Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΑΥΡΟΤΣΟΥΠΑΚΗ
Με την ευκαιρία των εργασιών τού πεντηκοστού ογδόου 58ου) γενικού συμβουλίου του σωματείου μας και εξ αυτής της σκοτεινής συγκυρίας, θέλω να θέσω το προβληματισμό μου για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος στην επιχείρηση και συνάμα στην χώρα.
Αν πω ότι ο ρόλος των σωματείων είναι διαχρονικά σημαντικός και ξεκινάει από την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων των εργαζομένων στους χώρους εργασίας τους και καταλήγει στην προάσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και αγαθών δεν θα πρωτοτυπήσω.
Όμως, την μνημονιακή περίοδο αλλά κι ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, που η νεοφιλελεύθερη αντίδραση κεφαλαιοποίησε τις «κατακτήσεις» της, η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων πολλαπλασιάστηκε. Εδώ λοιπόν ήταν εκ των «ών ουκ άνευ» ανάγκη τα σωματεία να είναι μέσα αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας αλλά και αλληλεγγύης στους συναδέλφους και στους κοινωνικούς εταίρους. Επιπλέον, εκτός από την οργάνωση της αντίστασης στα μνημόνια, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα έπρεπε να δημιουργούν την ατζέντα των αιτημάτων των εργαζομένων για ένα καλύτερο μέλλον, σχεδιάζοντας κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Δυστυχώς όμως απ’ ότι αποδείχτηκε στην πορεία πολύ λίγα σωματεία ανταποκρίθηκαν στο ρόλο τους, πολλά από αυτά συρρικνώθηκαν, απαξιωθήκαν (όχι πάντοτε από τρίτους) με αποτέλεσμα η εργοδοσία να βρει ελεύθερο πεδίο δράσης και να ισοπεδωθούν καταχτήσεις ετών για τους εργαζομένους.
Στον ιδιωτικό τομέα όπου η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης είναι εκτός των σωματειακών δομών, το συνδικαλιστικό κίνημα και τα σωματεία θα έπρεπε να βρουν τα μέσα και τον τρόπο με τον οποίο θα συσσωμάτωναν τους εργαζομένους, θα τους ενέτασσαν στους κόλπους και τη δράση τους και να μην τους αφήνουν έρμαια στη βούληση και στις βάρβαρες ντιρεκτίβες του νεοφιλεύθερου διευθυντηρίου και των ντόπιων εντολοδόχων τεχνοκρατών και μινίστρων. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στους επισφαλώς εργαζομένους, στους απολυμένους και στους νέους ανέργους. Σήμερα, αυτές οι κατηγορίες εργατικού δυναμικού, δυστυχώς, είναι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης κι είναι αυτές που έχουν και τη μεγαλύτερη ανάγκη στήριξης. Αυτό όμως δεν γίνεται καθώς η δομή του συνδικαλιστικού κινήματος είναι πλήρως γραφειοκρατικοποιημένη και έτσι εργαζόμενοι και το ευάλωτο εργατικό δυναμικό στερούνται οποιασδήποτε στήριξης.
Αφενός μεν τα σωματεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ασχολούνται με τα πραγματικά καθημερινά προβλήματα και τις αγωνίες των εργαζομένων. Πολύ δε περισσότερο δεν αντιστάθηκαν πραγματικά στα μνημόνια και τη λιτότητα. Κάτι που είναι ορατό και από τη μικρή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις που γίνονταν και φυσικά δεν είχαν αντίκρισμα. Οι εργαζόμενοι τους φορείς της συνδικαλιστικής ηγεσίας τους έχουν ταυτίσει με την γραφειοκρατία, με ιδιοτελή συμφέροντα, τους θεωρούν ομοτράπεζους με την εργοδοσία και τα υπουργεία κι αποκομμένους από την κοινωνική πραγματικότητα. Όσοι δε δεν κατατάσσονται στους ανωτέρω είναι τις περισσότερες φορές στα μάτια του κόσμου κάποιες ευηθείς γραφικές φιγούρες που πολεμούν με παρωχημένα μέσα στον σύγχρονο υβριδικό πόλεμο όπου διακυβεύεται παρόν και μέλλον.
Περιορίζουν το ρόλο τους σε πολύ συγκεκριμένα συντεχνιακά ζητήματα και δεν εμπλέκονται σε ζητήματα που ταλανίζουν την εργατική τάξη. Καμιά πρωτοβουλία για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών ιδιωτικοποιούνται, καμιά πρωτοβουλία για τους πλειστηριασμούς, ενώ λίγες πια είναι κι οι πρωτοβουλίες για αλληλεγγύη σε ευπαθή στρώματα και πρόσφυγες, για δράσεις ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό ή τα έμφυλα εργατικά πολιτικά δικαιώματα που πλέον είναι διόλου αυτονόητα.
Το σωματείο μας η ΕΤΕ ΔΕΗ ήταν από τα λίγα σχετικά σωματεία που πάλεψαν ενάντια στα μνημόνια και στις μνημονιακές απάνθρωπες συνταγές· πολλές φορές αποσπασματικά και όχι με τον ιδανικό τρόπο αλλά σαφέστατα δώσαμε το στίγμα ενός σωματείου που δεν συμβιβάστηκε και προσπάθησε να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους στο μέτρο του δυνατού αλλά όχι στο επιθυμητό σαφέστατα.
Σήμερα έχομε την υποχρέωση να προχωρήσουμε σε μια νέα πορεία που θα είναι χαραγμένη πάνω σε νέες βάσεις και θα στηρίζεται στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης των μελών μας, στην δύναμη των εργαζομένων. Έτσι θα μετατραπούν αυτές τις δύο συνιστώσες, σε μαχητικότητα και αποφασιστικότητα που θα είναι το νέο διεκδικητικό πλαίσιο για μια νέα ΣΣΕ, προκειμένου να ανακτηθούν οι καταχτήσεις που απωλέσθηκαν.
