«Νίκες της Σαμοθράκης»
Συχνά ότι πετάμε φανταζόμαστε
πάνω απ’ τα τείχη που μας ζώνουν.
Και είμαστε πανέτοιμοι για πέταγμα,
χωρίς ποτέ μας να αποτολμάμε
το πέταγμα του Δαίδαλου,
ίσως γιατί φοβόμαστε
την πτώση του Ικάρου!
Και τελικά
απομένουμε μαρμαρωμένοι,
όπως η Νίκη της Σαμοθράκης!
Κάμπιες
Θέλαμε να πετάξουμε κι εμείς.
μα όταν πια… ξεκουκουλιάσαμε,
δε μας αφήσανε να ξεκαμπιάσουμε
για να γενούμε πεταλούδες πια!
Και μείναμ’ έτσι κάμπιες
που αργοσέρνονται
πεταλουδίζοντας
ονειρικά!
Το παγκάκι
Δεν ξέραμε την ξέρα
και στο ξεκίνημά μας
«κάτσαμε τη βάρκα»!…
Τώρα αγναντεύουμε
με χαρμολύπη
στο πέλαγος
τις ξένες βάρκες
(τις σώες και αβλαβείς
λόγω της σημαδούρας μας)
απ’ το παγκάκι που στελιώσαμε
με της δικιάς μας τις σανίδες
που ξέβρασε το κύμα
στ’ ακρογιάλι!…
Βίρα τις άγκυρες
–Φτάνει πια του πελάγους το αγνάντεμα
και η απώθηση του ταξιδιάρη πόθου!
Φτάνουνε τα φυλλογυρίσματα
κιτρινισμένων ημερολογίων
και οι ανιστορήσεις ταξιδιών!
Φτάνει το άκουσμα των πένθιμων
τριγμών του αραγμένου καραβιού μας!
Φτάνουνε πια και τα καλαφατίσματα!
Ας λύσουμε τα παλαμάρια επιτέλους
από τις δέστρες του αραξοβολιού!
Ας ξεκολλήσουμε την άγκυρα απ’ το βυθό
κι ας ανοιχτούμε προς ορίζοντες καινούριους
και προς καινούρια αχαρτογράφητα λιμάνια
για αναμέτρησή μας πάλι με το άγνωστο!
Βίρα τις άγκυρες κι όπου μας βγάλει!
Κάλλιο ν’ «αποχωρήσουμε» εν πλω
παρά εν…ξαπλώ στα σπίτια μας,
στους οίκους ευγηρίας,
ή στα νοσοκομεία!
(Α, ρε, Οδυσσέα. γέρασες
αλλά δεν άλλαξες μυαλά!)
*Κάποιοι απόηχοι μιας πρόσφατης συνάντησης παλαιών φίλων.
** Ο Γιώργος Φρυγανάκης είναι φιλόλογος – συγγραφέας
