Tο 4o Ράιχ…

Είναι πραγματικά άξιο σεμιναρίου αυτό που συμβαίνει με τη Γερμανία. Πως γίνεται μια χώρα που πριν από 20 μόλις χρόνια, αμέσως μετά την πτώση του τείχους και την επανένωση των δυο Γερμανιών, που στοίχιζε δυο εκατομμύρια μάρκα την ημέρα στο γερμανικό λαό και έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας, σήμερα να θέλει και το κυριότερο να μπορεί, να υποτάσσει όλη την υπόλοιπη Ευρώπη οικονομικά. Σίγουρα αν ζούσε σήμερα ο Χίτλερ θα είχε τεράστιο ψυχολογικό και όχι μόνο πρόβλημα, βλέποντας πόσο έχουν αλλάξει «οι τακτικές του πολέμου» από τότε. Εβδομήντα τέσσερα χρόνια πριν, βόμβες φωτιά και ατσάλι, σχεδόν σε όλο τον κόσμο, με είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους νεκρούς στα πεδία των μαχών και κατεστραμμένα οικονομικά τα μισά κράτη και το μισό πληθυσμό της γης, κυρίως της Ευρώπης. Σήμερα πολύ περισσότερα εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά και κράτη εξοντωμένα οικονομικά, σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ισλανδία και εσχάτως στην Κύπρο, χωρίς να ανοίξει μύτη! Εννοείται πως αν κάποιοι από όλο αυτό τον κόσμο έχουν εντελώς αβέβαιο μέλλον και λιμοκτονούν λόγω ανεργίας, αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Μόλις έγινε γνωστό το οικονομικό πρόβλημα της Κύπρου πριν από δυο τρεις μήνες, έκανε δηλώσεις ο πρώην πρόεδρος του ευρωγκρούπ και πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου κ. Γιούνκερ. Είπε: Επειδή ακούστηκε στα ευρωπαϊκά σαλόνια ότι η επόμενες χώρες μετά την Κύπρο θα είναι το Λουξεμβούργο και η Μάλτα, θέλω να τονίσω, ότι εμείς και η Μάλτα δεν έχουμε καμία σχέση με την Κύπρο. Η απορία μου η δική μου είναι: ίδια οικονομία με αυτήν της Κύπρου δεν έχουν; ή μήπως έχουν βαριά βιομηχανία και παράγουν αεροπλάνα και αυτοκίνητα το Λουξεμβούργο με τη Μάλτα και δεν το ξέρουμε;
Ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι στην Ελλάδα των σχεδόν έντεκα εκατομμυρίων, που σημαίνει πάνω από το ένα δέκατο του πληθυσμού, άνεργοι. Φτώχεια, ακρίβεια, τα καταστήματα και οι επιχειρήσεις κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Πρόσφατα ανακοινώθηκε το κλείσιμο του ιστορικού βιβλιοπωλείου της εστίας στην Αθήνα, μετά από 128 ολόκληρα χρόνια λειτουργίας και ανυπολόγιστη συνδρομή στην ανάπτυξη των ελληνικών γραμμάτων.
Ο κόσμος στη χώρα μας, όπως και στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, υποφέρει από ανεργία, πείνα, χαμηλούς μισθούς. Στην Ελλάδα έχει καταντήσει να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια, θυμίζοντας μέρες κατοχής 40-44, κάτι που φαίνονταν αδιανόητο πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια. Και όμως είναι αληθινό και συμβαίνει στην Ελλάδα του 2013!
Αν το συνολικό πρόβλημα ήταν οι υψηλοί μισθοί στη χώρα μας, όπως ισχυρίζονται η τρόικα και οι πολιτικοί μας, και ότι πρέπει οπωσδήποτε να συρρικνωθούν, για να βελτιωθούν τα πράγματα, τότε σίγουρα το Πακιστάν, η Ινδία, το Μπαγκλαντές και άλλες χώρες που έχουν μισθούς πείνας, δεν θα είχαν απολύτως κανένα πρόβλημα. Έχουν όμως και είναι πολύ περισσότερα από τα δικά μας. Άρα επίσης σίγουρα κάποιο μεγάλο λάκκο έχει η φάβα, όπως λέει και ο σοφός λαός μας. Ποια είναι αυτή; Θα το μάθουμε εν καιρό, αφού όπως έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον».
