Γυρνώντας στα περασμένα κάποιες φορές και προσπαθώντας να ψηλαφήσεις καταστάσεις που σε σημάδεψαν ή όχι, δε μπορεί παρά να διακρίνεις μικρά ή μεγάλα γεγονότα στα οποία τότε μπορεί να μην έδωσες σημασία, εκ των υστέρων όμως κατάλαβες ότι δεν ήταν τυχαία… κάτι ήθελαν να σου επικοινωνήσουν, να σε διδάξουν, να σε τονώσουν ή να σε προειδοποιήσουν.
Μάλιστα κάποια «μικρά» συμβάντα που «τυχαίνουν» σε όλους μας θεωρώ κατά καιρούς, ειδικά σε κρίσιμες περιόδους της ζωής μας, είναι εκείνα τα οποία μας κάνουν πολλές φορές να αναρωτιόμαστε εάν ήταν τυχαία ή όχι και κάτι μέσα μας να αντιδρά, μεταφράζοντας με κάποιου είδους εσωτερική σοφία, ότι πράγματι τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο.
Ζωντανά παραδείγματα της γράφουσας έρχονται να υποστηρίξουν τα παραπάνω:
Ήταν άνοιξη. Χρόνια πριν… Εκείνο το πρωινό αν και δεν ήταν από τα καλύτερα της ζωής μου, ο ζεστός ήλιος που με περιέλουσε μόλις άρχισα να βαδίζω πλάι στα ανθισμένα δενδρύλλια του δρόμου, οι ανοιξιάτικες μυρωδιές και τα χρώματα που με κατέκλυζαν συνοδεία των τρυφερών τιτιβισμάτων από τα μικρά πετούμενα γύρω μου, έκαναν την ψυχή μου να πάρει μια βαθειά ανάσα να με γεμίσει αισιοδοξία και να μονολογήσει αυθόρμητα: «Θεέ μου τι ομορφιά… Καλημέρα!!»
Δεν πέρασαν παρά λίγα δευτερόλεπτα και ένα παιδάκι με κινητικά προβλήματα από την απέναντι μεριά του δρόμου, από εκείνα τα αγγελικά πλάσματα που ονομάζουμε παιδιά με «ειδικές ικανότητες» μου φώναξε με ένα απίστευτα πλατύ και φωτεινό χαμόγελο: «Καλημέρα!!!!».
Τι συγκίνηση Θεέ μου…
Απλή σύμπτωση θα σκεφτεί κάποιος…. όμως εγώ μέσα μου γνωρίζω… αισθάνομαι… και πιστεύω πως δεν ήταν μια απλή σύμπτωση. Ήταν ένα ξεκάθαρο σημάδι τόνωσης…
Δεύτερο περιστατικό της γράφουσας:
Πάλι Άνοιξη. Πρώτη του Μάρτη… χρόνια πριν. Πρώτη ημέρα ανάληψης εργασίας στο πανεπιστήμιο. Τέθηκε ζήτημα να βρεθεί άμεσα ένα ευαγγέλιο προκειμένου να ορκιστεί πρωτοδιοριζόμενος καθηγητής. Με κάποιο μυστήριο τρόπο το ευαγγέλιο που χρησιμοποιούσαν έως τότε για τις ορκωμοσίες αυτές είχε εξαφανιστεί…
Μου ανατέθηκε να βρω εγώ, επειγόντως ευαγγέλιο. Με χαρά απευθύνθηκα στον μακαριστό ιερέα πεθερό μου που λειτουργούσε στην απέναντι εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Όταν του ζήτησα να μας δανείσει το ιερό ευαγγέλιο και να του το επιστρέψουμε μετά, εκείνος γενναιόδωρος όπως ήταν σε όλη τη διάρκεια του βίου του, μας το χάρισε.
Από τότε το ευαγγέλιο αυτό με συνοδεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής μου πορείας, ιερό κειμήλιο, δώρο ακριβό, στην καρδιά και το συρτάρι μου.
Πώς να μη θεωρήσω ότι δεν ήταν παρά ένα σημάδι καλής και ευλογημένης σταδιοδρομίας αλήθεια;
Τρίτο σημάδι και σταματώ…
Φθινόπωρο. Ημέρα Κυριακή, εκκλησίασμα. Από τις λίγες φορές που κατάφερα να συγκεντρωθώ και να προσευχηθώ από καρδιάς για ό,τι εκείνη την περίοδο με απασχολούσε.
Σκυφτό κεφάλι, σκέψεις πολλές, ικεσίες περισσότερες, θλίψη μα και σταλαγματιές κουράγιου αναμεμιγμένου με ελπίδα και πίστη. Κι εκείνη την ύστατη στιγμή σηκώνω το κεφάλι να αντικρύσω τον Εσταυρωμένο απέναντι… και τότε αντίκρισα μόνο φως… Τα μάτια μου χάθηκαν στο Φως… Εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή της απόλυτα μουντής ημέρας… μια αχτίνα ήλιου είχε ξετρυπώσει μέσα από τα βιτρό παράθυρα και με έλουζε.
Ήταν ένα σημάδι κουράγιου …και ότι η προσευχή έφθασε στον παραλήπτη της. Δική μου μετάφραση… Ο καθ ένας μας εξ άλλου ας μεταφράζει όπως εκείνος θεωρεί ανάλογα με τα βιώματα, τις πεποιθήσεις αλλά προπάντων το πόσο «ανοιχτή» είναι η ψυχή και η θεώρησή του.
Τα συμπεράσματα δικά σας…
