α. «Αναγκαιότητα» Φτώχιας
Αν κάποτε η Φτώχια
«εξαλειφόταν» -λέω «αν»-,
θα φτώχαινε το οπλοστάσιο της
Εκμετάλλευσης, της Διαφθοράς,
της Εξαγοράς συνειδήσεων,
του Εξανδραποδισμού,
του Πατερναλισμού
της Αλλοτρίωσης
του Εκβιασμού,
του Λαϊκισμού
της «Ανάγκης» και
της Εργαλειοποίησής της
και θα συγκλονιζότανε συθέμελα
η απανταχού κατάσταση της Aδικίας!
Γι αυτό οι… πονόψυχοι καταστασιάρχες
ρίχνουν τα ψίχουλά τους στη φτωχολογιά
υπομειδιώντας και συνομολογώντας:
Τι θα γινόμαστε χωρίς φτωχούς;!
β. Φτωχονούσης
Ο δόλιος Φτωχονούσης
ποτέ δε χάρηκε αυτά που είχε.
έβλεπε του απέναντι τα περισσότερα
μα όχι τα λιγότερα του δίπλα του.
μέχρι που του τα «έδειξε»
η φτωχοποίησή του!
γ. Φτωχομνήμων
Σαν «γύρισε ο τροχός» και μεταφέρθηκε
απ’ την Οδό Απόρων στην Ευπόρων,
μαζί με τις παλιές του αποσκευές
άφησε πίσω και τις μνήμες του!
Όμως οι γείτονες του οι παλιοί
στην πλούσια εξώπορτά του
(που δεν τους άνοιγε ποτέ)
έγραψαν: Φτωχομνήμων!
δ. Φτωχό άλλοθι
Ο τόσος πλούτος του
δε του έφερε την Ευτυχία
που του στέρησε η Φτώχια.
ανέδειξε όμως ολοκάθαρα
τη Φτώχια της ψυχής του,
που ’χε για «άλλοθι»
τη στέρηση!
ε. «Χρυσά ανδράποδα»
Στο τέλος ο Σωκράτης υπογράμμισε
στους μαθητές του εν μέσω Αγοράς:
Φτωχοί δεν είναι, εντέλει, μοναχά
όσοι στερούνται τα απαραίτητα
αλλά και όσοι είναι γυμνοί
από ανώτερα αισθήματα,
φιλόπτωχα προπάντων .
έστω και αν ενδύονται
με πολυτέλεια λαμπρή
ή μπιχλιμπίδια ισχύος
και αυτοθαυμάζονται
στο μέγα κάτοπτρό τους,
που δεν μπορεί να δείξει άμεσα
την έσω ευτέλεια και υποτέλειά τους!
Και δείχνοντάς τους ένα διερχόμενο
«πλούσιο και φτωχό», συμπλήρωσε:
«Ιδού χρυσούν ανδράποδον»!
