Μεγάλη Παρασκευή ώρα πρωινή. Έχω βάλει δεύτερο πρόγραμμα και απολαμβάνω το ρεφρέν «Και προχωράω …μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα…».
Εντελώς αυθόρμητα λες και τον είχα απέναντί μου, δίπλα μου φιλαράκι από τα χθες… μονολόγησα: «Τ’ ακούς Μίκη;»
Δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί το τραγούδι αυτό και σχεδόν ταυτόχρονα ακούγεται από την πολυκατοικία μου η κιθάρα και η φωνή ενός γείτονα που σε ώρες ελεύθερες του αρέσει να παίζει και να τραγουδά, διασκεδάζοντας τη δική του αλλά και τη δική μας μοναχικότητα… «Κι από το αίμα πιο πικρό… στα χείλη το φιλί σου» (πολύτιμη αν και αρκετά μελαγχολική συνήθεια ιδιαίτερα κατά την περίοδο της καραντίνας… όταν δεν ακουγόταν άλλος ήχος παρά μοναχά ο δικός του…).
Συνειδητοποίησα τότε στο δευτερόλεπτο, πόσο μα πόσο μέσα στη ζωή μας είναι πλέον όλα αυτά τα εμπνευσμένα δημιουργήματα του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, αλλά και πόσο βαθύτερα μας έχουν αγγίξει όλες αυτές οι ποιότητες και οι αξίες που αναδύονται συνολικά από το φωτισμένο έργο του.
Και να λοιπόν, για του λόγου το αληθές …αυτήν ακριβώς τη στιγμή που αποτυπώνω τις αράδες αυτές, οι στίχοι του: «Κράτησα τη ζωή μου …κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα…» αντηχούν στο δεύτερο πρόγραμμα και συνοδεύουν ευγενικά τις σκέψεις τη γραφή μου, μα πιότερο τα συναισθήματα μου.
Περίεργες «συμπτώσεις» αλήθεια που έχει αυτή η ζωή… μονολογώ. Αν και βαθειά μέσα μου γνωρίζω, με μια γνώση περισσότερο εσωτεριστική …διαισθητική, πως τίποτα μα τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο.
Κάπου από εκεί ψηλά η κάπου γύρω μας… τριγυρνά το πνεύμα …η ψυχή …η συνείδηση του μεγάλου αυτού μύστη για πολλούς από εμάς. Είναι λες και δεν έχει φύγει ποτέ. Μα πώς να φύγει αλήθεια; αφού η ψυχή του μνημονεύεται κάθε φορά που ξεδιπλώνονται στον αέρα νότες, στίχοι, ήχοι, κομμάτια της ψυχής του, από τα τόσα αναρίθμητα δημιουργήματά του μουσικά ή ποιητικά.
Άλλοτε τρυφερά και άλλοτε περισσότερο ενθαρρυντικά, ο μεγάλος αυτός εκλιπών γνώριζε καλά πώς να αγγίζει ψυχές… πώς να τις δυναμιτίζει θα έλεγα… και να τις σπρώχνει να περάσουν στη δράση… Ναι αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα θαρρώ… Με αγάπη περνώ στη δράση όπου και όταν χρειάζεται, προκειμένου να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος, να υψωθεί λίγο ακόμη το μπόι του. Μαζεύω τα κομμάτια μου… και θρηνώ ακόμη όταν το αισθανθώ… αλλά μπορώ και συνεχίζω… αναγεννιέμαι και συναρμολογούμαι… δάκρυ το δάκρυ… ψυχή με ψυχή. Ξέρω δεν είμαι μόνος/η.
Μίκη Θεοδωράκη… κατάφερες να σκαλίσεις με τέχνη επάνω στις ψυχές μας… υπέρτατες αξίες και συναισθήματα.
Κατάφερες ν’ απλωθεί η άσβεστη φλόγα της Ελλάδας μας… και να κεντήσει ολόκληρη την υφήλιο …ξέρεις αυτή η φλόγα που κάθε Έλληνας έχει βαθειά μέσα του… και τον ξεσηκώνει κάθε φορά που χρειάζεται… αρκεί να μην υποπέσει στην παγίδα της διχόνοιας και της διττότητας.
Μίκη Θεοδωράκη κατάφερες να σε τραγουδούν διαχρονικά γενιές και γενιές. Μα αυτό δεν επιθυμούσες αλήθεια; Ε! λοιπόν το κατάφερες… και το νοιώθουμε ότι δεν ήταν εγωιστική η επιθυμία αυτή… Ποθούσες βαθειά μέσα σου, καιγόσουν να μεταφέρεις όλο αυτό τον πλούτο συναισθημάτων που εισέπραττες είτε από τις εμπειρίες σου είτε από τις μεγάλες εμπνεύσεις στις δύσκολες η πιο χαλαρές στιγμές σου… εκείνες τις μυστηριακές …που έρχονται κάποιες φορές στη ζωή μας… και πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα να τις αρπάξουμε και να τις μεταφράσουμε είτε σε εσωτερική γνώση είτε σε τέχνη.
Μας μετέδωσες λίγη από τη σοφία του σύμπαντος… λίγη από την αέναη και πάντα προσοδοφόρα Μουσική των ουράνιων σφαιρών…
Για αυτό σε αγαπήσαμε Μίκη… Γι’ αυτό σε αγαπάμε και γι’ αυτό θα μείνεις για πάντα αθάνατος στις ψυχές τις δικές μας, αλλά και των παιδιών μας και των εγγονών μας.
Γι αυτό σ’ αγαπάμε …γι’ αυτό σε τραγουδάμε. Τ’ ακούς Μίκη;
