– Ευεργετικές οι δωρεές σε γη για την προώθηση έργων
Δεν ήταν πάντα δίσεκτα τα χρόνια στο Ρέθυμνο. Δυο χρονιές μάλιστα 1930 και 1966 ήταν αρκετά σημαντικές για την ανάπτυξη του τόπου.
Ιδιαίτερα ελπιδοφόρα είχε ξεκινήσει το 1930. Ιδρύθηκε ταμείο συντάξεως κληρικών που βρίσκονταν μέχρι τότε βέβαια στο έλεος της γενναιοδωρίας των ενοριτών τους. Οπότε ήταν εύλογη η ευχή της εφημερίδας «Των Συζητήσεων» του Πολύβιου Τσάκωνα να μπορούσε από το ταμείο αυτό να εξασφαλιστεί κι ένας μισθός για τους κληρικούς να απαλλαγούν πια από την μεγάλη αβεβαιότητα της επιβίωσης.
Ο Τιμόθεος Βενέρης ο τότε Επίσκοπος Ρεθύμνου είχε όπως πάντα τη σκέψη του στο Αρκάδι. Αυτή τη φορά όμως είχε βάλει άλλο στόχο. Όπως αναφέρει σε επιστολή του στον τοπικό τύπο αποφάσισε να λειτουργήσει στην Ιερά Μονή Αρκαδίου μικρό μουσείο για τη στέγαση των κειμηλίων της μονής, που σώθηκαν από το ολοκαύτωμα. Και εξέφραζε την πεποίθηση ότι θα υπήρχε κάθε οικονομική στήριξη για την επιτυχία του στόχου αυτού. Το ίδιο θέμα είχε τεθεί και στη διάρκεια σύσκεψης στη Νομαρχία για τον προγραμματισμό των 100 χρόνων από την εθνική παλιγγενεσία. Και είχε αποφασιστεί να τεθούν τα θεμέλια του μουσείου πανηγυρικά στη διάρκεια αυτών των εκδηλώσεων.
Πολλές διακρίσεις στην έκθεση Θεσσαλονίκης
Από πλευράς νομαρχίας υπήρχε πλούσιος απολογισμός σε κοινοτικά έργα. Αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμα ήταν η καταπολέμηση της ακρίδας που ήταν η μεγάλη πληγή για τις καλλιέργειες.
Μεγάλη ήταν και η επιτυχία του Ρεθύμνου στη διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου αρκετές επιχειρήσεις που συμμετείχαν απέσπασαν διακρίσεις και βραβεία. Από τους βραβευθέντες φυσικά ήταν και η Μελπομένη Κοβάλσκυ το γένος Μουσούρου που είχε διακριθεί για τα έργα τέχνης που παρουσίασε, με ανάγλυφες παραστάσεις δικής της τεχνοτροπίας.
«Νέος «καταβρεχτήρας» το απόκτημα του δήμου
Ο δήμος Ρεθύμνου είχε επίσης αρκετά να αναφέρει που αποτελούσαν δώρα για έναν δήμο με τόσες ανάγκες. Μέσα στο 1930 λοιπόν είχε αποκτήσει καινούργιο «καταβρεχτήρα» με πυροσβεστική αντλία. Σπουδαίο απόκτημα για τις ανάγκες της εποχής. Έγιναν επίσης, διαβάζουμε, προεκτάσεις, διορθώσεις και άλλες παρεμβάσεις σε δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης και «εσκυρροστρώθησαν αι πλατείαι Ηρώου και 4ων Μαρτύρων καθώς και οι οδοί Γιαμπού και Π. Δαγκλή μετά των παρόδων των».
Η κατασκευή δημοτικών «αποχωρητηρίων» πάντως παρά το Τελωνείο σίγουρα θα ήταν μεγάλο γεγονός για την εποχή. Γι’ αυτό και αναφέρεται μετά μεγίστης υπερηφάνειας.
Σημασία είχε ότι μπορεί να έπαυε το στενό κοντά στο σημερινό Ωδείο Ρεθύμνου να εξυπηρετεί τις ανάγκες των περαστικών που δεν μπορούσαν να …κρατηθούν μέχρι το σπίτι… Υποθέσεις κάνουμε βέβαια …Γιατί η συνήθεια αποτελεί ως γνωστόν δευτέρα φύση.
