Η εκλογική διαδικασία αποτελεί αναμφισβήτητα μια γιορτή της Δημοκρατίας. Οι πολίτες οφείλουν να ψηφίσουν με νηφαλιότητα, περίσκεψη, γνώση, αυτοκριτική και αυτογνωσία, έχοντας ταυτόχρονα ενημερωθεί πλήρως για τον πολιτικό και οικονομικό σχεδιασμό των κομμάτων που διεκδικούν να τους εκπροσωπήσουν και εφαρμόζοντας το πρόγραμμά τους να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής της κοινωνίας και να δώσουν στη χώρα μια ώθηση προς τα εμπρός, με κύριο στόχο την έξοδο από την πολυεπίπεδη κρίση…
Τα πολιτικά κόμματα -και κυρίως εκείνα που έχουν (δημοσκοπικά για την ώρα) τις περισσότερες πιθανότητες να κυβερνήσουν είτε αυτοδύναμα είτε σε συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις- έχουν υποχρέωση να κοινοποιήσουν το σχεδιασμό που θα ακολουθήσουν, αν οι πολίτες εμπιστευτούν την τύχη της χώρας στα χέρια τους… Να ξεκαθαρίσουν τον αρχικό τους σχεδιασμό, τις (πραγματικές) κόκκινες γραμμές αλλά και το εναλλακτικό σχέδιο που διαθέτουν σε περίπτωση που κάτι πάει «στραβά»… Κι όλα τούτα κοστολογημένα και με χρονοδιάγραμμα. Την ίδια στιγμή θα πρέπει να αποφύγουν τα «πολιτικά καλλιστεία» και τις επικοινωνιακού χαρακτήρα επιλογές των υποψηφίων βουλευτών… Αντιθέτως τα κριτήρια επιλογής θα πρέπει να είναι το ήθος, η ικανότητα των αυριανών βουλευτών τους να ανταποκριθούν σε μια εξαιρετικά δύσκολη και περίπλοκη πολιτικοοικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, το προσωπικό τους παράδειγμα στον επαγγελματικό και δημόσιο βίο, η διάθεση προσφοράς, το αίσθημα ευθύνης -ιδιαίτερα στις κρίσιμες αυτές στιγμές- το «γερό πολιτικό στομάχι», προκειμένου να αντέξουν τις πιέσεις και τις δυσκολίες που έχουν μπροστά τους, η γνώση των ζητημάτων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν. Με απλά λόγια να διαθέτουν τα ποιοτικά και επιστημονικά εκείνα χαρακτηριστικά που θα εγγυώνται στο μέγιστο βαθμό τη δυνατότητά τους να ανταποκριθούν στο ύψος των περιστάσεων…
Αυτούς τους υποψηφίους οφείλουν να αναζητήσουν και να επιλέξουν οι πολίτες ανάμεσα στην πληθώρα των κομματικών προτάσεων.
Έτσι θα έπρεπε να εξελιχθεί η όλη διαδικασία των εκλογών… Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική! Το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων αυτή τη στιγμή διακατέχεται από οργή και θυμό! Πιστεύει – λανθασμένα κατά την άποψή μας- ότι δεν έχει κάτι άλλο να χάσει εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα… Θέλει να «εκδικηθεί» την κυβέρνηση και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι «Να φύγουν αυτοί» αδιαφορώντας για το ρίσκο και τους πειραματισμούς, που κατά πολλούς άλλους, συνεπάγεται αυτή τους η επιλογή… Επιθυμούν να τα αλλάξουν όλα στο πολιτικό μας σύστημα και πιστεύουν ότι το όποιο ρίσκο λαμβάνουν αξίζει τον κόπο… Δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να ακούσουν τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς! Ένα αξιόλογο τμήμα αυτών των ψηφοφόρων δεν συμφωνεί σε μεγάλο βαθμό με τις θέσεις του κόμματος που επιλέγει, αλλά αυτό είναι δευτερεύων μιας και η οργή και ο θυμός έχουν κυρίαρχη θέση και αποτελούν το βασικό κριτήριο για την πολιτική τους επιλογή!