Τα προηγούμενα χρόνια σωματείο και εργαζόμενοι έχασαν πολλά, αλλά το κυριότερο που χάσαμε ήταν η αξιοπρέπεια μας· σκύψαμε το κεφάλι δηλώνοντας ανέτοιμοι ν΄ αντισταθούμε σε μια λαίλαπα μέτρων που το ντόπιο & ξένο κεφάλαιο είχε σχεδιάσει και υλοποίησαν τα ντόπια όργανα τους.
Το να δυσφορούμε, το να παραπονιόμαστε, το να κάνουμε διαπιστώσεις, ετερο-αυτοκριτική, ακόμη ακόμη και το καταριόμαστε την μοίρα και την συγκυρία που μας έλαχε πρέπει να παίρνει χαρακτηριστικά αναστοχασμού για την πρόσκτηση του κοινωνικού αγαθού. Ας σκεφτούμε θετικά, ας βάλουμε στις σκέψεις μας το πώς θα μπορέσει το σωματείο μας να πάρει πρωτοβουλίες, τέτοιες που ο εργαζόμενος θα είναι πλέον στο προσκήνιο.
Δυστυχώς, οι τεχνητές κρίσεις που δημιούργησε το οικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια, εφαρμόστηκαν με μελετημένη μεθοδολογία, ώστε να μην ανοίξει μύτη ασφαλώς δική τους, διότι το ανθελληνικό αντεργατικό κράτος και οι πραιτωριανοί του πολλάκις βιαιοπράγησαν επί κεφαλής και των νώτων των εργαζομένων.
Σήμερα επιβάλλεται ν’ ανοίξουμε μια συζήτηση για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος στους χώρους εργασίας με κλασικούς αλλά και σύγχρονους όρους. Οι απέναντι έχουν μεθοδολογία κι εφαρμοσμένα πειραματικά μοντέλα που τους καθιστούν σε πλεονεκτική θέση. Εμείς επιβάλλεται να λειτουργήσουμε αναλόγως και να αμυνθούμε νικηφόρα στην λαίλαπα.
Κορυφαίο αιτούμενο είναι το πώς θα πάψει η προσφορά εργασίας να απαξιώνεται, η τεχνογνωσία που αποκτήθηκε τόσα χρόνια με δικό μας κόπο ιδρώτα και αίμα να χαρίζεται στο κεφάλαιο.
Επιβάλλεται να τεθεί πάλι στο τραπέζι το νέο εργασιακό περιβάλλον που διαμορφώνεται και δημιουργεί τεράστιες ανισότητες εργασιακές, μισθολογικές, ταξικές, αξιών.
Σήμερα στον όμιλο ΔΕΗ συνάδελφοι όλοι γνωρίζετε τον τρόπο λειτουργίας και διοίκησης. Δυστυχώς ο πάλαι ποτέ όμιλος με τους εργαζόμενους σε πρώτο ρόλο, έχει μετατραπεί σε ένα φέουδο κρατικοδίαιτων παρασιτικών χρυσοκάνθαρων, που εφαρμόζουν αλλότριες και θύραθεν εντολές, έτσι ώστε να καταστεί ο όμιλος έρμαιο στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και να περάσει ανώδυνα στα χέρια τους ό,τι έχει απομείνει. Σήμερα ο όμιλος ΔΕΗ έχει αφεθεί στις ορέξεις των εργολάβων και των εργολαβιών και δυστυχώς κατασπαταλώνται χρήματα και γνώσεις χωρίς αποτέλεσμα.
Έχομε υποχρέωση να αντισταθούμε και να γίνουμε ανάχωμα σε αυτά τα συμφέροντα και το οφείλουμε στις προηγούμενες γενιές, που μας άφησαν παρακαταθήκες, αλλά και στις επόμενες γιατί κι εμείς πρέπει να αφήσουμε τις δικές μας.
Θα πρέπει να ξαναβρούμε την χαμένη μας ταυτότητά και να δώσουμε χώρο και τόπο σε νέους ανθρώπους, που θα παντρέψουν την ορμή, την θέληση, την ελπίδα με την εμπειρία των μεγαλύτερων, έτσι ώστε το συνδικαλιστικό κίνημα να μπορέσει ξανα- εμπνεύσει δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ώστε να ο εργαζόμενος να είναι στο επίκεντρο και όχι στο περιθώριο.
Να πάψουν να υπάρχουν σωματεία σφραγίδες και κατακερματισμένες δυνάμεις, ενωμένοι κάτω από την δύναμη του μεγαλύτερου σωματείου πλέον στον όμιλο, την ΕΤΕ, δίνοντας της δύναμη και δυναμική.
Επίσης το σωματείο επιβάλλεται να μελετήσει και να αναδιατάξει τις δυνάμεις του τόσο σε επίπεδο ΤΔΕ όσο και οργανωτικά, έτσι ώστε να ξεφύγει πλέον από τα γρανάζια των μηχανισμών, δίνοντας ώθηση σε νέες πρακτικές και νέες μεθόδους, διεκδικώντας το μέγιστο αποτέλεσμα.
κλείνοντας, εύχομαι αυτό το συμβούλιο να αποτελέσει την αρχή μιας νέας πορείας για όλους, όσοι έχουν ανάγκη την οργανωμένη πάλη και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
O Mιχάλης Μαυροτσουπάκης είναι τεχνικός της Δ.Ε.Δ.Δ.Η.Ε,μέλος του σωματείου ΕΤΕ ΔΕΗ