Ίδρυση 44 Τάγματος Πεζικού
Μεγάλης σημασίας ιστορική λεπτομέρεια είναι η ίδρυση του 44ου Τάγματος Πεζικού, του οποίου η δύναμη επιτελέσθη, όπως αναφέρει ο τύπος, από τους κληρωτούς της κλάσης 1929 γ.
Η δύναμη του τάγματος, που είχε διοικητή τον Αντισυνταγματάρχη Γεωργαντά, αποτελείτο από 21 αξιωματικούς και 557 οπλίτες.
Και 150 μαθήτριες
Υπήρξε ενδιαφέρον και για τον Οίκο Παιδείας με κονδύλια ύψους 900.000 δραχμών από τα οποία, 400.000 δραχμές κάλυπταν την κατασκευή κουφωμάτων και οροφωμάτων. Οπότε θα ήταν εφικτή μέσα στο 1931 η στέγαση πάνω από 600 μαθητών γυμνασίου από τους οποίους οι 150 ήταν μαθήτριες.
Αδικημένο ωστόσο ήταν το Ανώτερο Παρθεναγωγείο καθώς είχε πολλά κενά διδακτικού δυναμικού με αποτέλεσμα οι μαθήτριες να αποκτούν περισσότερο πρακτική μόρφωση.
Από τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν στη διάρκεια του 1930 στο Γυμνασιακό Παρθεναγωγείο είχαν εγγραφεί 55 μαθήτριες που αποτελούσαν και ιδιαίτερο τμήμα. Σημειωτέον ότι στις τρεις τάξεις του Παρθεναγωγείου φοιτούσαν συνολικά 80 μαθήτριες.
Γεγονός πάντως για τη Μέση Εκπαίδευση του Ρεθύμνου το 1930 ήταν η επιχορήγηση από το κράτος με το ποσόν των 200.000 δρχ. για την ίδρυση σύγχρονου σχολικού Γυμναστηρίου. Για τον σκοπό αυτό παραχώρησε και ο δήμος ένα αμπέλι που γειτνίαζε με το παλαιό Γυμναστήριο ώστε να γυμνάζονται οι μαθητές σε άνετο χώρο.
Η κατάσταση στη δημοτική εκπαίδευση ήταν τραγική, καθώς τα τμήματα στεγάζονταν σε εντελώς ακατάλληλα κτήρια. Είχε παραχωρηθεί από τον δήμο όμως έκταση και είχε διατεθεί από το κράτος το ποσόν των 900.000 δραχμών για την κατασκευή εξαταξίου δημοτικού σχολείου που θα έλυνε μερικώς έστω το πρόβλημα στέγασης.
Ο απολογισμός της Χωροφυλακής
Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για κοινωνιολογικές μελέτες μας δίνει και ο απολογισμός της Χωροφυλακής που αναφέρει για το 1930, οκτώ φόνους, μια παιδοκτονία, μία άμβλωση, 37 τραυματισμούς εκ προμελέτης, τέσσερις βιασμούς, έξι απαγωγές, 28 κλοπές, μια απάτη, οκτώ εμπρησμούς, μία αυτοδικία και μία δωροδοκία. Όσο για τις περιπτώσεις παράνομης οπλοφορίας είχαν βεβαιωθεί 124.
Την ίδια χρονιά απαλλάχτηκε ο τόπος και από τρεις περιώνυμους ληστές από τους οποίους ο πρώτος συνελήφθη, ο δεύτερος είχε δολοφονηθεί, και ο τρίτος είχε υποχρεωθεί να παραδοθεί. Θεωρήσαμε άσκοπο να αναφέρουμε ονόματα καθώς μπορεί να δημιουργηθεί σύγχυση και να πικραθούν συνώνυμοι απόγονοι που δεν φταίνε σε τίποτα να στιγματισθούν.
Στον τομέα της γεωργίας έχουμε την οργάνωση 70 πρότυπων ιδιωτικών αγροκτημάτων, δυο μεταβατικών γεωργικών σχολείων ελαιοκλαδεύματος, και δύο εμβολιασμών, οκτώ πειραματικών καλλιεργειών συγκριτικής μελέτης ξενικών ποικιλιών σίτου. Το Κεντρικό Πρότυπο Αγρόκτημα του νομού εγκαταστάθηκε προσωρινά σε χώρο που διέθεσε ο δήμος, ενώ προχώρησαν οι μελέτες για τα παραρτήματά του. Ιδρύθηκαν κτηνοτροφικοί συνεταιρισμοί με σκοπό την ίδρυση τυροκομείου προκειμένου να γίνεται με επιστημονικό τρόπο η Παρασκευή των προϊόντων του γάλακτος.
