Είναι κι αυτός ο νους που ολοένα καλπάζει και δε συμμαζεύεται… και πρέπει να μπαίνει σε μια τάξη. Δεν ωφελεί να τον αφήνεις πάντοτε μόνο του, έτσι αλήτης να περιφέρεται…
Και φυσικά τρέχει στο αγαπημένο του θέμα. Την αγάπη… Πάντα πίστευα ότι έχει πολλές μορφές… με άλλο τρόπο αγαπάς τα παιδιά σου, με άλλο τον σύντροφο και με άλλο τους γύρω σου. Όμως με την πάροδο των χρόνων αναθεώρησα. Η αγάπη είναι μια και μοναδική. Εάν μιλάμε για την υγιή και απόλυτα πλήρη στο νόημά της αγάπη. Διαφορετικά μιλάμε για συμπάθεια ή για αγάπη με όρους. Σε ό,τι αφορά τη συντροφική αγάπη εμπεριέχει… ή τουλάχιστον έτσι θα ήταν το ιδανικό και δόσεις Ερώτα. Η αγάπη στα παιδιά μας είναι άνευ όρων. Η αγάπη στο συνάνθρωπο όμως; στο φίλο, στον γνωστό ή στον άγνωστο; Εδώ έχω μια μικρή ένσταση. Έχω εκ πείρας γνωρίσει ανθρώπους που «λατρεύουν» τα άτομα της στενής τους οικογένειας και όμως δείχνουν αδιαφορία, σκληρότητα και καθόλου ανοχή σε ό,τι αφορά τους υπόλοιπους τους εκτός… Πώς γίνεται να έχει γεννηθεί μέσα σου αυτό το συναίσθημα και να μην μπορείς να το ανασύρεις όταν χρειάζεται να το προσφέρεις σε κάποιο συνάνθρωπο φίλο ή ζώο ή άλλο πλάσμα αυτού του πλανήτη; Πώς γίνεται να ισχύει αυτού του είδους η επιλεκτική αγάπη; Προσωπικά θεωρώ ότι αυτή η αγάπη κρύβει πολύ μεγάλη δόση ενός υπερφιάλου «Εγώ»… είναι η πιο «χαμηλής δόνησης» μορφή της. Δε γίνεται να αγαπάμε επιλεκτικά… Ή αγαπάμε ή δεν αγαπάμε… Και η αρχή του κακού βρίσκεται στο ότι τα άτομα αυτά δεν έμαθαν ή δεν τους έμαθαν οι εμπειρίες και οι επίκτητες πεποιθήσεις τους να αγαπούν με υγιή τρόπο τον ίδιο τον εαυτό τους. Του φέρονται με έντονη κριτική και αυστηρότητα και το ίδιο κάνουν και στους άλλους. Δεν τον σέβονται όπως θα έπρεπε και το ίδιο κάνουν και στους άλλους. Δεν είναι διόλου εγωιστικό το να σέβεσαι και να αγαπάς με υγιή τρόπο πρώτα τον εαυτό σου… Ως τώρα μας εκπαίδευαν λάθος στο νόημα της αγάπης. Η αλήθεια είναι μια θεωρώ, πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη. Αγάπα τους άλλους όπως τον εαυτό σου και τον εαυτό σου όπως και τους άλλους. Όλους όμως. Όλο τον πλανήτη είτε πρόκειται για φυτό είτε για ζώο είτε για συνάνθρωπο είτε γνωστό, φίλο ή άγνωστο. Και όπου χρειάζεται βάζε Όρια!!! Πολύ παρεξηγημένη έννοια και το όριο. Πρέπει να μπαίνει όταν χρειάζεται στους γύρω μας, ιδιαίτερα σε άτομα του στενού μας κύκλου. Όμως χρειάζεται προσοχή!!! Με τι τρόπο θα τα βάλω αυτά τα όρια; Με θυμό; Με σκληρή κριτική; Με φωνές; Με το να ισοπεδώνω και να μειώνω τον άλλο; Όχι! Φυσικά Όχι! Πάντα υπάρχει τρόπος να μπουν όρια με Αγάπη και σοβαρότητα. Αρκεί να θέλουμε να τον ανακαλύψουμε. Και εάν έχουμε αφήσει την αγάπη να πλημμυρίσει το Είναι μας, εάν έχουμε παραμερίσουμε το Εγώ μας που ωρύεται πάντοτε, τότε Ναι!! θα τον βρούμε αυτό τον τρόπο.
………………
Καθισμένη στο μπαλκόνι μου μπορώ να απλώνω το βλέμμα μου στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού. Στα εκάστοτε συννεφάκια που τόση γοητεία έχουν και στο θαμπό ορίζοντα που αφήνεται νωχελικά να ενωθεί, λόγω της καλοκαιρινής θέρμης, με την αχνή θαλασσογραμμή του ορίζοντα. Το βλέμμα μου γρήγορα ξεκλέβουν δυο πανέμορφα θαλασσοπούλια που πετούν πλάι πλάι και χαίρονται τη στιγμή αυτή, ακροβατώντας από σύννεφο σε σύννεφο και πάλι υπερήφανα κάνουν κύκλους και ξανα-συνταξιδεύουν αιώνιοι συνταξιδιώτες του χωροχρόνου ετούτου.
Θυμήθηκα εκείνο τον μύθο του σοφού γερο-ινδιάνου που θέλοντας να συμβουλέψει ένα νέο ζευγάρι ινδιάνων, τους έβαλε να κυνηγήσουν και να δέσουν με ένα σχοινί από το κάθε πόδι έναν αετό και ένα γεράκι. Εκείνοι το έκαναν και έπειτα πάντα κατά τη συμβουλή του γέρο σοφού, τα άφησαν ελεύθερα… Και αυτό που συνέβη ήταν φυσικά να αλληλοεξοντωθούν τα δυο υπερήφανα πουλιά στην προσπάθειά τους να πετάξουν στην κατεύθυνση που ήθελαν.
Πόση σοφία κρύβει αυτός ο μύθος… Συμβουλή για όλα τα ζευγάρια νέα η μεγαλύτερα δεν έχει σημασία. «Να πετάτε πάντοτε μαζί, ελεύθεροι, αλλά ποτέ δεμένοι…». Είναι η ανασφάλεια και ο φόβος εγκατάλειψης που κρύβεται πίσω από κάθε μικρή ή μεγάλη ζήλια μέσα στα ζευγάρια. Πόσα παραδείγματα δεν έχουμε όλοι μας από δική μας εμπειρία ή άλλων…
………………
Και επειδή έχει και συνέχεια ο αλήτης νους… τον συμμαζεύω κάπου εδώ για μια επομένη φορά που η ψυχή θα έχει ανάγκη να εκφραστεί και να επικοινωνήσει… σε αναμονή, πάντοτε της γράφουσας, του γλυκού φθινόπωρου που πάντα ωθεί μαλακά και με άρωμα βρεγμένης γης τη σκέψη, να πάει ακόμα πιο εσωτερικά και να φορέσει εκείνη την απαλή ζακετούλα των νέων δροσερών προβληματισμών…
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού…
