Καραντίνα Β’
Έγινε πάλι γκρι καραντινάτο
-χωρίς τις «αποχρώσεις» του-
ο χάρτης πανδημίας της Ελλάδας!
Και μες στη ζοφερή ατμόσφαιρα
γκρινιάζουμε κι αναρωτιόμαστε
σαν τους… βαρναλικούς
«Μοιραίους»*:
Φταίει το ζαβό ο ριζικό μας;
Φταίει ο Θεός που μας μισεί;
Φταίει το κεφάλι το κακό μας;
Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί;
Ποιος φταίει; Ποιος φταίει;
* * *
Και ηχούν στ’ αυτιά μας
αμέτρητες οι απαντήσεις:
Φταίει η αφασία μας μετά
την ήπια πρώτη φάση του ιού!
Φταίνε οι αρνητές της μάσκας
και οι αμφισβητίες των θυμάτων!
Φταίνε τα άμετρα ή μέτρια μέτρα και
σταθμά και οι αστάθμητοι παράγοντες!
Φταίει η ανοησία του συνωστισμού,
και των πολιτικών η ασυνεννοησία,
η «ανοσία» των θρησκόληπτων
και η ανόσια συνθηματολογία
των λαϊκιστών κάθε λογής!
Φταίει πιο πολύ η παραδοχή:
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
…………………………………
Ό,τι και όσο, όμως, κι αν φταίει
ο κατά κορωνοϊού αγώνας επιβάλλει
την κατά κόρον πάνδημη συστράτευση!
*Κώστα Βάρναλη «Οι μοιραίοι» (στο
οποίο ανήκουν όλοι οι πλάγιοι στίχοι)
-//-
Απολείπειν ο θεός Τραμπ-ώνιον*
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
την τύχη σου, που ενδίδει πια,
μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό,
σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την
την εξουσία σου που φεύγει!…
Δεν σε ωφελούνε πια οι κινδυνολογίες.
ούτε τα σόου και οι πατριωτικές κορώνες.
ούτε οι όποιες άλλες καπηλείες σου ή απειλές.
ούτε τα αλυχτίσματα των κομματόσκυλών σου.
ούτε των μισθοφόρων σου οι σταυροφορίες.
ούτε κι οι φωνασκίες των φερέφωνών σου!
Δε σε ωφελούν οι ανυπόστατες ενστάσεις
για «νοθευμένες», «διεφθαρμένες»,
και «κλεμμένες» εκλογές!
* * *
Να μην καταδεχτείς
να αρνηθείς την ήττα σου,
εάν δε θέλεις διπλή να γίνει!
Κάνε την αυτοκριτική σου για
την πτώση σου χωρίς εκπτώσεις
και… νιψίματα Ποντίου Πιλάτου!
Όμως μην καταποντιστείς στα βάθη
του πληγωμένου σου Υπερ – εγωισμού!
Άκουσε με αξιοπρέπεια ως το τέλος τους
τα επινίκια του νικηφόρου αντιπάλου σου
κι άσε τα δεκανίκια μάταιων ελπίδων!
Κάνε τη θλίψη σου μπαλάντα και
σαν έτοιμος από καιρό,
σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την
την εξουσία σου που χάνεις!
…………………………
Καλά, καλά! Τι με κοιτάς
με… τραμπ-ούκικο ύφος, άνθρωπέ μου;
* Παρώδηση του τίτλου του ποιήματος του
Κων. Καβάφη «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»,
στο οποίο ανήκουν οι πλάγιοι στίχοι.
