Από την σημερινή αρθρογραφία της έντυπης έκδοσης των Ρεθεμνιώτικων Νέων (23/8/2024) σας προτείνουμε να διαβάσετε:
“Μέχρι πότε;”
Κριτική προσέγγιση του ζητήματος του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης με αφορμή τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στην εκτέλεση του έργου.
Πιστεύουν άραγε οι ιθύνοντες ότι μπορούν να λένε οτιδήποτε σε σχέση με τον ΒΟΑΚ – και την τραγική κατάσταση στην οποία χρόνια τώρα βρίσκεται – χωρίς να ντρέπονται; Ότι έχουν τα περιθώρια να επαναλαμβάνουν – και να επαναλαμβάνονται – ως να μην έχει αλλάξει τίποτα από την προηγούμενη φορά που οι ίδιοι ή οι προκάτοχοι τους είχαν βρεθεί στις ίδιες ή αντίστοιχες θέσεις;
H περίπτωση του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης είναι αμφίβολο εάν έχει αντίστοιχο του στο σύνολο της χώρας. Εάν δηλαδή, οποιαδήποτε περιοχή της ελληνικής επικράτειας – με τους ρυθμούς μάλιστα οικονομικής ανάπτυξης που παρουσιάζει την τελευταία 50ετία το νησί – έχει βρεθεί να διαθέτει τέτοιας έκτασης «καρμανιόλα» για τόσα χρόνια και με τόσο μεγάλο αριθμό νεκρών. Και αυτό να το επιτρέπει και να το ανέχεται το νησί.
Για σχεδόν πενήντα χρόνια, από τότε, την περίοδο της επάρατης Χούντας που είχαν μπει οι βάσεις του σημερινού βόρειου οδικού άξονα του νησιού. Πόσες κυβερνήσεις πέρασαν έκτοτε από τη χώρα; Σχεδόν 25! Εικοσιπέντε κυβερνήσεις στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα χρόνων και στο μεγαλύτερο νησί της χώρας – τη ναυαρχίδα του ελληνικού τουρισμού – συζητάμε ακόμη σήμερα, εν έτη 2024 – για το εάν θα πρέπει να γίνουν «κάποιες παρεμβάσεις στο οδόστρωμα» και «να μπουν κολωνάκια»; (βλ. χθεσινές δηλώσεις του υπουργού Μεταφορών κ. Χ. Σταϊκούρα στην ΕΡΤ). Αλλά ακόμη και ο περιφερειάρχης Κρήτης κ. Σταύρος Αρναουτάκης να αποδέχεται και να συμφωνεί στη σημασία της έγκαιρης υπογραφής της σύμβασης για την κατασκευή του τμήματος Χανιά – Ηράκλειο, με την ελπίδα ότι αυτό θα γίνει έως το τέλος του χρόνου!, όπως διαβάζουμε .
Είναι δυνατόν;
To αναφέραμε και χθες, και προ ημερών και προ μηνών και ετών: Έχουν ολοκληρωθεί ΟΛΑ τα μεγάλα οδικά έργα της χώρας. Ολοκληρώθηκε η Εγνατία οδός, ο μεγαλύτερος αυτοκινητόδρομος της χώρας, μήκους 670 χιλιομέτρων. Ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 90 και το τελευταίο τμήμα της ολοκληρώθηκε στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, το 2014. Ολοκληρώθηκε η Πάτρα – Αθηνών – Θεσσαλονίκης – Εύζωνοι, μήκους 500 χιλιομέτρων η οποία ξεκίνησε κι αυτή στα μέσα της δεκαετίας του 70 και ολοκληρώθηκε στις 7 Απριλίου 2017 – το τελευταίο τμήμα της – αφού βεβαίως είχαμε πρώτα το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών που έκοψε το νήμα της ζωης 21 μαθητών με τις λεπίδες – νοβοπάν του μοιραίου φορτηγού – με την κατασκευή της δίδυμης σήραγγας μήκος 6 χιλιομέτρων, όπως και το επίσης τραγικό δυστύχημα στο πέταλο του Μαλιακού με θύματα 7 μαθητές Λυκείου το 2004.
Ολοκληρώθηκε επίσης η Ιόνια οδός, μήκος 196 χιλιομέτρων, που συνδέει κάθετα τη χώρα από την Πάτρα μέχρι τα Ιωάννινα και θα φτάνει μέχρι τα σύνορα με την Αλβανία.
Ολοκληρώθηκε τέλος ο αυτοκινητόδρομος της κεντρικής Πελοποννήσου που συνδέει την Κόρινθο, με την Τρίπολη και την Καλαμάτα, ενώ, μέσα στο 2025 – όπως διαβάζουμε στα σχετικά ρεπορτάζ των εφημερίδων θα έχει ολοκληρωθεί και θα είναι λειτουργικός ο νέος αυτοκινητόδρομος που θα συνδέσει την Πάτρα με τον Πύργο, μήκους μόλις 74,8 χιλιομέτρων!
Και εμείς εδώ στο νησί, ακόμη συζητάμε; Για τριάντα, σαράντα, πενήντα χρόνια; Με δεκάδες, εκατοντάδες νεκρούς όλα αυτά τα χρόνια και πολλαπλάσιους τραυματίες: Και είμαστε ακόμη στις συζητήσεις και τις τηλεδιασκέψεις;
Στο νησί, τη λεβεντογέννα Κρήτη, κάτι δεν έχει γίνει σωστά όλα αυτά τα χρόνια. Το νησί της ανάπτυξης και της ευημερίας φαίνεται ότι δεν ήθελε – και όχι προφανώς ότι δεν μπορούσε – να χρηματοδοτήσει έναν ασφαλή και σύγχρονο αυτοκινητόδρομο. Προτίμησε την «ανάπτυξη» του παραλιακού του μετώπου και έστειλε στις καλένδες την …χρηματοδότηση του Βόρειου Οδικού Άξονα του.
Πρωθυπουργοί και υπουργοί, όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν… Όπως και εθνικοί και κοινοτικοί πόροι…
Πραγματική βούληση δεν υπήρξε…
****
Αλλά φαίνεται ως χώρα, έχουμε ανάγκη από «μείζονα» γεγονότα για να κινητοποιούμαστε… Από μείζονες τραγωδίες και από εθνικές συμφορές.. Πρέπει να συμβαίνουν γεγονότα που να κινητοποιούν το θυμικό μας για να παίρνουν μπροστά οι μηχανές.. Τα μικρά και καθημερινά, δεν τα βλέπουμε, ούτε τα ακούμε… Κανονικοποιούνται, συχνά σκεπάζονται, απ όλα τ άλλα, από την ίδια την τριβή της καθημερινότητας. Ο προχθεσινός τραγικός απολογισμός, των νέων που έχασαν την ζωή τους, δείχνει πάλι να κινητοποίησε – για λίγο – τις αρχές… Μέχρι το επόμενο και το μεθεπόμενο – και παραμεθεπόμενο τροχαίο δυστύχημα. Άραγε πόσο μεγάλο πρέπει να είναι αυτό για να, επιτέλους, παρακαμφθούν τα ευχολόγια, και ξεκινήσουν τα έργα;
