Το τελευταίο διάστημα ολοένα και περισσότερο συζητάμε για τα προβλήματα του νοσοκομείου Ρεθύμνου, τις ελλείψεις, την ανεπάρκεια και υποστελέχωσή του. Κατ’ επέκταση, παρόμοια θέματα ταλανίζουν τα περισσότερα περιφερειακά νοσοκομεία. Το σύστημα δευτεροβάθμιας περίθαλψης φαίνεται πλέον γερασμένο, εξουθενωμένο, αποδιοργανωμένο και αδύναμο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που αυξάνονται ραγδαία.
Αντίθετα με τη δημόσια υγεία, η ιδιωτική ακμάζει και συνεχώς εγκαινιάζονται μεγάλες ιδιωτικές κλινικές. Η προσφυγή στην πανάκριβη αλλά αποτελεσματική και κατά κανόνα αξιοπρεπή ιδιωτική περίθαλψη, καταλήγει μονόδρομος για τους σοβαρά ιδίως πάσχοντες που εναγωνίως αναζητούν άμεση λύση στο εκάστοτε πρόβλημα υγείας.
Η σταδιακή υποβάθμιση της δημόσιας υγείας τη μετατρέπει από κοινωνικό αγαθό, που άπαντες δικαιούνται, σε προνόμιο πλέον των λίγων και εχόντων αφού τα απογευματινά ιατρεία και επί πληρωμή χειρουργεία -πρωτοποριακή Ελληνική πατέντα- διαχωρίζουν τους ασθενείς σε προνομιούχους και μη. Ανισότητες σ’ ένα χώρο, όπου -υποτίθεται- ισχύει ίση μεταχείριση. Πρόκειται για συνειδητή επιλογή των κυβερνώντων να την απαξιώσουν προς όφελος της ιδιωτικής που αποκομίζει ψυχρά και ανελέητα, τεράστια κέρδη.
Το Δημόσιο Νοσοκομείο καταξιώνεται ως το τελευταίο καταφύγιο των οικονομικά ασθενέστερων, των ηλικιωμένων, των αδύναμων, των χρόνια πασχόντων, απολύτως απαραίτητο για το γενικό σύνολο, για καθενός εκάστου έκτακτη ασθένεια, εξέταση, αδιαθεσία ή ατύχημα.
Η πανδημία του κορωνοϊού έθεσε σε δοκιμασία τις αντοχές του και μόνο χάρις στην αυτοθυσία και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες γιατρών και νοσηλευτών απέφυγε τότε την πλήρη κατάρρευση.
Σήμερα η κατάσταση προβάλλει πολύ χειρότερη και παρά τις υποσχέσεις για επαναδιοργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ουδεμία ουσιαστική θετική εξέλιξη προέκυψε ή διαφαίνεται, μάλλον όλα βαίνουν προς το χειρότερο χωρίς σημαντική αύξηση δαπανών, προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, σύγχρονες δομές, ανασυγκρότηση των υφισταμένων.
Η εξαγγελθείσα αναδιάρθρωση χωρίς επαρκή χρηματοδότηση, με ελάχιστες προσλήψεις, δίχως εξάλειψη των χρόνιων παθογενειών (χαμηλές αποδοχές, φακελάκια, κακοδιαχείριση, ουσιαστικές ελλείψεις σε κτιριακές υποδομές και σύγχρονο εξοπλισμό, κακές συνθήκες υγιεινής, μετακινήσεις ιατρών από νομό σε νομό για τις εφημερίες κ.α.) θα αποτελέσει απλά ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα που γρήγορα θα σβήσει.
Το νοσοκομείο Ρεθύμνου από ετών κατρακυλά σε φθίνουσα πορεία χωρίς αρκετό ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, με στερήσεις ακόμη και στα στοιχειώδη όπως φάρμακα, φαρμακευτικό υλικό, ιατρικά εργαλεία και εξοπλισμό. Παρά τις δυσκολίες και ελλείψεις προσφέρει σχετικά και συνήθως σε ικανοποιητικό βαθμό ανεκτίμητες υπηρεσίες στους Ρεθεμνιώτες. Το χρειαζόμαστε απολύτως, άρα καθήκον μας να το στηρίζουμε και να απαιτούμε από την πολιτεία την εύρυθμη, ευέλικτη, υπεύθυνη και αποδοτική λειτουργία του, πλήρη στελέχωση σε κάθε ειδικότητα ανεξαιρέτως, τον εξοπλισμό και την αναβάθμιση των υποδομών του. Προσωπικά, όποτε το χρειάστηκα, εξυπηρετήθηκα και έμεινα πλήρως ικανοποιημένη από τους ανθρώπους και τις υπηρεσίες τους. Κάποια τμήματα όπως το ορθοπεδικό, το οφθαλμολογικό, οι αιμοληψίες κ.α. φαίνεται να λειτουργούν αξιέπαινα και να προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες. Συνεχείς και συγκινητικές ρέουν εξάλλου οι κάθε είδους δωρεές πολιτών.
Η ύπαρξη και συνέχισή του παρά ταύτα δεν θεωρείται δεδομένη γιατί επί χρόνια ψιθυρίζεται ότι οι εκ δυσμών γείτονες επιδιώκουν βαθμιαία κλείσιμο κλινικών και εν τέλει τον υποβιβασμό του σε Κέντρο Υγείας! Καθόλου τυχαίο ότι στα Χανιά, σε προ ετών πολιτικάντικο – διοικητικό στροβιλισμό, ανεγέρθηκε ένα μεγάλο νοσοκομείο που έστω θεωρητικά, δυνατόν να κάλυπτε τις ανάγκες δύο νομών…
Εμείς, καλύτερα να σταθούμε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί στην επερχόμενη αναδιάρθρωση και να μην επιτρέψουμε την υποβίβασή του που σίγουρα κάποιοι θα επιδιώξουν με μέσον και σθένος. Ο νομός μας χρειάζεται επειγόντως και απαραιτήτως σύγχρονο νοσοκομείο με όλες τις βασικές τουλάχιστον κλινικές, κλίνες, εργαστήρια και ιατρεία. Να καλύπτει επαρκέστατα τις ανάγκες των μόνιμων κατοίκων, φοιτητών και χιλιάδων τουριστών.
Αποκαρδιωτικό και απαράδεκτο, εν έτει 2024, η συζήτηση να περιστρέφεται στο αν θα στελεχωθεί – εξοπλισθεί αντί στην ίδρυση σύγχρονου, νέου νοσοκομείου εκτός πόλης οπωσδήποτε, πιθανόν στου Γάλλου, για τις επόμενες δεκαετίες.
Δεν είμαστε λίγοι, ούτε παρίες, ούτε εξαρτόμαστε από τρίτους που ονειρεύονται να γίνουμε επαρχία και παράρτημά τους. Αξιώνουμε και δικαιούμαστε να παραμένουμε αυτόνομοι, αυτοδύναμοι στα θέματα υγείας και παντού, πολιτικά, διοικητικά, οικονομικά κλπ.
Η διασφάλιση της συνέχειας και η απρόσκοπτη λειτουργία του νοσοκομείου, ορίζεται για τον καθέναν μας ως κόκκινη γραμμή ασυμβίβαστα. Μπορούμε, επιβάλλεται και αξίζει να το διαφυλάξουμε σαν τα μάτιά μας.