Ένα άλλο τμήμα των ψηφοφόρων – που και αυτό είναι θυμωμένο-αντιμετωπίζει την πολιτικοοικονομική πραγματικότητα εντελώς διαφορετικά… Φοβάται για το «μετά»… Συνειδητοποιεί τους κινδύνους και τις μεγάλες δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα το επόμενο διάστημα, ενώ την ίδια στιγμή αντιλαμβάνονται ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα για την έξοδο από την οικονομική κρίση (με αιματηρές θυσίες) και πως φαίνεται ότι η χώρα στέκεται σιγά σιγά στα πόδια της… Γνωρίζουν ότι έγιναν και λάθη… Λάθη που θα έπρεπε να έχουν αποφευχθεί… Όμως έχουν αποφασίσει να στηρίξουν την προσπάθεια αυτή μέχρι τέλους από καθαρό ένστικτο αυτοσυντήρησης και από φόβο για πιθανούς πειραματισμούς, σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα.
Υπάρχει όμως και ένα ακόμα τμήμα ψηφοφόρων που και αυτό είναι θυμωμένο και σε κάποιο βαθμό φοβισμένο. Έχει όμως ένα ακόμα στοιχείο… Είναι βαθιά προβληματισμένο για το τι τελικά ισχύει… Δεν έχει «κατασταλάξει», αν το ρίσκο των πειραματισμών – που αναλαμβάνει το πρώτο τμήμα των ψηφοφόρων-έχει αντίκρισμα ή αν καλλιεργείται τεχνητά για εκλογικά οφέλη. Βρίσκεται δηλαδή πολιτικά μεταξύ του ρίσκου και ενός φόβου- ενστίκτου αυτοσυντήρησης… Ουσιαστικά περιμένει να πειστεί προκειμένου να κάνει την πολιτική του επιλογή…
Εδώ λοιπόν δεν χωρούν επικοινωνισμοί, «πολιτικά καλλιστεία» φανταχτερών ονομάτων-χωρίς τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε-. Ούτε επιλογές προσώπων που παραπέμπουν σε οικογενειοκρατία ή υποψηφίους μέσω «πολιτικών μεταγραφών» που συνήθως παραπέμπουν σε επικοινωνιακές τακτικές και λιγότερο – στις περισσότερες περιπτώσεις -σε μια πολιτική διεύρυνση μιας και στην ουσία οι επιλογές αυτές στερούνται ενός συνεκτικού δεσμού με την πολιτική ταυτότητα του κομματικού φορέα που τους εντάσσει στο δυναμικό του. Αυτό θολώνει το πολιτικό του στίγμα αντί να ξεκαθαρίζει το πολιτικό τοπίο… Η πολιτική ουσία και τα επιχειρήματα λοιπόν θα επηρεάσουν τους ψηφοφόρους αυτούς και όχι το κλίμα πόλωσης, που όσο περνούν οι ημέρες παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Το ίδιο και οι επικοινωνισμοί και οι κομματικοί τακτικισμοί… Δεν έχουν να προσφέρουν το παραμικρό στην προσέγγιση αυτών των πολιτών!
Είναι όμως κατά την άποψή μας το τμήμα αυτό των ψηφοφόρων που θα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου και θα γύρει την πολιτική ζυγαριά είτε προς τη μεριά του πολιτικού θυμού, είτε προς εκείνη του φόβου και ενός ενστίκτου αυτοσυντήρησης…
Δυστυχώς το αποτέλεσμα της κάλπης θα κριθεί μεταξύ δύο ισχυρών συναισθημάτων… Το επιθυμητό θα ήταν να κριθεί στο επίπεδο των επιχειρημάτων… Υπάρχει ακόμα πολιτικός χρόνος για αλλαγή πλεύσης, αρκεί να το επιθυμούν τα κόμματα…