Τα ελληνικά του κ. Κασσελάκη

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, πώς ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ χειρίζεται τον προφορικό του λόγο. Σε μια χώρα, όπου η γλωσσική επάρκεια έχει καταντήσει από προβληματική έως ανύπαρκτη, το να έρχεται ένας Έλληνας της διασποράς να μας βάζει τα γυαλιά στη χρήση της γλώσσας είναι μάλλον πρωτόγνωρο. Αψεγάδιαστα, «πάντοτε ωραία και μουσικά τα ελληνικά σου είναι», όπως θα έλεγε ο ποιητής, ίσως καλύτερα και από τα αγγλικά του… Να μας επιτραπεί να εκτιμήσουμε, ότι ένα τέτοιο επίπεδο γλωσσικής ικανότητας μόνο μέσα από μακροχρόνια προσπάθεια αποκτάται, και μπράβο του.
Αλλά, πριν λίγες μέρες στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μαζί με τις εξηγήσεις για την περιουσιακή του κατάσταση έδωσε και για την γλωσσική του δεινότητα – λες και κείνη, αντί για έπαινο, συνιστά αγκάθι γι αυτόν – δίχως να έχει εγερθεί σχετικό θέμα απ’ τον οποιονδήποτε… Εκεί, λοιπόν, μετ’ επιτάσεως επέμεινε στο ότι η ικανότητά του αυτή είναι αποτέλεσμα εντατικής προσπάθειας μηνών, κάτι όμως προφανώς αδύνατο να έχει συμβεί: Όσο ζήλο και να διαθέτεις, ο χρόνος είναι όρος αξεπέραστος για την εμπέδωση της όποιας γλώσσας, πόσω μάλλον της ελληνικής.
Και τα ερωτήματα που εύλογα ανακύπτουν, είναι γιατί ο κ. Κασσελάκης θέλει ν’ αποκρύψει την αναμφίβολα μακρόχρονη, επίπονη προσπάθειά του να μάθει καλά ελληνικά. Γιατί βάζει το ζήτημα της γλώσσας δίπλα σε κείνο της περιουσίας, ωσάν να τα θεωρεί εφάμιλλα, ευαίσθητα σημεία για την πολιτική του αξιολόγηση και ανέλιξη.
Η απάντηση προκύπτει αβίαστα και είναι η ακόλουθη: Η εκμάθηση των ελληνικών δεν μπορεί να κινητροδοτήθηκε παρά από το σχέδιό του να εισδύσει στην πολιτική ζωή της χώρας, για το οποίο από καιρό ετοιμαζόταν. Όνειρο ζωής, λοιπόν, για κείνον η πολιτική, και η άψογη γνώση των ελληνικών το αναγκαίο όχημα. Συνεπώς, η ταύτιση αυτών των δυο προφανής, ώστε να οδηγούμαστε στη σκέψη, ότι φανερώνοντας την αλήθεια του ενός προδίδεται και κείνη του άλλου.
Συνακόλουθα και τελευταίο, αμείλικτο το ερώτημα προβάλλει, γιατί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να θέλει ν’ αποκρύψει τον παλαιόθεν προσανατολισμό του για την πολιτική, ποιό το ενοχικό σύνδρομο που τον περιβάλλει. Περισσότερο από την απάντηση, μεγαλύτερη σημασία έχει το ερώτημα από μόνο του.