Η συζήτηση για τη δημιουργία ενός καινούργιου, ενιαίου φορέα στην κεντροαριστερά, ασφαλώς έχει νόημα, ουσία και πιθανότατα μέλλον. Αρκεί να γίνει σωστά. Και μέχρι στιγμής δεν γίνεται.
Πολλά στελέχη τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ θέτουν ως πρόταγμα της συγκεκριμένης κουβέντας τα πρόσωπα (αλλιώς, την καρέκλα) και μοναδικό ζητούμενο την ήττα της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Προφανώς, κάθε νέα πολιτική προσπάθεια έχει στόχο την νίκη, όχι την ήττα. Πλην όμως αυτή, η νίκη δηλαδή, μπορεί να έρθει σε βάθος χρόνου μόνο αφότου προηγηθούν πολλά άλλα βήματα. Και ως εκ τούτου, δεν ξεκινάς λέγοντας ότι θέλεις να κερδίσεις τον Μητσοτάκη. Αυτό έπεται.
Τη δεδομένη χρονική στιγμή, o μόνος στόχος πρέπει να είναι να φτιαχτεί κάτι που θα απαντάει στις σύγχρονες αγωνίες της κοινωνίας, θα δίνει ρεαλιστικές λύσεις στα πολλά προβλήματα της εποχής, θα έχει τον άνθρωπο και το περιβάλλον ως βασικές προτεραιότητες. Κάτι που χωρίς να λαϊκίζει, θα πείθει ότι η κεντροαριστερά και η σοσιαλδημοκρατία είναι relevant που λέμε και στα Ανώγεια. Αν συμβεί αυτό, πράγμα πολύ δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα, μετά η εκλογική επιτυχία θα είναι το εύκολο κομμάτι της διαδρομής. Ειδικά απέναντι σε μια κυβέρνηση πολλών ετών που ήδη έχει αρχίσει να κουράζει (για να το θέσω επιεικώς).
Προς το παρόν πάντως, δεν διαφαίνεται τέτοια προοπτική στον ορίζοντα. Εκείνο που παρακολουθούμε αντιθέτως, είναι οι έριδες και η εσωστρέφεια σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με την αποκαρδιωτική έλλειψη στοιχειώδους αίσθησης πολιτικού τάιμινγκ.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Την Τετάρτη 26 Ιουνίου συνεδρίαζε η κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. Μετά από ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα (το πρώτο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην ηγεσία της) και έναν προβληματικό ανασχηματισμό, το ενδεχόμενο να βρεθεί ο πρωθυπουργός αντιμέτωπος με εσωτερική κριτική ήταν υπαρκτό.
Ωστόσο, τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στο ΠΑΣΟΚ φρόντισαν την προηγούμενη αλλά και την ίδια μέρα, είτε με τα «μαύρα χρήματα» του Κασσελάκη, είτε με την κόντρα Ζαχαριάδη – Πολάκη, είτε με την παραίτηση Τεμπονέρα, είτε με την δήλωση στήριξης Χριστοδουλάκη προς τον Χάρη Δούκα, να μονοπωλήσουν την επικαιρότητα για όλους τους λάθος λόγους.
Αντί να στρέψουν την προσοχή και την πίεση στην κυβέρνηση και στο εσωτερικό της, στρέφουν όλα τα μάτια πάνω τους, δίνουν εικόνα αποδρομής και προσφέρουν στον Μητσοτάκη βαλβίδα αποσυμπίεσης αλλά και ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα προς αποφυγή. Χωρίς να χρειαστεί καν να τους το πει, ο πρόεδρος της Ν.Δ. περνάει ξεκάθαρα στους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (δυσαρεστημένους και μη) το μήνυμα: τους βλέπετε τους άλλους; Αν θέλετε να γίνουμε έτσι, αμφισβητείστε με.
Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη να βρεθεί αντιπολίτευση με κυβερνητικές προοπτικές είναι μεγάλη. Το κενό χάσκει εδώ και πολύ καιρό και η φύση, όπως και η πολιτική απεχθάνονται τα κενά.
Όσο περισσότερο στην κεντροαριστερά τσακώνονται, βάζουν αυτογκόλ και μετά αναρωτιούνται «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε», τόσο περισσότερο μεγαλώνει η πιθανότητα να καλυφθεί τελικά αυτή η ανάγκη από τα δεξιά.
Τα ακροδεξιά.
