Οι γονείς ανοίγουν με σωφροσύνη δρόμους. Τα παιδιά τους ακολουθούν.
Οι γονιοί ποτίζουν με αγάπη το δέντρο της ψυχής των παιδιών. Και οι παιδικές ψυχές φύλλα βγάζουν, ανθοφορούν και καρπίζουν.
Η αγκαλιά των γονέων εφημερεύει ολοχρονίς. Τα παιδιά βρίσκουν μέσα στη γονική αγκάλη θάλπος το χειμώνα και σκιά το θέρος.
Απάνεμο λιμάνι η γονική εστία είναι για τα παιδιά, οσάκις ψάχνουν αγκυροβόλιο στις δυσκολίες της ζωής.
Οι συμβουλές και η ψυχική συμπαράσταση των γονιών θεμέλια βοηθούν τα παιδιά να θέτουν σταθερά για το οικοδόμημα της ζωής τους και δυνατά. Τα παιδιά, ακούγοντας τα γονικά λόγια και δεχόμενοι τη βοήθεια των γονιών, πατούν ακλόνητα και γερά στη γης και άφοβα σωσίβια έχουν στις φουσκοθαλασσιές.
Απέναντι σε όλ’ αυτά, αρκεί τα παιδιά να τιμούν, να σέβονται και ολόψυχα ν’ αγαπούν τους γονείς, να τους φροντίζουν ανταποδίδοντας άδολα κι ανιδιοτελώς όλα όσα εκείνοι τους προσφέρουν επί χρόνια.
Κι όπως λέει κι ο Σοφοκλής από τους αρχαίους, «τον κόπο που καταβάλλεις για τους γονείς σου μην τον λογαριάζεις για κούραση!».
