Τις τελευταίες μέρες, ανεξήγητα θα μπορούσε να πει ένας εξωτερικός παρατηρητής, δρω εντελώς αταβιστικά, ξαναγυρνώντας σε παλιές συμπεριφορές πιο νεανικές.
Δεν πιστεύω πια με το ίδιο πάθος της νεαρής ηλικίας ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά ξέρω ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και θέλω να συμμετάσχω σε αυτό. Να δημιουργήσουμε όλοι μαζί δουλεύοντας έναν κόσμο, όπου δεν θα είναι αναπόφευκτο να είσαι μόνο θύμα.
Με απόκλιση ολίγων ωρών παρακολουθούσαμε, 32.000 δια ζώσης και άλλοι τηλεοπτικά τα φαντασμαγορικά εγκαίνια του νέου γηπέδου της Α.Ε.Κ της «Αγιά Σοφιάς», ενώ στο άλλο άκρο του πλανήτη στην Ινδονησία μαθαίναμε την εκατόμβη των νεκρών φιλάθλων που μετά το τέλος του παιχνιδιού όπου η ομάδα τους είχε ηττηθεί 2-3, θέλησαν να διαμαρτυρηθούν για το αναπάντεχο και ντροπιαστικό γι’ αυτούς γεγονός, μια και η ομάδα τους ήταν αήττητη εντός έδρας για 23 χρόνια. Άλλοι ποδοπατήθηκαν, άλλοι χτυπήθηκαν από τους αστυνομικούς.
Αλλά παντού όλοι ξέρουν τη σημασία των θεαμάτων και δη των ποδοσφαιρικών και ξέρουν να χειραγωγούν έτσι και να αποκοιμίζουν τις μάζες, μη αφήνοντας τους να ασχοληθούν με τα σοβαρά προβλήματα.
Η άλλη είδηση απ’ την Ελλάδα είχε πάλι θέμα μια γυναικοκτονία, έχω χάσει πλέον το μέτρημα αυτή τη χρονιά αλλά είναι όντως αποκαρδιωτικό και λυπηρό. Το αίμα πάλι ρέει. Το αίμα, η «κατάρα» της γυναίκας, η κίνηση των χρονικών κύκλων, περίπου κάθε είκοσι οκτώ μέρες, δεκατρείς φορές τον χρόνο, επί πόσα χρόνια; Δυστυχώς το νήμα της ζωής κόβεται απροσδόκητα μερικές φορές. Γιατί από τότε που για πρώτη φορά κόλλησαν τη ρετσινιά στην Εύα ότι παρέσυρε τον Αδάμ, η γυναίκα εξακολουθεί να είναι το θύμα, κι ο φταίχτης. Ως πότε. Παλιότερα σε άλλες εποχές έβγαιναν πρωτοσέλιδα «Την σκότωσε γιατί την αγαπούσε». Από τότε, αν και η αιματηρή ιστορία επαναλαμβάνεται, δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά. Ως και τα νεοϊδρυθέντα τμήματα της αστυνομίας για την παρακολούθηση της ενδοοικογενειακής βίας αντιμετωπίζουν κωλύματα ως προς τη λειτουργία τους. Ως πότε.
Όλα είναι εν τέλει ζήτημα παιδείας. Καλά είναι τα νέα γήπεδα, αλλά η παιδεία στηρίζεται στις σχολικές μονάδες και θα ήμουν ικανοποιημένος αν οι ιδιώτες έχτιζαν και μερικά δημόσια σχολεία.
*Ο Αριστείδης Αρχοντάκης είναι συγγραφέας, φυσικός
