Μικροί στοχασμοί…
Της ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΚΟΥΓΙΤΑΚΗ
Είναι κάτι στιγμές, μέσα στην καθημερινότητά μας που αν αφεθείς και τις αφουγκραστείς πιο προσεκτικά, κρύβουν κάποια βαθύτερα μηνύματα που ο απέραντος αποστολέας τους μάλλον θέλει να μας αποστείλει -ταχύτατο sms- απευθείας στην ψυχή μας και να μας μιλήσει στη γλώσσα Του. Αυτή τη γλώσσα που πάντα βρίσκει τρόπους να εκφραστεί αλλά δυστυχώς μόνο οι πιο «ανοικτές» και «αφυπνισμένες» πνευματικά ψυχές, την μεταφράζουν αυτόματα, αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές τους.
Είναι αυτά τα σημάδια που καθημερινά συναντάμε στο διάβα μας, αλλά λίγοι τα αντιλαμβανόμαστε. Η προσωπική άποψη της γράφουσας είναι ότι το βαθύτερο μήνυμα δεν είναι άλλο από το ότι κάποιος θέλει να μας διαβεβαιώσει ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ… μέσα σ’ αυτή την γήινη πραγματικότητα που κληθήκαμε να διανύσουμε μια ή άπειρες φορές αλλάζοντας απλά όχημα, προσπαθώντας να παίρνουμε τα μαθήματά μας και να εξελιχθούμε σαν ανθρώπινες οντότητες. Κάποτε, το μήνυμα αυτό μπορεί να έρθει ψιθυριστά και άλλες πάλι βροντοφωνάζοντας, ανάλογα με το πόσο «βαρήκοη» έχει γίνει η ψυχή μας.
Προσωπικά, έχω την εντύπωση ότι λαμβάνω καθημερινά τόσα αιφνίδια, ουράνια «sms», που δεν γίνεται να μην κοντοσταθώ και να μην τα εισπράξω εσωτερικά. Τα σημαδάκια που αφήνουν μέσα μου είναι όπως του παλιού τηλεφάξ… τελίτσες και γραμμούλες που μεταφράζοντάς τις αυτόματα χωρίς καν βοήθεια επίσημου μεταφραστή ψυχών… με γεμίζουν με μια απίστευτη εσωτερική γαλήνη και ηρεμία.
Ένα ξαφνικό χαμόγελο από το άγνωστο βρέφος που η μητέρα του κρατάει τρυφερά στην αγκαλιά της, ανυποψίαστη για την κρυφή επικοινωνία του σπλάχνου της… μια χαρούμενη και από καρδιάς καλημέρα φίλου ή το αβίαστο χαμόγελο γαλάζιας ματιάς άγνωστης κοπέλας… μια ξαφνική επίσκεψη από το σπουργίτι της γειτονιάς που τιτιβίζει χαρούμενο στο μπαλκόνι μου… ένα μαγικό άκουσμα που αγγίζει απευθείας στην καρδιά… ένα λουλουδάκι ζωηρόχρωμο που επιμένει να φυτρώνει και να γαντζώνεται ανάμεσα από τόνους μπετόν… μια επίμονη πεταλούδα που επιμένει να στριφογυρίζει γύρω σου… η μαγεία της φύσης, το γαλάζιο παιγνίδισμα των σύννεφων επάνω στο γαλάζιο τ’ ουρανού, οι ατέλειωτες αποχρώσεις το πράσινου της φύσης, κάποιες σπάνιες «συμπτώσεις» που δεν είναι απλά συμπτώσεις… ξέρεις εσύ… είναι λίγα μόνο από τα μικρά σημαδάκια που καθημερινά συναντούμε στο δρόμο μας. Είναι το άγγιγμα των Αγγέλων… ο ψίθυρος των Άστρων και τελικά εάν το γενικεύσω… όλα είναι εκφάνσεις και εκπορεύσεις μιας Ανώτερης Σοφίας που προσπαθεί απεγνωσμένα να μας θυμίσει ποιοι είμαστε….
Γιατί πάντοτε η Αγάπη βρίσκει τρόπους να σου επιβάλλεται… να σε ακουμπάει τρυφερά με το μαγικό της άγγιγμα κι εσύ αν θέλεις… εάν είσαι έτοιμος, ανοίγεις διάπλατα τα φύλλα της καρδιάς σου και απλά απολαμβάνεις….
Κι όπως έχει τραγουδήσει αγαπημένη καλλιτέχνης:
«Τι κι αν σε κάστρο απάτητο ο άνθρωπος το νου διπλά κλειδώνει
Με βήμα αλαφροπάτητο η αγάπη του, σαν άνοιξη ζυγώνει
Τι κι αν φορείς πουκάμισο που ως το λαιμό κουμπώνει
Απ’ τα κουμπάκια ανάμεσα, η αγάπη ξετρυπώνει…».