Ξεκίνησε και η συλλογή στοιχείων για τη σύνταξη μελέτης που θα βοηθούσε στην εξακρίβωση των πιστωτικών αναγκών των αγροτοκτηνοτρόφων του νομού.
Το 1930 φαίνεται να γύριζε σελίδα η τραγική κατάσταση της οικονομίας εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων στην παραγωγή και υποτιμήσεις κίτρων και χαρουπιών που ήταν μεγάλη ευκαιρία για πηγή εσόδων. Ενώ παντού υπήρχαν προβλήματα στο Ρέθυμνο χάρις στο «καλό κουμάντο» των εμπόρων που ανάλογα με τις περιστάσεις άπλωναν τις δραστηριότητές τους κυριαρχούσε ένα κλίμα αισιοδοξίας για μια κάποια οικονομική ανάκαμψη.
Στα «ψιλά» τώρα περνούν πληροφορίες όπως η παραχώρηση του λόφου Ευβλιγιά στον δήμο από την επιτροπή αποκατάστασης προσφύγων.
Από τα μέσα του Γενάρη, εξάλλου, του 1930 άρχισαν να περιφέρονται στα σπίτια υπάλληλοι της εφορίας για τη συλλογή πληροφοριών που χρειάζονταν για τη σύνταξη νέων φορολογικών καταλόγων οικοδομών.
Μια επίσης ενδιαφέρουσα είδηση που αναφέρεται στα πρώτα φύλλα του 1930 είναι η διάθεση ποσού 1.500.000 δρχ. για την ανοικοδόμηση του Ταχυδρομικού Μεγάρου Ρεθύμνης στο Τζαμί Χατζή Ταχμίση την αγορά του οποίου είχε ήδη ζητήσει η Κυβέρνηση από την Εθνική Τράπεζα ως μουσουλμανικού ανταλλαξίμου.
Ιδιαίτερος λόγος γίνεται στο φύλλο της 11 Ιανουαρίου 1930 της «Κρητικής Επιθεώρησης» για ένα Ρεθεμνιώτη καλλιτέχνη που έκανε με τη δράση του ιδιαίτερα περήφανο τον τόπο του.
Ήταν ο Λεωνίδας Κορώνης που έφυγε από το Ρέθυμνο το 1915 κυνηγώντας το όνειρό του να διαπρέψει στην όπερα και τα είχε καταφέρει να μεσουρανεί το 1930 και σε μουσικές σκηνές του εξωτερικού.
Είχαμε και άλλα καλλιτεχνικά γεγονότα. Όπως:
Παράσταση στο «Ιδαίον Άντρον» με το έργο «Η σκλάβα» από νέους της πόλης για την ενίσχυση του «Ατρόμητου».
Αυτή τη χρονιά, όπως αναφέρει και ο εκλεκτός ιστοριοδίφης φιλόλογος -θεολόγος κ. Κωστής Ηλ. Παπαδάκης μετονομάστηκε και η πλατεία Αγνώστου Στρατιώτη λόγω του ηρώου που τοποθετήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1930. Για την κατασκευή του μνημείου είχε συσταθεί ερανική επιτροπή με πρόεδρο τον Μάνο Τσάκωνα.
Το άγαλμα του Άγνωστου Στρατιώτη ήταν ένας από τους στόχους των Ρεθεμνιωτών από το 1925.
Ένας λόγος τώρα ήταν να στηθεί το άγαλμα. Και γι’ αυτό χρειάζονταν χρήματα. Όταν όμως η πόλη φυτοζωούσε θα ήταν υπερβολή να αποζητά τέτοια μεγαλεία. Και ποιος να βρεθεί χορηγός;
Πάντα υπάρχουν ωστόσο οι οραματιστές που δεν πτοούνται από τα εμπόδια προσπαθώντας να πετύχουν τον στόχο τους.
Πώς έλυνε μέχρι τότε τα οικονομικά ζητήματα η πόλη; Με τους εράνους κάλυπτε πλήθος αναγκών. Ένας έρανος παραπάνω λοιπόν δεν θα έβλαπτε για τον ιερό αυτό σκοπό.
