Τα 50α γενέθλιά μου ήσαν πριν λίγες μέρες. Και, με τον ερχομό τους, μού έφεραν, όπως και η κάθε μέρα που έρχεται και φεύγει τόσο γρήγορα, ένα σωρό σκέψεις για τη ζωή μου και για τη σχέση μου με όσους και με όσα με περιβάλλουν καθημερινά.
Ας μου επιτρέψετε να σας παραθέσω μερικές εξ αυτών στο παρόν σημείωμα. Δεν θέλω να σας κουράσω με προσωπικά θέματα, αλλά να τις μοιραστώ μαζί σας και να σας δώσω έναυσμα για προβληματισμό σχετικά με όσα ζούμε και βλέπουμε τριγύρω μας.
Τα χρόνια, λοιπόν, που περνούν με γεμίζουν γνώσεις για πολλά πράγματα, χρήσιμες ή ψυχωφελείς και άχρηστες πληροφορίες και με ωθούν -δίχως να χάνω τον αυθορμητισμό της νιότης- να ψάχνω με τη σύνεση και την καρδιά οδηγούς όσα θα μπορούσαν και εμένα να με κάνουν καλύτερο και την καθημερινή μας ζωή ομορφότερη χωρίς ηθικοπλάστες κήρυκες, αρχομανή αφεντικά και ξερόλες αυθεντίες – των οποίων όλων τα «πρέπει» αρέσκομαι αιχμηρά να σχολιάζω, όπως δύο οι μεγάλοι ποιητές του ελληνισμού ο αρχαίος μας κωμικός Αριστοφάνης και ο νεότερός μας ποιητής Κ.Π. Καβάφης – να εκμεταλλεύονται, έκνομα και ανήθικα, τον ιδρώτα των συνανθρώπων μας και να τον στραγγίζουν προς ίδιον συμφέρον.
Ο Θεός παραστέκεται στους ανθρώπους σε κάθε βήμα τους, και στις συννεφιασμένες και στις ηλιόλουστες μέρες της ζωής. Σε κάθε τους σκέψη, λόγο ή πράξη είναι κοντά τους ως στοργικός πατέρας ή απάνεμο αγκυροβόλιο. Στο χέρι τους, όμως, είναι να δεχτούν την αγάπη και τη βοήθειά του και να διδαχτούν από αυτές, ώστε να ξέρουν και εκείνοι πώς, άδολα και άκακα και ανιδιοτελώς, να αγαπούν και να βοηθούν κάθε στιγμή τους άλλους.
Η ζυγαριά της ζωής, επίσης, έχει λύπες και χαρές από τη μια κι από την άλλη πλευρά αντίστοιχα και μόνο η πραγματική αγάπη με βοηθά όλα αυτά τα χρόνια να μην μοιάζω στον αλαζόνα Φαέθοντα στις χαρές και να μην πέφτω στα έγκατα της γης από τις πίκρες και τις στενοχώριες, αλλά να αντιμετωπίζω καθετί με το μέτρο και να ψάχνω, κατά τον εκ των δασκάλων μου Σωκράτη, διά της μαιευτικής μεθόδου και διά της αυτογνωσίας την αλήθεια.
Πολλά, τέλος, έχω διδαχτεί κι από τους γονείς και από συγγενείς ή δασκάλους και φίλους, από ανθρώπους που έχουν φύγει και «φύγει» από τη ζωή μου, αλλά, να το ξέρετε, πάντα μέσα μου έχω τούτο, εάν θες να αλλάξει ο κόσμος, άλλαξε εσύ πρώτος και τείνε άδολα και ανιδιοτελώς το χέρι σου στον πλησίον να του συμπαρασταθείς…