Ποια καλή νεράιδα …ποιο αγαθό πνεύμα περιφερόταν εκείνο το πρωινό στο κατάστημα τροφίμων της γειτονιάς μου που νυσταγμένα σύρθηκα να ψωνίσω έπειτα από ένα μικρό ξενύχτι από γαμήλιο γλέντι;
Πόσες πιθανότητες υπάρχουν για να βρεθεί μια πεταλούδα μέσα στο πολυσύχναστο σουπερ μάρκετ, να κάνει κύκλους γύρω σου και να προσγειωθεί απαλά επάνω στον αντίχειρά σου; Για δευτερόλεπτα χάθηκα και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω και να χαρώ εσωτερικά τη στιγμή αυτή. Ναι, είναι κάποια μικρά συμβάντα στη ζωή μας που γνωρίζεις ή θέλεις να πιστεύεις ότι δεν είναι τυχαία…
Απλή σύμπτωση θα σκεφτούν κάποιοι …ναι αυτό θα έλεγα κι εγώ αρχικά …αν δεν σκεφτόμουν στη συνέχεια ότι εκείνο το Σάββατο ήταν των ψυχών…
Ολοκλήρωσα τα ψώνια μου μουδιασμένη αφότου είχαν περάσει μερικές ανατριχίλες συγκίνησης και κατευθύνθηκα στο ταμείο περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά μου.
Μπροστά μου βρισκόταν μια νεαρή μανούλα με το λίγων μηνών βρέφος της στο καροτσάκι του. Ήταν γυρισμένο έτσι ώστε να μπορεί να έχουν οπτική επαφή.
Και τότε μπόρεσα να παρατηρήσω τη φατσούλα στο μικρό αυτό πλασματάκι που όση ώρα η μητέρα του άδειαζε τα πράγματα στο ταμείο, δεν την άφηνε λεπτό από τα μάτια του. Όμως εκείνο που με συγκλόνισε ήταν η ποιότητα συναισθημάτων …η όλη αύρα αυτής της ματιάς από ένα τόσα δα ανθρωπάκι που κοίταζε με λατρεία και μια κάποιου είδους διερευνητικής περιέργειας τη μανούλα του.
Κάποτε είναι δύσκολο να περιγράψεις με λόγια κάποιες στιγμές της ζωής σου …γιατί απλά περιέχουν τόσο γεμάτα συναισθήματα τα οποία μόνο να τα βιώνεις μπορείς…
Το μικρούλι αυτό μάγεψε κι άλλους εκτός από εμένα…
Όλα γύρω μας λες και σίγησαν …μια απίστευτη γαλήνη απλώθηκε στον χώρο γύρω από το ταμείο… Κανείς δεν βιαζόταν πια κι ένα χαμόγελο τρυφερότητας ζωγραφίστηκε μαγικά στα πρόσωπά τους. Μπόρεσα να παρατηρήσω τα μάτια τους, που με ένα μυστήριο τρόπο άρχισαν να αποπνέουν την ίδια αγάπη που φώτιζε το μικρό προσωπάκι.
Πόσο μαγικές μπορεί να γίνουν κάποιες στιγμές της καθημερινότητάς μας …αρκεί να είμαστε ανοιχτοί και με αγνή καρδιά απλά να τις παρατηρήσουμε.
Με πόσους τρόπους αλήθεια μας αγγίζει το θείο αυτό συναίσθημα …για να μας θυμίσει την αλήθεια μας …να αντιληφθούμε το σκοπό για τον οποίο γεννηθήκαμε, να μας υπενθυμίσει την ποιότητα της ουσίας που κρύβουμε βαθειά μέσα μας …και την έχουμε καλύψει με πεποιθήσεις, φοβίες, ανασφάλειες, ζήλειες και μνησικακίες ενίοτε;
Ένα γκρίζο πέπλο έφυγε επάνω από το πολύβουο ταμείο εκείνη την ημέρα …και άφθονη χρυσόσκονη έλουσε τους παρευρισκόμενους. Τα χρώματα έγιναν πιο έντονα …και εγώ με τα μάτια της ψυχής μου τα ακολούθησα. Θέλησα να βρω την πηγή εκείνου του απρόσμενου ουράνιου τόξου που μας έλουζε.
Δεν κουράστηκα πολύ…
Δυο μικρά ματάκια είχαν γίνει οι φάροι του πιο ατόφιου και αγνού συναισθήματος.
Μας έφτιαξες την ημέρα μικρούλη μου…
Ας είναι η ζωή σου όλη μόνο «φως»…