Η μέθοδος που απέδιδε καρπούς ήταν οι χοροεσπερίδες. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου δηλαδή. Οι Ρεθεμνιώτες, αφού διασκέδαζαν έβαζαν και πιο βαθειά το χέρι στην τσέπη.
Πήρε λοιπόν το θάρρος ο Σύλλογος Εφέδρων Οπλιτών να διοργανώσει χοροεσπερίδα για να εξασφαλίσει κάποια χρήματα. Ήταν Γενάρης του 1929.
Στο Ιδαίον Άντρον
Στις 19 του μήνα, ημέρα Σάββατο, ήταν όλα έτοιμα στο «Ιδαίον Άντρον» που περίμενε λαμπροστολισμένο τους καλεσμένους του συλλόγου. Η εκδήλωση μάλιστα είχε όλα τα χαρακτηριστικά μεγάλου κοσμικού γεγονότος, καθώς είχε θέσει υπό την αιγίδα του τη χοροεσπερίδα ο νομάρχης Ανδρέας Μάρκελος. Είχε όμως και αρμοδιότητα γιατί στους ισολογισμούς του συλλόγου υπογράφει στη θέση του προέδρου.
Από τις 9 το βράδυ άρχισε να καταφθάνει κόσμος εκλεκτός. Μέχρι τις 10 που η Φιλαρμονική του Ορφανοτροφείου χαιρέτισε τον ερχομό του νομάρχη που περνούσε το κατώφλι της αίθουσας δεν έπεφτε καρφίτσα. Κι ενώ ο Ανδρέας Μάρκελος χαιρετούσε δεξιά κι αριστερά, ξεκίνησε αμέσως με συρτό το μουσικό πρόγραμμα που έφερε αρκετούς χορευτές στην πίστα. Τον χορό σέρνει ο διοικητής Χωροφυλακής Παπαδαντωνάκης.
Ενώ όλα έβαιναν καλώς και η ανατολή του 1930 σηματοδοτούσε και την εκπλήρωση του ονείρου συνέβησαν κωμικοτραγικά γεγονότα που αν έλειπε ο Νικόλαος Ασκούτσης θα κατέληγε σε φιάσκο η όλη προσπάθεια.
Μόλις είχαν συγκεντρώσει κάποιο ποσόν τα μέλη της επιτροπής που είχε αναλάβει τη διαχείριση του θέματος, ήρθαν σ’ επαφή με γλύπτη στην Αθήνα και διαπραγματεύτηκαν μαζί του την φιλοτέχνηση του αγάλματος.
Κλείσανε στις 140.000 δραχμές, δόθηκε μια προκαταβολή 105.000 δραχμών και συμφωνήθηκε να τελειώσει το άγαλμα, να μεταφερθεί στην πόλη για να το αξιολογήσει αρμόδια επιτροπή και αφού τοποθετηθεί να εξοφληθεί το ποσόν στον καλλιτέχνη.
Κι ενώ όλα έβαιναν καλώς κι άρχισε να σχεδιάζεται η οργάνωση της τελετής, λαμβάνει η επιτροπή κάποιες περίεργες επιστολές που από θαύμα τα μέλη της γλίτωσαν το έμφραγμα.
Ο καλλιτέχνης φαίνεται πως είχε χρέη. Οι πιστωτές του λοιπόν προχώρησαν σε κατάσχεση και μέσα στα αντικείμενα που θα «έτρωγε» το μαύρο σκοτάδι ήταν και το άγαλμα του Άγνωστου Στρατιώτη. Για να μη χάσουν τα λεφτά τους ζητούσαν από την αρμόδια επιτροπή να τους δοθεί το ποσόν των 60.000 δραχμών, για να παραχωρήσουν αμέσως το άγαλμα. Όφειλαν όπως τόνιζαν – περισσότερο για «καλόπιασμα» – να προτιμήσουν το Ρέθυμνο από άλλη πόλη που θα έδειχνε ενδιαφέρον από τη στιγμή μάλιστα που είχε δοθεί από αυτό η σχετική παραγγελία.
