Το ΟΧΙ του 1940 δεν το είπε μόνος του ο Μεταξάς, το βροντοφώναξε σύσσωμος ο Ελληνικός λαός. Όταν όλες οι άλλες χώρες της Ευρώπης παραδίδονταν αμαχητί στην επέλαση του κατακτητή, η «μικρή» Ελλάδα έγραφε τη δική της Ιστορία, δίνοντας μαθήματα απαράμιλλης ανδρείας και ηρωισμού σε όλη την Υφήλιο.
Την Κυριακή 5 Ιουλίου διενεργείται δημοψήφισμα στη χώρα μας, υπό μορφή και συνθήκες εκλογών. Στήνονται κάλπες και ορίζονται δικαστικοί αντιπρόσωποι και εφορευτικές επιτροπές. Από την έναρξη της κρίσης στη χώρα μας, είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Ο λαός εμφανίζεται διχασμένος, όχι άδικα. Από τη μια υπάρχει η παράταξη του ΟΧΙ, το οποίο ΟΧΙ καταρχήν εισηγείται στο λαό να ψηφίσει η κυβέρνηση που προκάλεσε και το δημοψήφισμα. Από την άλλη υπάρχει η παράταξη του ΝΑΙ, το οποίο ΝΑΙ εισηγούνται στο λαό να ψηφίσει τα κόμματα της πρώην συγκυβέρνησης.
Σε πρώτη φάση θα ήθελα να επισημάνω ότι και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο! Όμως τοποθετούνται πάνω σε διαφορετική βάση! Η μεν πλευρά του ΟΧΙ λέει: ΟΧΙ στην εξόντωση του λαού και της κοινωνίας! Και ερωτώ: Πάνω σε αυτή τη βάση, τι λέει η πλευρά του ΝΑΙ; ΝΑΙ στην εξόντωση του λαού και της κοινωνίας; Η δε πλευρά του ΝΑΙ λέει: ΝΑΙ στην ευρωπαϊκή οικογένεια (που ο Θεός να την κάνει οικογένεια) και στο ευρώ! Από το μετερίζι της λοιπόν, η καθεμιά πλευρά σαφώς έχει δίκιο, μόνο που δεν τοποθετούνται και οι δύο πλευρές επί του ίδιου θέματος και ερωτήματος.
Εν πάση περιπτώσει, αυτές τις κρίσιμες πραγματικά στιγμές για τη χώρα, που είναι στραμμένα πάνω μας τα βλέμματα όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά όλης της Υφηλίου, προσωπικά προκρίνω το ΟΧΙ, έναντι του ΝΑΙ, γιατί: α) Προτιμώ ένα περήφανο ΟΧΙ του Ελληνικού λαού, από ένα υποταγμένο και ταπεινωμένο ΝΑΙ, ακόμα και σαν ελάχιστο φόρο τιμής στους προγόνους μας και β) Προτιμώ να στηρίξω την κυβέρνηση εκείνη που για πρώτη φορά, από την έναρξη της κρίσης στη χώρα, μου δίνει -σε συνθήκες δημοκρατίας και έκφρασης της λαϊκής βούλησης- το δικαίωμα και το βήμα αυτό.
*Ο Μιχάλης Τσιγδινός είναι δικηγόρος
