«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ‘χει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντας το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθής δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλει εκείνο τ’ όχι -το σωστό-εις όλην τη ζωή του». Κ.Π.Καβάφης: «CHE FECE …IL GRAN RIFIUTO».
Σε αυτό το κομβικό σημείο βρίσκεται ο Πρωθυπουργός με τη διαφορά ότι θα πρέπει ταυτόχρονα να πει «το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι»… Το πρώτο αφορά τη συμφωνία και άρα τη σωτηρία του τόπου και το δεύτερο το εσωκομματικό πεδίο που φρενάρει μια συμφωνία και οδηγεί στη ρήξη με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτή για την πατρίδα…
Χρόνος δεν υπήρχε και χρόνος σπαταλήθηκε… Αποτέλεσμα; Η κυβέρνηση βρίσκεται «με την πλάτη στον τοίχο». Αντιμέτωπη με έναν από τους μεγαλύτερους φόβους της… Ένα τελεσίγραφο: άμεση συμφωνία ή ρήξη! Τα γεγονότα των τελευταίων τεσσάρων μηνών είναι σε όλους γνωστά… Την κυβερνητική αισιοδοξία ότι ως την Κυριακή θα υπάρξει συμφωνία δεν φαίνεται να συμμερίζονται ούτε στο Brussels Group ούτε σε πολιτικό επίπεδο οι συνομιλητές της ελληνικής κυβέρνησης.
Ο Πρωθυπουργός κάνει μια αγωνιώδη προσπάθεια να ξεπεράσει τα αδιέξοδα με τους θεσμούς και τα τεχνικά κλιμάκια επιδιώκοντας ένα μίγμα πολιτικής και τεχνοκρατικής λύσης. Στην ουσία εμμένει σε μεγάλο βαθμό να ρίχνει το βάρος σε μια πολιτική λύση κάτι που δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτό από τους συνομιλητές του. Η όλη διαδικασία έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο λόγω κωλυσιεργίας και η πλευρά των εταίρων-δανειστών έβαλε στο τραπέζι το γνωστό τελεσίγραφο…
Και οι δύο όμως πλευρές εμμένουν στις θέσεις τους (με μικρές διαφοροποιήσεις περισσότερο τακτικής και λιγότερο ουσίας) αναμένοντας ο ένας τον άλλον να «σπάσει» και να υποχωρήσει…
Η κυβέρνηση βέβαια έχοντας να αντιμετωπίσει στο εσωκομματικό πεδίο μια άκαμπτη και πολιτικά σκληρή αντίσταση «παίζει άμυνα» σε μια φάση των διαπραγματεύσεων που απαιτείται να «βγει μπροστά» με ιδέες και κοστολογημένες προτάσεις που -όπως δηλώνει- θα αντικαταστήσουν υφεσιακά μέτρα. Να αποδεχθεί μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα και την οικονομία (πέρα από τα αυτονόητα και γενικόλογα λ.χ. για τη διαφθορά) αντί να οχυρώνεται πίσω από το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», ενώ μάλιστα γνωρίζει ότι όλα τούτα δεν συμβαδίζουν με τη σημερινή οικονομική πραγματικότητα.
Ο Πρωθυπουργός λοιπόν βρίσκεται στο σημείο εκείνο που πρέπει να πει το «μεγάλο το Όχι» απευθυνόμενος στους συντρόφους του που οδηγούν το εσωκομματικό όχημα της ρήξης στην περίπτωση που η συμφωνία απέχει από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ… Αυτό το Όχι -το σωστό- μπορεί να τον «καταβάλει εις όλην τη ζωή του» όμως η επιλογή του αποτελεί μονόδρομο!
Το ίδιο και αλλαγή φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ, αφού θα πρέπει να αφήσει πίσω του τη λογική και τη «νοοτροπία» ενός κόμματος διαμαρτυρίας και να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα που απαιτεί να μετασχηματιστεί σε ένα σύγχρονο πολιτικό φορέα της (κεντρο)αριστεράς- της ευρωπαϊκής (κεντρο)αριστεράς…
Και οι εκλογές; Το σενάριο αυτό δεν έχει -εκ των πραγμάτων- φύγει από το τραπέζι…
Καλό θα ήταν βέβαια να μην υπήρχαν στο πολιτικό προσκήνιο οι πρόωρες κάλπες… Όμως το εσωκομματικό τοπίο στο ΣΥΡΙΖΑ τις διατηρεί στην επικαιρότητα. Χρόνος (σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την οικονομία) δεν υπάρχει για μια εκλογική διαδικασία μόλις τέσσερις μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές. Η μόνη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν είναι (λόγω λίστας) να δώσουν μια πιο «σφικτή και συμπαγή ΚΟ», βοηθώντας τον Πρωθυπουργό να περάσει τόσο τη συμφωνία όσο και τα απαιτούμενα μέτρα (και μεταρρυθμίσεις) από το Κοινοβούλιο…
Είτε έτσι όμως είτε αλλιώς το… τελεσίγραφο βρίσκεται στο τραπέζι… Στο πολιτικοοικονομικό αυτό «παιχνίδι» υπάρχουν οι δύο κάρτες: η κάρτα του «ΝΑΙ» και η κάρτα του «ΟΧΙ»…
Οι επόμενες κινήσεις θα κρίνουν την έκβαση του και θα καθορίσουν το μέλλον του τόπου για πολλά χρόνια…
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter: @pgiannoulakis