«Έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο!», ο στίχος ενός πολιτικού τραγουδιού της εποχής του Ψυχρού Πολέμου!
Το σώμα της Ιστορίας του ανθρώπινου γένους, λαβωμένο απ’ τα χτυπήματα των αμέτρητων πολέμων που έχουν διεξαχθεί, και πάλι αιμορραγεί!
Έτσι κι αλλιώς η γη γίνεται κόκκινη και στις μέρες μας απ’ το αίμα των αθώων που πέφτουν στα πεδία των μαχών!
Δεν είναι η πρώτη φορά! Ούτε η τελευταία! Φροντίζουν γι’ αυτό οι έμποροι των εθνών, που διεκδικούν όλο και μεγαλύτερο μερίδιο απ’ τον πλούτο της Γης!
Τότε τον λόγο αντικαθιστούν τα όπλα, ενώ οι βάνδαλοι βεβηλώνουν ιερά και γκρεμίζουν γέφυρες!
Έτσι κι αλλιώς η γη γίνεται κόκκινη απ’ τις φλόγες που κατακαίνε ό,τι ο μόχθος ετών δημιούργησε! Η ελευθερία αλυσοδένεται και το δίκαιο εκτελείται κατά το δοκούν!
Έτσι κι αλλιώς η γη γίνεται κόκκινη απ’ την ντροπή και τον θυμό εκατομμυρίων ανθρώπων που συναισθάνονται το μέγεθος του εγκλήματος που συντελείται, συμμεριζόμενοι τη συντριβή των θυμάτων, αναλογιζόμενοι και το δικό τους αβέβαιο αύριο!
Τα λευκά φτερά του περιστεριού στάζουν αίμα! Πώς να πετάξει πάνω απ’ τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα και τα τείχη που υψώνονται ερήμην των λαών!
Πότε επιτέλους θα πάψει ο εφιαλτικός ήχος των σειρήνων του πολέμου;
Πότε το γέλιο των παιδιών θα επιστρέψει στα χείλη και η ελπίδα θα λάμψει ξανά στα μάτια τους;
Πότε η εικόνα με τα καραβάνια των ξεριζωμένων που αναζητούν απεγνωσμένα στο άγνωστο ένα κομμάτι απ’ το χαμένο όνειρο, θα γίνει μια μακρινή ανάμνηση;
Ως πότε θα θυσιάζεται άνευ λόγου η ζωή και η χαρά της δημιουργίας στο βωμό της ανίερης δίψας του χρυσού και του παραλογισμού της ματαιοδοξίας;
Ακόμη και το άγαλμα της Ελευθερίας δακρύζει και περιμένει το χαρούμενο μήνυμα!
Το λυκαυγές και το λυκόφως προέρχονται απ’ την ίδια πηγή! Δύση δεν υφίσταται χωρίς την Ανατολή!