Η τρόικα συνεχώς βάζει νέους όρους και νέα μνημόνια υπογράφονται από τη χώρα μας, αφού είναι εντελώς ανίσχυρη οικονομικά και έρμαιο στις ορέξεις των μεγάλων συμφερόντων, μη έχοντας τη δυνατότητα για άλλες σωστότερες και ηπιότερες για τους πολίτες επιλογές. Η Γερμανία έχει τον πρώτο λόγο, για τα όποια οικονομικά μέτρα παίρνονται στα κράτη της Ευρώπης. Και οι πέτρες ξέρουν πλέον, ότι όλη η Ευρώπη στενάζει κάτω από τη γερμανική οικονομική μπότα. Το μεγάλο ερώτημα που πλανάται πλέον, κατά την ταπεινή μου άποψη, και με βάση την προϊστορία στην Ευρώπη, είναι πόσο θα αντέξουν την οικονομική κηδεμονία, και τον οικονομικό στραγγαλισμό τους που επιβάλλει η Γερμανία, οι παραδοσιακά αντίπαλες χώρες για την κηδεμονία στην Ευρώπη, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία, που θίγονται άμεσα από την πολιτική της. Κλασσικό παράδειγμα πρόσφατα η Ρωσία από τις όποιες επενδύσεις που είχε κάνει στην Κύπρο και που με τις τελευταίες εξελίξεις εκεί ζημιώνεται άμεσα οικονομικά.
Οι προφήτες έχουν να εμφανιστούν στη γη για πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια, και κανένας μας δεν είναι προφήτης σήμερα, ωστόσο η σύγκρουση απ’ ότι φαίνεται φυσιολογικά δεν θα αργήσει να έρθει, μεταξύ των «μεγάλων» και στη συνέχεια με εμπλοκή των πάντων. Τα δεδομένα δείχνουν ότι θα είναι σκληρή και ανελέητη, πάντα σε οικονομικά δεδομένα πλέον και όχι με τα όπλα. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά οι χώρες που ταυτίζονται με την πολιτική της Γερμανίας είναι οι ίδιες που ταυτίζονταν μαζί της στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Είναι γνωστό αυτό που λέει ο σοφός λαός μας, πως ότι ανεβαίνει κατεβαίνει κιόλας και πρόσφατα ο Γεργκ Άσμουσεν, μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) είπε κάτι, που στους διεθνείς οικονομικούς κύκλους, θεωρείται μάλλον φυσικό επακόλουθο στα επόμενα χρόνια. «Η Γερμανία θα μπορούσε να είναι ο ασθενής της Ευρώπης σε πέντε με δέκα χρόνια» είπε χαρακτηριστικά».
Έτσι μάλλον οδεύουμε σ’ αυτό που είναι κανόνας, ότι δηλαδή η ιστορία επαναλαμβάνεται και αυτός που σκάβει το λάκκο των άλλων, θα πέσει ο ίδιος μέσα τελικά. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό, να έχουμε μια επανάληψη της ιστορίας του Β’ παγκοσμίου πολέμου στα αμέσως επόμενα χρόνια, με τις ίδιες σχεδόν ανταγωνιστικές πλευρές και σχεδόν τα ίδια αποτελέσματα σε νικητές και ηττημένους, αλλά χωρίς όπλα αυτή τη φορά. Όλα αυτά είναι αποκύημα της φαντασίας μου για όσα μας έχει κάνει η Γερμανία τα τελευταία χρόνια; Είναι όνειρο; Τα επόμενα χρόνια σίγουρα θα δείξουν.
Όσο για τις χώρες αυτές που, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν έχουν εναντιωθεί σε τίποτα από όσα κάνει η Γερμανία στην υπόλοιπη Ευρώπη, θυμήθηκα τους στίχους του μεγάλου γερμανού συγγραφέα και ποιητή Μπέρτολτ Μπρέχτ (1898-1956), που στην περίπτωση μας πλέον αφορούν την ίδια τη Γερμανία και τους υπόλοιπους εταίρους της στην ευρωπαϊκή ένωση.
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει».
Στο τέλος μοιραία όταν τα οικονομικά τύμπανα χτυπήσουν και γι’ αυτές τις χώρες, που τώρα συντάσσονται με τη Γερμανία, δεν θα υπάρχει άλλη επιλογή από τη ρήξη, όποιας μορφής κι αν είναι αυτή, αφού δεν θα υπάρχει κανένα κράτος που να τις υποστηρίζει πλέον, και το πάζλ της επανάληψης της ιστορίας του Β’ παγκοσμίου πολέμου, αλλά με άλλη μορφή πλέον, θα έχει ολοκληρωθεί.