Γούρικο και το 1966
Ο Γενάρης του 1966 ξεκίνησε με τις καθιερωμένες δημαιρεσίες και την ενεργοποίηση όλων των πολιτιστικών φορέων για τα 100 χρόνια από το Ολοκαύτωμα της Ιεράς Μονής Αρκαδίου. Στις δημαιρεσίες αυτές εξελέγησαν:
Πρόεδρος: Γιάννης Χαλκιαδάκης
Αντιπρόεδρος: Γιάννης Δαφέρμος
Γραμματέας Δημοτικής Επιτροπής: Κωνσταντίνος Ερμής
και μέλη: Α. Κουκουβάγιας, Ε. Μυλωνάκης, Μ. Καλαϊτζιδακης και Ι. Μοτάκης
Θα πρέπει να προσθέσουμε ότι το συμβούλιο αυτό επί δημαρχίας Ευάγγελου Δασκαλάκη, είχε υπερασπιστεί με σθένος τα συμφέροντα του Ρεθύμνου και τούτο επιβεβαιώνεται από παράλληλες ενέργειες του μεγάλου Κρητικάρχη Γιώργη Βογιαζάκη που έδινε λύσεις στα προβλήματα που του έθεταν υπόψη του οι δημοτικοί σύμβουλοι.
Με την ανατολή του έτους ανακοινώθηκαν και οι πρώτες δράσεις με αφορμή τον εορτασμό της εκατονταετηρίδας.
Κατόπιν ενεργειών του στρατηγού Χαράλαμπου Λουκάκη κατασκευάζονταν και επρόκειτο να παραδοθούν εντός διμήνου οι προτομές των Αρκαδικών ηρώων που βλέπουμε σήμερα στον χώρο όπου το μαυσωλείο των ολοκαυτωθέντων.
Ο στρατηγός Λουκάκης είχε αναλάβει δράση από την προηγούμενη χρονιά αξιοποιώντας το αξίωμα του Διοικητού της ΑΣΔΕΝ που είχε αναλάβει.
Οι προτομές γίνονταν εις διπλούν για να τοποθετηθούν εκτός από το Αρκάδι και στο Ρέθυμνο και αφορούσαν στους Ηγούμενο Γαβριήλ, Κωνσταντίνο Γιαμπουδάκη, Ιωάννη Δημακόπουλο και Χαρίκλεια Δασκαλάκη.
Αμέσως επιθεώρησε και επέλεξε τον χώρο αρμόδια επιτροπή. Ο καταλληλότερος χώρος όμως ήταν στη θέση των αμπελώνων του ηγουμένου Αμβροσίου Λαδάκη και του προηγουμένου Διονυσίου Ψαρουδάκη. Και οι δυο όμως πρόθυμα παραχώρησαν τον χώρο για την τοποθέτηση των προτομών. Αμέσως τότε ανατέθηκε στον μηχανικό Γιώργη Σχοινά και στην αρχιτέκτονα Ευρυδίκη Κούνουπα, η τοπογράφηση και η μελέτη διαμόρφωσης χώρου προκειμένου να δημιουργηθεί το πάρκο όπου θα κατασκευάζονταν τα βάθρα από σκαλιστή πέτρα για την τοποθέτηση των προτομών.
Κινητικότητα όμως παρουσιάζει και το θέμα του Δικαστικού Μεγάρου.
Υπό την προεδρία του τότε υπουργού Κωνσταντίνου Στεφανάκη, έγινε σύσκεψη στο Νομαρχιακό Μέγαρο προκειμένου να αναζητηθεί χώρος γα την ανέγερση των νέων Δικαστηρίων.
Στη σύσκεψη έλαβαν μέρος ο νομάρχης Γ. Καμπάνης, ο δήμαρχος Ευάγγελος Δασκαλάκης, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Γιάννης Χαλκιαδάκης, τα μέλη του Δικηγορικού Συλλόγου Μ. Παπαδάκης, Ν. Ανδρουλιδάκης και Γ. Δρανδάκης, ο αρχιτέκτονας του υπουργείου Δικαιοσύνης, η αρχιτέκτων Ευρυδίκη Κούνουπα ( μετέπειτα Τσαγκαρούλη) ο Μηχανικός Πολύβος Σαουνάτσος και ο νομικός σύμβουλο του δήμου Κώστας Αντωνάκης.
Αποφασίστηκε να έρθει το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο με ευνοϊκότερες προσφορές του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι επί προεδρίας του Δικηγορικού Συλλόγου Γιώργη Δρανδάκη αρκετά χρόνια αργότερα ολοκληρώθηκε το έργο. Μέχρι τότε τα δικαστήρια στο Ρέθυμνο λειτουργούσαν στη δεξιά πτέρυγα το Νομαρχιακού Μεγάρου κάτω από αντίξοες συνθήκες λόγω ανεπάρκειας χώρων.
