Πρέπει να αποδεχτούμε ότι ο δημόσιος λόγος στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Η ακραία τοξικότητα, η ανορθολογική επιχειρηματολογία και η συνωμοσιολογία ήταν, είναι και θα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα συζητάμε τα πάντα. Όλα αυτά εξερράγησαν σαν ηφαίστειο κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Η λάβα που βγήκε έκαψε την κοινωνία και την χώρα. Οι πρακτικές αυτές καταδικάστηκαν μετά το τέλος των «ψευδαισθήσεων». Επιχείρησαν ανεπιτυχώς να επανέλθουν στην πανδημία κι όμως παρόλα αυτά ακόμα επιμένουν.
Το παράδοξο και συνάμα τραγικό είναι ότι ενώ δεν διογκώνονται (τουλάχιστον όχι ακόμη) σε επίπεδο κοινωνίας, υιοθετούνται από όλο και περισσότερες πολιτικές δυνάμεις. Από κόμματα που θεωρούν πως, εν απουσία ρεαλιστικών πολιτικών προτάσεων, η τοξικότητα και η συνωμοσιολογία είναι τα μόνα εργαλεία που μπορούν να τους χαρίσουν την εξουσία. Και παρότι κάθε φορά συναντάνε τοίχο επιμένουν. Έχουν εντάξει αυτά τα στοιχεία στις ιδεολογικές τους εμμονές, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην μπορούν να αρθρώσουν ορθολογικό πολιτικό λόγο ακόμη και να θέλουν.
Για όλα τα θέματα που κυριαρχούν στη δημόσια ατζέντα, υφαίνουν από πίσω συνομωσίες και σκοτεινά σχέδια. Δεν μιλάμε πλέον για καλές, κακές, ανεπαρκείς, αποτελεσματικές ή αναποτελεσματικές πολιτικές. Μιλάμε μονό για δόλο και υλοποίηση σκοτεινών σχεδίων.
Αναφερόμαστε για την υπόθεση των Τεμπών; Δεν αναζητούνται πλέον απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματα. Έχουμε ήδη αποφανθεί πριν τις έρευνες ως προς το δυστύχημα. Υπάρχει «μπάζωμα», σκοτεινά σχέδια συγκάλυψης και ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, όχι για όσους είναι υπεύθυνοι για την τήρηση των πρωτοκόλλων ασφαλείας, αλλά για τους πολιτικούς μας αντιπάλους. Όταν ρωτάς γιατί, ποιο το κίνητρο, σοβαρή απάντηση δεν παίρνεις. Κερδίζει π.χ. ή χάνει η κυβέρνηση από τη δήθεν απόκρυψη ευρημάτων που ενοχοποιούν μια ιδιωτική εταιρεία ή υπαλλήλους του ΟΣΕ για τυχόν μεταφορά παράνομου εύφλεκτου υλικού; Θα προτιμούσε οποιαδήποτε κυβέρνηση να καλύψει τρίτους και να αναλάβει ολόκληρη την ευθύνη; Όσο αφορά την Δικαιοσύνη η στρατηγική τους είναι γνώστη. Αν αποφασίσει όπως μας αρέσει «υπάρχουν ακόμη δικασταί εις τας Αθήνας» που θα έλεγε και ο έκπτωτος Αλέξης. Αν δεν αποφανθεί όπως μας βολεύει τότε επιβεβαιώνεται η «συγκάλυψη».
Μιλάμε για την υγεία και τα απογευματινά χειρουργεία; Και εδώ δόλος και σκοτεινά σχέδια. Η κυβέρνηση «συνειδητά οδηγεί στην απαξίωση το ΕΣΥ με στόχο την ενίσχυση των ιδιωτικών συμφερόντων». Τι κι αν τα απογευματινά χειρουργεία στερούν πελάτες από τις ιδιωτικές κλινικές; Τι κι αν οι συγκριτικοί αριθμοί για το 2019-2024 τόσο για τον αριθμό του προσωπικού όσο και για τις δαπάνες δεν επιβεβαιώνουν το σκοτεινό σχέδιο απαξίωσης; Δεν έχει καμία σημασία, το σκοτεινό σχέδιο υπάρχει. Όπως υπάρχει και στην παιδεία με την μεταρρύθμιση για τα μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια. Για να μη θυμηθούμε τις γελοιότητες περί ιδιωτικοποίησης του νερού που είχαν σπεύσει να καταγγείλουν με καυτά «αγωνιστικά» μανιφέστα τοπικοί κομματικοί και αυτοδιοικητικοί παράγοντες και εδώ στην πόλη μας. Πραγματικά για πόσα χρόνια ακόμα θα πορευόμαστε σ’ αυτή τη χώρα με αυτόν τον τρόπο;
Ο Στέφανος Κασσελάκης ζητάει εκλογές με την παρουσία διεθνών παρατηρητών (για να αποφευχθεί η νοθεία προφανώς). Δεν περιμένει καν να περάσουν οι δύο βδομάδες της παράστασης που δίνει στη Θήβα ώστε να ξαναποκτήσει την ιδιότητα του αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ένας φαντάρος ζητάει την παραίτηση του πρωθυπουργού της χώρας και ξένους παρατηρητές για τις εκλογές που θα ακολουθήσουν. Μιλάμε για πρωτοφανείς γελοιότητες ακόμα και για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Από την άλλη ο Νίκος Ανδρουλάκης, αγχωμένος που δεν μπορεί να περάσει δημοσκοπικά ούτε έναν ινφλουένσερ του Τικ Τοκ, καταθέτει πρόταση δυσπιστίας μπας και στραφούν οι προβολείς της δημοσιότητας λίγο πάνω του.
Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν ούτε συνομωσίες, ούτε σκοτεινά σχέδια. Υπάρχουν καλές και κακές πολιτικές ανάλογα με το αξιακό σύστημα μέσα από το οποίο τις φιλτράρει ο καθένας. Υπάρχουν αποτελεσματικές και μη αποτελεσματικές πολιτικές με βάση μετρήσιμα εμπειρικά δεδομένα. Το μόνο που κάνει ορισμένους να είναι προσκολλημένοι σε δράκους και συνομωσίες είναι η έλλειψη πειστικών και μετρήσιμων εναλλακτικών. Και αυτό δυστυχώς είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια δημοκρατία. Γιατί ο λαϊκισμός και η συνωμοσιολογία, δεν είναι εναλλακτική. Είναι παγίδα. Και οι ευθύνες της κυβέρνησης που φοβικά και αμυντικά αφήνει να σπέρνονται όλα αυτά, αντί να απαντά εν τη γενέσει, είναι μεγάλες.
Αν υπάρχει κάτι χειρότερο από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτός ο τόπος και οι πολίτες της, αυτό είναι η απουσία αντιπολίτευσης. Η παντελής απουσία αξιόπιστων εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων που μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα. Δυστυχώς για τη χώρα.
