση στο συγκεκριμένο ζήτημα με κίνδυνο να διχαστεί για μια ακόμη φορά η ελληνική κοινωνία, ένα σοβαρό ποσοστό της οποίας, δεν είναι ακόμη έτοιμο να αποδεχθεί μια τόσο προχωρημένη για τα ελληνικά δεδομένα λύση; Γιατί τα επινίκια πανηγύρια του πρωθυπουργού με την ομάδα των «εκσυγχρονισμένων» συμβούλων του, συγκανοναρχούσης και της Προέδρου της Δημοκρατίας; Γιατί η θριαμβευτική οίηση, ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη Ορθόδοξη χώρα που νομοθετεί ένα τέτοιο θεσμό; Λύθηκε το πρόβλημα της εκπαίδευσης από τη στοιχειώδη μέχρι την κορυφαία βαθμίδα, αντιμετωπίστηκαν τα αδιέξοδα του συστήματος υγείας και η υποστελέχωση των νοσοκομείων μας; Εξαλείφθηκαν οι χρόνιες παθογένειες του κράτους μας – αυτές που οδήγησαν στις τραγωδίες στο Μάτι, στα Τέμπη, στο Θεσσαλικό κάμπο; Γιατί η βραδύτητα της κυβέρνησης να προχωρήσει άμεσα σε ακόμη γενναιότερες μεταρρυθμίσεις. Αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα της ακρίβειας που φέρει στα όρια της πείνας σημαντικό κομμάτι του λαού μας; Αυτή την τόλμη και αυτή τη βιάση ζητά πρωτίστως ο λαός από την κυβέρνηση.
Με τελευταίο, μα καθόλου ελάχιστο: Τη νάρκη – τορπίλη του δημογραφικού προβλήματος που μετατρέπεται σε μόνιμη απειλή, μεγαλύτερη εκείνης του Ερντογάν!!! Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ η μείωση του πληθυσμού στην Ελλάδα κατά το 2023 ανήλθε σε 64000 άτομα 75.921 γεννήσεις έναντι 139.921 θανάτων https://www.news247.gr/ellada/meiothike-o-monimos-plithismos-tis-elladas-i-ektimisi-tou-2023/ Μπροστά σ’ αυτό το θανάσιμο για τη χώρα κίνδυνο, ο εκσυγχρονισμός, δυστυχώς, (ή ευτυχώς;) δεν φτάνει. Εδώ ακριβώς είναι που το κράτος χρειάζεται την Εκκλησία. Αν γίνει μια σοβαρή έρευνα, πολύτεκνες οικογένειες σήμερα στην Ελλάδα θα βρεθούν μόνο στις τάξεις των Ελλήνων που δεν έχουν κόψει τη σχέση τους με την Εκκλησία και τη μακραίωνη παράδοσή της. Η στενή συνεργασία Εκκλησίας και Κράτους στο ζήτημα αυτό είναι απαραίτητη και … άκρως επείγουσα. Δεν είναι ώρα για νέο διχασμό.
Άνθρωποι του τύπου που δικαίως δε συμφωνούν με ακραίες αντιδράσεις ορισμένων εκπροσώπων της Εκκλησίας στο συγκεκριμένο ζήτημα, και όχι μόνο, προβαίνουν σε χαρακτηρισμούς μειωτικούς για το κύρος του εκκλησιαστικού σώματος. Το φαινόμενο των ακραίων ζηλωτών δεν είναι καινούργιο. Η Εκκλησία, ως σώμα πιστών, το γνωρίζει και το αποδοκιμάζει, διαχωρίζοντας τη θέση της. Γενικεύοντας όμως τέτοιες συμπεριφορές, οι βολές αυτές πληγώνουν αναιτίως και αδίκως όλα τα μέλη της Εκκλησίας, κληρικούς και λαϊκούς που εις πείσμα των καιρών αντιστέκονται έχοντας ως σταθερό οδηγό του βίου τους τον κατ’ εξοχήν φιλάνθρωπο και χωρίς καμιά εξαίρεση συμπεριληπτικό λόγο του Ευαγγελίου.
Κατά τον καθηγητή του Αστικού Δικαίου Γεώργιο Κουμάντο, τον ένθερμο κήρυκα εκσυγχρονισμού του αστικού μας δικαίου: «Το οικογενειακό δίκαιο, δεμένο καθώς είναι με τον ιδιωτικό δίκαιο του κάθε ανθρώπου, με τα ήθη και τα έθιμα του κάθε τόπου ακόμα και με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, είναι από τη φύση του συντηρητικό», (Γ. Κουμάντος «Το οικογενειακό δίκαιο ως σημείο αναμέτρησης» http://www.digestaonline.gr/index.
Ακριβώς για το λόγο αυτό το κράτος μας χρειάζεται να σέβεται και να αφουγκράζεται εξισορροπητικά, χωρίς να πληγώνει, την Εκκλησία, το μόνο σταθερό ανάχωμα που διαθέτει λαός μας απέναντι στην εφήμερη μεταβλητότητα και την αέναη ροή των ιστορικών εξελίξεων. Η Εκκλησία σε σχέση με τον θεσμό της οικογένειας οφείλει να είναι συντηρητική και ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο αξίζει τον σεβασμό του επίσημου κράτους. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέβαλε το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Καμία αντίρρηση. Μόνο όμως γεωπολιτικά και πάντα σε σχέση με την εκάστοτε ιστορική συγκυρία. Ας μην πλανώνται κυβερνώντες και κόμματα: Λύση στο δημογραφικό ζήτημα δεν μπορεί να βρεθεί ούτε στον χώρο της ΕΕ, ούτε σ’ αυτόν της Δύσης, ούτε στον κύκλο των εκσυγχρονιστών. Η παράδοση και ο πολιτισμός μας, ο τρόπος ζωής της σταυρωμένης Ρωμιοσύνης, είναι παιδί, – είτε μας αρέσει είτε όχι – της «καθ’ ημάς Ανατολής». Δεν είναι ώρα για νέους διχασμούς. Αλλαγές; Κανένα πρόβλημα. Αλλά, προς Θεού, χωρίς βιασύνες, με φρόνηση, γνώση, και … «με την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών// Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά// ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς». Κ. Καβάφης: Μετά το 200 π.Χ.