Κάτι επίσης θετικό για τη νέα χρονιά ήταν η έναρξη κατασκευής του Κολυμβητηρίου του Ναυτικού Ομίλου Ρεθύμνης μεταξύ των κέντρων Ρουσάκη, εκκλησίας Αγίων Νικολάου και σφαγείων Κάρταλη.
Βέβαια για να φθάσουμε στο σπουδαίο αυτό αποτέλεσμα (πόσα δεν θα έχει να μας πει επ’ αυτού ο κ. Γιώργος Χατζάκης), πέρασε το θέμα από σαράντα κύματα. Με χίλια βάσανα ο ΝΟΡ πριν από δυο χρόνια της εποχής που αναφερόμαστε (1964) είχε αποκτήσει τη βραχώδη περιοχή του Κιουλούμπαση. Ακολούθησαν αποτυπώσεις του χώρου και άλλες διατυπώσεις ενώ ενισχύθηκε ο προϋπολογισμός του έργου με 100.000 δραχμές κατόπιν ενεργειών του Παύλου Βαρδινογιάννη.
Η πορεία του έργου όμως καθυστέρησε εξαιτίας και της κακοκαιρίας του 1965 που ανέβασε τα βράχια του Κιουλούμπαση στο Τρεχαντήρι και συμπαρέσυραν το ημιτελές τότε άκρο του λιμανοβραχίονα. Τότε έγινε αντιληπτό ότι ο Όμιλος δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στην ανάγκη προστασίας του χώρου από τα φυσικά φαινόμενα, χρειάζονταν πολλά χρήματα γι’ αυτό. Έτσι κατέληξαν στον χώρο που γνωρίζουμε μεταξύ νομαρχίας και παλαιών πετρελαιοαποθηκών. Βέβαια δεινοπάθησαν να αποκτήσουν τον χώρο με συνεπίκουρο πάντα τον δήμαρχο Ευάγγελο Δασκαλάκη. Ευτυχώς βρήκαν μεγάλη κατανόηση από τις αρχοντικές οικογένειες του τόπου Γιαννούλη και Γαβαλά που με χαρά παραχώρησαν ιδιοκτησίες τους σε προσιτή τιμή για την πρόοδο του Ρεθύμνου.
Αυτό τον μήνα είχαμε και αρχαιρεσίες στη Λαογραφική Εταιρία. Κατά την ψηφοφορία της 16ης Ιανουαρίου 1966 εκλέχτηκαν:
Πρόεδρος: Χριστόφορος Σταυρουλάκης
Αντιπρόεδρος: Μανόλης Βογιατζάκης
Γενικός Γραμματέας: Κώστας Ξεξάκης
Ταμίας: Λεωνίδας Καούνης
Μέλη: Νίκος Ορφανός, Ιωάννης Προκοπάκης και Μαρία Τσιριμονάκη
Ακόμα κάτι σημαντικό της νέας χρονιάς η δημοπράτηση του νέου Δημαρχιακού Μεγάρου.
Η εκτέλεση του έργου κατακυρώθηκε στον εργολάβο Ανδρέα Μπενάκη που είχε προσφέρει τη μεγαλύτερη έκπτωση το 39%.
Το ύψος της δαπάνης ανερχόταν στο ποσόν των 2.750.000 δραχμών και ο χώρος που είχε επιλεγεί ήταν το δημοτικό οικόπεδο δίπλα στην κλινική Σερντεδάκη εκεί που υπάρχει σήμερα δηλαδή.
Σύμφωνα με τους ειδικούς το κτήριο θα ήταν έτοιμο σε δυο χρόνια.
Μελετητής ήταν ο αρχιτέκτονας Κιτσίκης.
Κι ενώ αυτά συνέβαιναν τα ευχάριστα βάρυνε κάπως το κλίμα όταν δημοσιεύτηκε ότι ο Γεώργιος Βογιατζάκης ασθενούσε από γρίπη. Ευτυχώς όμως ήταν και πάλι σύντομα στις επάλξεις.
Και το Ρέθυμνο ατένιζε με αισιοδοξία το μέλλον. Ήταν η ευχάριστη ανοιξιάτικη παρένθεση στα χρονικά της πολιτείας πριν ενσκήψει η βαρυχειμωνιά της επτάχρονης χούντας από την επόμενη χρονιά.
