Συμπληρώνονται 50 έτη απρόσκοπτης πολιτικής ομαλότητας και οφείλουμε όλοι οι πολίτες της χώρας, με αμεροληψία και ωριμότητα να αντλήσουμε διδάγματα και συμπεράσματα από τη νεότερη ιστορία μας.
Το γεγονός της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο αποτελεί το σημείο αναφοράς που ουσιαστικά προκλήθηκε από εγκληματικές ενέργειες κι επιπολαιότητες του στρατιωτικού καθεστώτος το οποίο επιδίωκε ενοποίηση Ελλάδας Κύπρου.
Συνεκδοχικά, το «τείχος» ελληνικής δημοκρατίας οικοδομήθηκε στα «ερείπια» της Κύπρου κι η διχοτόμηση της, ως διεθνές ζήτημα υπενθυμίζει την εθνική μας ευθύνη που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως προδοσία.
Το κράτος ανακηρύχτηκε σε κατάσταση πολέμου με άμεσο κίνδυνο οικονομικής κατάρρευσης που η αδυναμία διαχείρισης συνεπειών της, ανάγκασε τους φασίστες να παραδώσουν την εξουσία άνευ όρων στη δημοκρατική κυβέρνηση Κ. Καραμανλή.
Η χώρα, πέρασε σε μια περίοδο σταδιακής αποκατάστασης με εντυπωσιακη άνοδο του σοσιαλιστικού κινήματος Παπανδρέου το οποίο κυβέρνησε για μακρό χρονικό διάστημα επιτυγχάνοντας σημαντικές ανατροπές στο κατεστημένο.
Η είσοδος στην ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε σταθμό και εφαλτήριο για σαρωτικών αλλαγών στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών που δυστυχώς λόγω έλλειψης ορθολογικής διαχείρισης χρημάτων δεν είχε ανάλογη συνέχεια.
Η απουσία ελεγκτικών μηχανισμών και θεσμικών υποδομών αποτελεί πάγιο έλλειμμα της Ελλάδας που φαλκιδεύει και διαστρεβλώνει τις δημοκρατικές αρχές και αξίες με την αδυναμία προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το κράτος δικαίου αποτελεί πρόταγμα της δημοκρατίας καθώς αποτελεί τον πυρήνα βάση του οποίου διαμορφώνεται μια προοδευτική κοινωνία και την εγγύηση διασφάλισης λειτουργίας μιας ευνομούμενης πολιτείας.
Το Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Ψήφισμα της 7ης Φεβρουαρίου 2024) για την απονομή δικαιοσύνης στην Ελλάδα επισημαίνει, συνεχείς καταδίκες από το ΕΔΔΑ για παραβιάσεις της ΕΣΔΑ αναφορικά με τη δίκαιη δίκη.
Περαιτέρω, τα πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το 2024 (Έκθεση της Cepej/ Euroscoreboard Justice), σχετικά με τους ρυθμούς απονομής της Δικαιοσύνης, η χώρα μας βρίσκεται στις πρώτες θέσεις για καθυστερήσεις.
Παράλληλα, έκθεση της παγκόσμια τράπεζα δίνει την θλιβερή πρωτιά στην Ελλάδα με το μέσο χρόνο επίλυσης μιας διαφοράς να ανέρχεται σε 1.771 ημέρες, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι μόλις 455 ημέρες.
Τα ως άνω δεδομένα αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα από το οξύμωρο γεγονός ότι σύμφωνα με στοιχεία αρμόδιου θεσμικού οργάνου Ε.Ε. (CEPEJ) ευρωπαϊκής επιτροπής, κατατάσσεται τρίτη σε αριθμό δικαστών και δικηγόρων.
Οι πτυχές του εν γένει προβλήματος επεκτείνονται με ιδιαίτερα αρνητικές προεκτάσεις στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου (προστασία ελευθερίας της τιμής και της περιουσίας των πολιτών κ.λπ.).
Στο πλαίσιο αυτό, η Συντονιστική επιτροπή δικηγόρων άσκησε προσφυγή στην Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κι υπέβαλε αναφορά στον Ευρωπαϊκό Δικηγορικό Σύλλογο (CCBE), ζητώντας την παρέμβασή του.
Χαρακτηρίζω «πυροτέχνημα» τα ως άνω και κωδικοποιώ την κατάσταση σε τρία Α: Αναβολές υποθέσεων δίχως αιτία. Απόρριψη αιτημάτων λόγω αοριστίας δίχως να εξετάζονται και ουσιαστικά Άρνηση εκδίκασης (αρνησιδικία).
Το άρθρο 236 ΚπολΔ παρέχει την εξουσία δικαστικής καθοδήγησης να ζητήσει τα αναγκαία στοιχεία για πληρότητα, όμως δεν εφαρμόζεται κι υποχρεώνει την εκ νέου κατάθεση αγωγών με απρόβλεπτες επιβαρύνσεις.
Όμως μην τα ισοπεδώνουμε όλα, υπάρχει σημαντική μερίδα δικαστικού σώματος που εκδίδει εγκαίρως αποφάσεις υπόδειγμα ορθοκρισίας και δικηγόροι που «μάχονται» αγόγγυστα για την προάσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Εδώ και μισό αιώνα, το άστρο της δημοκρατίας μας ταξιδεύει και διακηρύττει τους αγώνες και θυσίες του λαού για ελευθερία και δικαιοσύνη κατακτώντας μια ποθητή μοίρα στον απέραντο νυχτερινό ουρανό που θα φωτίζει για πάντα.
