Ένας άνθρωπος 36 χρονών δέχτηκε μια σφαίρα και έχασε τη ζωή του σε γλέντι για την κουρά των προβάτων! Ο δράστης και μπατζανάκης του, μόλις 32 χρονών, είναι συντετριμμένος.
Δυο οικογένειες (τουλάχιστον) διαλύθηκαν σε μια στιγμή. Κακιά στιγμή οπωσδήποτε.
Αλλά το πρόβλημα εδώ δεν είναι οι κακές στιγμές. Είναι κυρίως οι «καλές» στιγμές.
Όλες οι στιγμές δηλαδή που οι σφαίρες πέφτουν βροχή σε γλέντια, κουρές, γάμους, βαφτίσεις, πανηγύρια και επειδή από μια εύνοια της τύχης δεν έχουμε θύματα, το ξεχνάμε, γελάμε και πάμε παρακάτω.
Οι στιγμές που οι πυροβολισμοί μας φαίνονται γραφικοί, φολκλόρ και κάπως διασκεδάζουμε, όταν ακούμε ότι σε έναν γάμο έπεσαν 5.000 σφαίρες και τούτο βέβαια συνιστά ξεκάθαρη ένδειξη επιτυχίας.
Αν σε αυτές τις περιπτώσεις, αντιδρούσαμε, φεύγαμε, σταματούσαμε επί τόπου το γλέντι (όπως κάνει ο Βασίλης Σκουλάς για παράδειγμα) ίσως η κατάσταση να ήταν καλύτερη.
Η -παράνομη- ως επί το πλείστον οπλοκατοχή αποτελεί το πιο κακά κρυμμένο μυστικό της κρητικής ενδοχώρας. Όλοι γνωρίζουν για αυτό, ελάχιστοι μιλάνε.
Ειδικά οι βουλευτές του τόπου σφυρίζουν αδιάφορα επί του θέματος με την ίδια άνεση που οι σφαίρες σφυρίζουν δίπλα στα αυτιά μας κατά τη διάρκεια διαφόρων, χαρούμενων κατά κανόνα, κοινωνικών εκδηλώσεων.
Αλλά για να είμαστε ξεκάθαροι: τα όπλα και οι πυροβολισμοί σχετίζονται με τη χαρά, επειδή έτσι αποφασίσαμε ως κρητική κοινωνία. Δεν είναι έθιμο, δεν είναι παράδοση, είναι μια επικίνδυνη στρέβλωση με ρίζες στην τουρκοκρατία που κανονικά θα έπρεπε να έχουμε αφήσει εκεί: στο μακρινό παρελθόν δηλαδή.
Στην πραγματικότητα, οι σφαίρες και τα όπλα δεν εκφράζουν χαρά. Πώς θα μπορούσε άλλωστε κάτι που έχει φτιαχτεί για να σκοτώνει, να εκφράζει οτιδήποτε θετικό;
Οι σφαίρες και τα όπλα έρχονται απλώς για να επιβεβαιώσουν την κουλτούρα της βίας, η οποία ήταν, είναι και φοβάμαι θα συνεχίσει να είναι η κυρίαρχη στην Κρήτη.
Από εκεί και μόνο από εκεί προέρχεται αυτό το φριχτό «έθιμο» που είπαμε δεν είναι έθιμο: από την ανάγκη βίαιης επίδειξης μαγκιάς και επιβολής. Το λεγόμενο πιο απλά και «καπετανιλίκι», το οποίο καταδυναστεύει σχεδόν κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής σε πολλές περιοχές του Νησιού.
Υποθέτω, χωρίς να έχω χειροπιαστά στοιχεία, ότι καθώς τα χρόνια περνάνε, εμείς που δεν θέλουμε όπλα στην χαρά μας, ούτε και οπουδήποτε αλλού βασικά, είμαστε οι περισσότεροι.
Όσο δεν αντιδράμε όμως, ο καθένας στο μέτρο του εφικτού, όσο δεν προσπαθούμε να γίνουμε μέρος της λύσης, τόσο παραμένουμε τελικά σημαντικό κομμάτι του προβλήματος.
Κατά το γνωστό ρηθέν του Έντμουντ Μπερκ άλλωστε: «Το μόνο που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό, είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα».
