Υπέγραφες ως killah Past,
– «φονιάς του παρελθόντος» -,
γιατί στο μέλλον των ονείρων σου
το μαύρο παρελθόν καμιά δεν είχε θέση.
Ράπιζες, δεινέ ράπερ, τη μαυρίλα του
με τη φωνή και με την πένα σου
κι έσπερνες τα τραγούδια σου
λουλούδια και αστέρια
σε Γη και Ουρανό!…
* * *
Οι στοχασμοί σου έγιναν
ο στόχος των αστόχαστων!
Βυσσοδομεί σε βάρος σου
το αβυσσαλέο παρελθόν και
στέλνει ένα σπηλαιάνθρωπο,
ένα… «φονιά του μέλλοντος»
με εντολή να… «καθαρίσει»!
Και ’κείνος σου ’στησε καρτέρι
πριν απ’ τα «μαρμαρένια αλώνια»
και την καρδιά σου λάβωσε με άχτι
πίσ’απ’την άσπρη στάμπα killah Past,
που ’γινε σκουροκόκκινη, και κάτω
απ’ τα σκοτεινιασμένα βλέμματα
της Γης και τ’ Ουρανού!…
* * *
Με την εσθήτα του θανάτου κείτεσαι κατάχαμα!
Η μάνα σου με δάκρυα ποτίζει το χαμό σου!
Στέρεψε η φωνή της απ’ τους θρήνους!…
* * *
Μα έγινε η πληγή σου πίδακας φωτός
που φώτισε το πρόσωπο το ειδεχθές
του απάνθρωπου σπηλαιανθρώπου
και τη μακάβρια σπηλιά του!…
Ναι! Ο φόνος σου σε έκανε
«φονιά του παρελθόντος»
μα και της αυταπάτης
και των «άλλοθι»
του σήμερα!…
* * *
Κάνε κουράγιο, μάνα Παναγιά!
Και τώρα η πένα θα νικήσει το μαχαίρι!
Και τώρα το φως θα νικήσει το σκοτάδι!
Πάψε να κλαις το γιο σου, μάνα Παναγιά.
εσύ δε γέννησες θνητό μα ένα αθάνατο!
Κοίτα. τον πήρε η Ιστορία απ’ το χέρι,
όπως τον Πέτρουλα ή το Λαμπράκη
και τους άλλους εκλεκτούς της!…
(Α’ δημοσίευση 5.10.2013)
