Πέρασαν κιόλας τρία – τέσσερα χρόνια από τότε που γράφαμε υπεύθυνες δηλώσεις ή στέλναμε ηλεκτρονικά μηνύματα μέσω κινητού, προκειμένου να βγούμε να περπατήσουμε στα γειτονικά πέριξ, ξεφεύγοντας έστω και για λίγο από τον επιβαλλόμενο εγκλεισμό της πανδημίας. Πολλοί ανακαλύψαμε τη χαρά του περπατήματος τότε, και μερικοί του παραμείναμε πιστοί μέχρι και σήμερα, όπου ναι μεν ο ιός υπάρχει, αλλά τα περιοριστικά μέτρα έχουν χαλαρώσει κατά πολύ. Παρά ταύτα ο πιο φυσικός και πρωτόγονος τρόπος μετακίνησης μπορεί να αποδειχθεί η σπουδαιότερη δραστηριότητα. Ίσως να είναι τόσο δημιουργική δραστηριότητα επειδή έχει την ανθρώπινη ταχύτητα. Το περπάτημα φαίνεται ότι προάγει μια πνευματική σύνταξη και έχει τη δική του αφήγηση.
Η πεζοπορία είναι σχεδόν η μοναδική δραστηριότητα στην οποία δεν επιδίδονται οι άνθρωποι του κόσμου των επιχειρήσεων, δηλαδή οι καπιταλιστές. Δεν πουλιέται τίποτα το ιδιαίτερο για το περπάτημα, ενώ υπάρχει μια ολόκληρη αγορά για να τρως, για να πίνεις νερό, για να τρέχεις, να κοιμάσαι, να κάνεις έρωτα, να διαβάζεις.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι το περπάτημα καθαρίζει το μυαλό και μας επιτρέπει να τολμάμε χωρίς να γινόμαστε κοντόφθαλμοι.
Όταν περπατάς δίπλα σε άλλο άνθρωπο δεν αισθάνεσαι υποχρεωμένος να απαντάς σε ό,τι σε ρωτάει, γι’ αυτό και συνήθως πολλές φορές ερωτήσεις μένουν αναπάντητες. Το περπάτημα καθαρίζει τη σκέψη, ή τη στέλνει να κάνει μια χαλαρή βολτίτσα, και μας βοηθάει να λέμε λόγια πιο πρωτότυπα, ίσως επειδή τα επεξεργαζόμαστε λιγότερο. Πού και πού, όμως, χώνονται ανάμεσα και μερικά αυθόρμητα τα οποία, παρ’ όλα αυτά, ακούγονται τόσο περίπλοκα που μάλιστα μοιάζουν επεξεργασμένα και πέφτουν σαν κεραυνός εν αιθρία.
Ας παραμείνει λοιπόν το περιπατείν στη ζωή μας ως μια δραστηριότητα αγαθή, αγνή και ανέξοδη, που μόνο καλά μας προσφέρει.
